Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Ես էլ մի փոքր մասն էի կազմում այն երիտասարդության, ով ակտիվ մասնակցություն էր ցուցաբերում Եվրոպայի օրվան: Այդ օրվա հիմնական գաղափարը Հայաստանի 25-ամյա համագործակցությունը Եվրամիության հետ տոնելն էր: Կային Եվրամիության կողմից ֆինանսավորված տարբեր կազմակերպություններ, որոնք տաղավարներում ներկայացնում էին իրենց գործունեությունը: Դրանցից մեկն էլ մեր «Մանանան» էր:

Ժամանակ չվատնելու համար մի քանի մասնակիցներ մնացին տաղավարում՝ «Մանանան» ներկայացնելու, իսկ մյուսները անցան գործի (հարցազրույցներ, ֆոտոներ, վիդեոներ և այլն): Ժամանակը շատ արագ և հետաքրքիր էր անցնում: Մենք շրջում էինք տաղավարներով, լուսանկարում, հարցազրույց վարում և փոքրիկ թերթիկներ էինք վերցնում՝ նրանց մասին ավելի տեղեկացված լինելու համար:

Լուսանկարը՝ Նարե Շարմազանովայի

Այնտեղ էր նաև GIZ կազմակերպությունը, որի նպատակն է բարելավել օտարերկրյա առևտրին միտված՝ ընտրված ոլորտների զարգացման պայմանները:

Այս կազմակերպությունը կազմակերպել էր մի դպրոցական մրցույթ, որը պահանջում էր պատրաստել սլայդ մեր իսկ տարածաշրջանում մի որևէ կենդանու վերացման վտանգի վերաբերյալ և որի նպատակն էր` բարելավել բնությունը: Այդ մրցույթին մենք էլ մասնակցություն ունեցանք, և մեր դպրոցը գրավեց պատվավոր 5 մրցանակային տեղերից մեկը:

Մոտեցանք նաև Կարմիր Խաչ ընկերությանը, որի նպատակն է` խթանել սիրիահայերի սոցիալ-մշակութային և տնտեսական ինտեգրումը: 3 տարի առաջ Կարմիր Խաչը կազմակերպել էր դպրոցական մրցույթ շրջապատը մաքուր պահելու վերաբերյալ: Մենք նկարով պետք է ցույց տայինք շրջապատը աղտոտելու վտանգները: Այդ մրցույթում ես գրավեցի Վայոց Ձորում առաջին տեղերից մեկը և ստացա նվերներ ու օրացույց, որտեղ փակցված էր իմ նկարը նույնպես:

Ինձ համար շատ հետաքրքիր էին Erasmus+, EVS և Open Door International կազմակերպությունները, որոնք երիտասարդներին հնարավորություն են տալիս լինել կամավոր Եվրոպայի տարբեր երկրներում՝ նաև բարելավելով իրենց լեզվական կարողությունները:

Մեզ համար մեծ նշանակություն ունի Save the children կազմակերպությունը, որը պայքարում է սեռով պայմանավորված հղիության ընդհատումների դեմ:

Լուսանկարը՝ Նոնա Պետրոսյանի

Նաև ելույթ ունեցավ Հայաստանում Եվրամիության պատվիրակության դեսպան Պյոտր Սվիտալսկին, ով ասաց.

-Եվրամիությունը Հայաստանի զարգացման ծրագրերի համար ամենամեծ դրամաշնորհներ հատկացնող կառույցն է, ինչը ցույց է տալիս մեր փոխադարձ հարաբերությունների կարևորությունը։ Հայաստանն ունի շատ վառ արտահայտված եվրոպական ինքնություն, Հայաստանը Եվրոպայի օրրանն է, կարելի է այդպես ասել, Հայաստանն առաջին քրիստոնեական երկիրն է, այս հիմքի վրա են մեր հարաբերությունները զարգանում:

Այսպիսով, Եվրոպան հայ երիտասարդության տնտեսական և սոցիալական զարգացման հնարավորությունն է:

Սոֆյա Աբրահամյան, Վայոց Ձորի մարզ, Եղեգնաձոր

«2016 թիվն էր, մտանք ՄԱԿ»… Սա ընդամենը ավտոբուսում հնչող արտահայտություններից էր: Իսկ թե ուր էինք գնում ավտոբուսով՝ երևի արդեն գուշակեցիք, բայց չգիտեք, թե ինչու էինք գնում: Եթե Ձեզ հետաքրքրեց՝ կարդացե՛ք շարունակությունը, որով լիովին կտեղեկանաք մի կարևոր իրադարձության մասին:

Դպրոցում մենք ունենք հասարակական կազմակերպություն, որի անունը  «Զատիկ» է: Այդ կազմակերպության մեջ ընդգրկված են 8-րդ և 9-րդ դասարանի որոշ աշակերտներ՝ ընկեր Գրիգորյանի գլխավորությամբ (հայոց պատմության, համաշխարհային պատմության և Հայոց եկեղեցու պատմության ուսուցչուհին) :

Կատարել ենք հարցումներ Եղեգնաձորի տարբեր բնագավառի մարդկանցից՝ մեր արտադրանքի միջին գինը, ձևը և այլ բաներ որոշելու համար:

Խորհրդակցելով բազմաթիվ մասնագետների հետ և ստանալով մեզ անհրաժեշտ հարցերի պատասխանները՝ ստեղծեցինք մեր արտադրանքը՝ հայկական զարդանախշերով օձիքներ, ժանյակներ ու թիթեռնիկներ: Պատրաստման մեջ մեզ օգնեց «Մոշ» նորաձևության սրահը:

Այդ արտադրանքը վաճառել ենք Երևանում կազմակերպված տոնավաճառում (ի դեպ դրանից նաև գնել է Կրթության և գիտության նախկին նախարար Ա. Աշոտյանը): Ձեռք բերած փոքր գումարը  տրամադրել ենք  դպրոցին՝ բարեկարգման աշխատանքների համար:

Այդ գործերում ավելի հմտանալու և ՄԱԿ-ի գործունեությանը ծանոթանալու համար՝ ընկեր Գրիգորյանը և Հայաստանի «Պատանեկան նվաճումներ» հասարակական կազմակերպության Վայոց ձորի համակարգող Երանուհի Մանուկյանը  որոշեցին մեզ տանել ՄԱԿ-ի Հայաստանի գրասենյակ:

Ինձ համար ամեն ինչ շատ հետաքրքիր էր, և  անհամբեր սպասում էի, թե երբ եմ վերջապես մտնելու ՄԱԿ-ի գրասենյակ: Մենք անցանք անվտանգության գոտին  ու ներս մտանք: Անկեղծ ասած, ինձ ամենաշատը շենքի ձևավոր առաստաղը դուր եկավ, որի վրա կապույտ և սպիտակ գույներով երկրագունդն էր պատկերված:

Այդ շաբաթվա կիրակին համաշխարհային Երջանկության օրն էր:

Խոսեցինք երջանկության մասին, ամեն մեկս արտահայտեց իր կարծիքը: Օրինակ, ես մտածում եմ, որ երջանիկ լինելու համար անհրաժեշտ է ստեղծել այն, լավատես լինել, եղածով բավարարվել:

Հետո ՄԱԿ-ի աշխատակիցները պատմեցին իրենց գործունեության մասին՝ հետաքրքիր տեսագրություններով, սլայդներով և նկարներով: Ես ուշադիր լսում էի, որովհետև ամեն ինչ շատ հետաքրքիր էր: Խոսվում էր այնպիսի բաներից, որոնց մասին երբեք չէի լսել: Քննարկեցինք նաև համաշխարհային հիմնախնդիրները և դրանց լուծման համար նախաձեռնվող միջոցառումները (մանրամասն տեղեկությունները կներկայացնի Նոնան):

Մոռացա ասել, որ ինչպես Նոնան, այնպես էլ ես, Միավորված Ազգերի Կազմակերպություն անվանումից ելնելով կարծում էինք, որ այնտեղ պետք է լինեն տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներ՝ իրար հետ անգլերեն լեզվով աշխատելիս (ես նույնիկ նրանց հայացքներն էի պատկերացնում): Սակայն մեր պատկերացումները իրականությանը բոլորովին չէին համապատասխանում:

Այդ օրը բավական տեղեկութուններ ստացանք, հասցրեցինք նաև ֆիլմ դիտել: Երեկոյան վերադարձանք մեր հարազատ  Եղեգաձոր:

Սոֆյա Աբրահամյան

***

-Երեխաներ պատրաստվեք, մարտի 18-ին գնալու ենք Երևան` ՄԱԿ-ի գրասենյակ` իրազեկման միջոցառման,-հայտնեց ընկեր Գրիգորյանը,- մենք իզուր չենք ձեզ ընտրել: Հուսով եմ, կարդարացնեք մեր հույսերը:

Մենք բոլորս շատ ուրախ էինք, միևնույն ժամանակ, նաև հպարտ, որ կանք այդ երեխաների շարքում:

Ահա եկավ օրը, որ պիտի շարժվենք Երևան: Ճանապարհը այդքան էլ արագ չանցավ, չնայած դրան, որ շատ ուրախ էր: Ես ճանապարհին արդեն պատկերացնում էի ՄԱԿ-ի շենքը և դրա ներսը: ՄԱԿ-ի գրասենյակ ասելով ես պատկերացնում էի 193 պետությունների ներկայացուցիչների մեկ հարկի տակ: Պատկերացնում էի մեծ կառույց, ներսում` այդ բոլոր պետությունների ներկայացուցիչներին աշխատելիս, ամեն մեկին` տարբեր սենյակներում:  Մտածում էի, թե ո՞վ պիտի լուծի այդքան պետությունների հարցերը, օգնի նրանց և հաշտեցնի: Վերջապես մենք հասանք ՄԱԿ-ի գրասենյակ: Մենք հերթով մտնում էինք  ներս` անցնելով անվտանգության գոտին: Մինչ իմ հերթը կգար, ես ուշադրությամբ զննում էի այդ կառույցը: Ասեմ, որ այն իմ պատկերացրածի նման շքեղ չէր: Բայց չէ, որ շենքերն էլ նման են մարդկանց, և կարևոր է նրա պարունակությունը, այլ ոչ արտաքինը:

Մենք բոլորս  անցնելով անվտանգության գոտով, մտանք ներս: Մեզ տարան  ուղիղ մեր առջև գտնվող մի մեծ սենյակ, որտեղ կար մեծ կլոր սեղան, և շատ հարմարավետ էր: Ասեմ որ, երբ մտանք  ներս, ես իմ պատկերացրածի նման ոչ մի այլ երկրի ներկայացուցիչ չտեսա. բոլորը հայեր էին:

Միանգամից տեղավորվեցինք և սկսեցինք խոսել Միացյալ Ազգերի Կազմակերպության ստեղծման, պատճառների և նրա հիմնական գործունեության մասին:

Հիմնադրվել է 1945 թվականի հոկտեմբերի 24-ին, Երկրորդ համաշխարհային պատերազմների նման ընդհարումներից խուսափելու համար: Այն նաև պիտի փոխարիներ զգալի արդյունքներ չտված Ազգերի Լիգային: Այժմ նրան անդամակցում են 193 երկիր: Գլխավոր գրասենյակները  գտնվում են Ժնևում, Նայրոբիում ու Վիեննայում:  Կազմակերպությունը գործում է անդամ երկրների կամավոր նվիրատվություններով։ Նպատակն է՝ պահպանել միջազգային անվտանգությունն ու խաղաղությունը, բարձրացնել մարդու իրավունքների իրազեկությունը, խթանել հասարակական ու տնտեսական զարգացումը, պահպանել շրջակա միջավայրը, հումանիտար օգնություն տրամադրել սովի, բնական աղետների ու զինված հակամարտությունների դեպքերում:

Մի փոքր ՄԱԿ-ի մասին խոսելուց հետո սկսսեցինք զրուցել երջանկության մասին: Այո, այո, երջանկության: Ինչ է մեզ համար երջանկությունը, և ինչ պետք է անել երջանիկ լինելու համար:

Ամեն մեկս հայտնեց իր կարծիքը:

Երջանիկ է այն մարդը, ով ունի առողջություն, լավ ընտանիք և ընկերներ:

Երջանիկ է այն մարդը, ով ամեն բացվող օր ապրում է ուրախ:

Երջանիկ լինելու համար պետք է ամեն մի երևույթի մեջ փնտրել լավ կողմերը և դրանով երջանկանալ:

Հետո նրանք ցույց տվեցին հատուկ ՄԱԿ-ի կողմից կազմված երջանկության բանալիները: Դրանք համարյա համընկնում էին մեր տեսակետների հետ: Հետո մեզ ասացին, որ մենք պետք է ներկա գտնվեինք ՄԱԿ- ի գրասենյակում կազմակերպվող Երջանկության միջազգային օրվան նվիրված միջոցառմանը, սակայն այդ օրը կիրակի էր: Իմ կարծիքով, այս տոնը շատ կարևոր օր է մարդկանց հիշեցնելու համար երջանկության, ընտանիքի և առողջության մասին:

Մենք այնտեղ մնացինք մոտ մեկուկես ժամ: Սակայն ես այդպես էլ չտեսա իմ պատկերացրած ամբողջ գրասենյակը,  քանի որ մենք ամբողջ ընթացքում նստած էինք նույն սենյակում: Այնուհետև խոսեցինք Կայուն զարգացման նպատակներից, որոնք տասնյոթն էին: Դրանք վերցրել էին ամբողջ աշխարհում տիրող իրավիճակներից` գլոբալ խնդիրներ էին: Շատերս «մոլորակը պաշտպանել» արտահայտությունը հնչեցնում է ուղղակի առանց հասկանալու դրա լրջությունը: Հետազոտությունների արդյունքում պարզել են, որ ամբողջ երկիր մոլորակի ռեսուրսները պակասել են շուրջ տասն անգամ: Եթե այսպես շարունակվի, ապա մենք այլևս ոչ մի ռեսուրս չենք ունենա: Երկիր մոլորակի գլոբալ խնդիրների մասին մենք անպայման կխոսենք: Այդ խնդիրները լուծելու համար ՄԱԿ-ն ունի 6 մարմիներ` գլխավոր Ասամբլեա (գլխավոր խորհուրդ), Անվտանգության խորհուրդ (ընդունում է խաղաղությանն ու անվտանգությանը վերաբերող բանաձևեր), Տնտեսական ու սոցիալական խորհուրդ (նպատակն է` զարկ տալ տնտեսական և սոցիալական միջազգային համագործակցությանն ու զարգացմանը), ՄԱԿ-ի քարտուղարություն (ՄԱԿ-ին անհրաժեշտ ուսունասիրություններ կատարելու, ինֆորմացիա և հարմարանք տրամադրելու համար), Միջազգային դատարան (գլխավոր դատական մարմինը): ՄԱԿ-ի համակարգային գործակալություններից են` Համաշխարհային բանկը, Միջազգային առողջապահական կազմակերպությունը, Համաշխարհային սննդի ծրագիրը, Միավորված Ազգերի Կրթության, Գիտության և Մշակույթի Կազմակերպությունը`  ՅՈՒՆԵՍԿՈ (UNESCO), ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամը` ՅՈՒՆԻՍԵՖ (UNICEF): Գլխավոր քարտուղարի պաշտոնն ամենակարևորն է ՄԱԿ-ում, որը 2007 թվականից զբաղեցնում է Բան Կի-Մունը Հարավային Կորեայից։

Այսպիսի տեղեկություններ ստացանք ՄԱԿ-ի մասին: Իսկ ես այդպես էլ չտեսա 193 պետությունների ներկայցուցիչներ:

Ետդարձի ճանապարհը էլ ավելի հետաքրքիր եղավ: Ստացանք քարտեզներ, որի մեջ պատկերված էին 193 պետություններն իրենց դրոշներով:

Հ.Գ.  Մենք պետք է ամենքս մեր տնից, փողոցից սկսենք Երկիր մոլորակին օգնելու գործողությունները, և հավատացեք, որ խնդիրը միայն աղբը չէ, ինչպես շատերն են կարծում:

Նոնա Պետրոսյան

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Ինձ համար գոյություն ունի երեք ռեժիմ՝ ամենազբաղված օրեր, երբ՝

ա. մեկից ավելի պարապմունք եմ ունենում,
բ. սովորական դպրոցական օրեր, երբ պարապմունք չեմ ունենում,
գ. հանգստյան օրեր, երբ փորձում եմ վայելել օրս:

Երևի զարմացաք այս բաժանումից, բայց հիմա կբացատրեմ: Սկսեմ կեսօրից, որպեսզի ձեզ ավելի հասկանալի լինի:

Տարբերակ Ա

Դասերը վերջանում են 15.30-ին, և ես դասընկերուհիներիս հետ զրույցի բռնվելով՝ հասնում եմ մայրիկի աշխատավայր: Ճանապարհին, ինչպես միշտ, հետևյալ հարցերն ենք քննարկվում.

-Էսօր քանի՞ դաս ունենք…
-Ա՜հ, գործնական ունենք գրելու…
-Բայց էսօր կենսաբի դասը հետաքրքիր էր…

Ու… Զրույցն ավարտվում է մեր բաժանման կետում, երբ գնում ենք տարբեր ուղղություններով:

Մտնելով մայրիկիս աշխատասենյակ, վերցնում եմ ինձ հասանելիք գումարը՝ այն գումարը, որով պետք է ինչ որ բան ուտեի` երկու պարապմունքի դիմանալու համար: Մտածում եմ… Կես ժամ ազատ եմ ու որոշում եմ զբաղվել այդ գործով… Հետո բատիկայի համար կտոր կգնեմ, էսքիզ կմտածեմ, հետո էլ գերմաներենի բառատետրը կկրկնեմ: Բայց, ինչպես միշտ, ժամանակը չի հերիքում, և ես շտապում եմ գերմաներենի պարապմունքի: Առաջին պարապմունքը վերջացնելուց հետո շնչակտուր հասնում եմ երկրորդին, որովհետև արդեն ուշացել էի: Դա բատիկայի ժամն է, որը շատ եմ սիրում : Բատիկան հանգստացնում է նյարդերս, և կարծես ազատվում եմ լարվածությունից: Այդ ժամին լսում եմ իմ սիրած երաժշտությունը և նկարում փափուկ կտորի վրա:

Դե, ի՞նչ… Նայում եմ ժամացույցին` 6 անց կես է, և ես ընկերուհուս` Նանեի հետ բարձրանում եմ տուն: Քայլելով տուն եմ հասնում 30 րոպեում:

Վերջապես հասնում եմ տուն՝ անշարժ պառկում եմ այնքան ժամանակ, մինչև լսում եմ.

-Սոֆյա՛, վեր կաց լվացվիր, փոխվիր, նստիր հաց ուտելու:

-Սոֆյա՛, քեզ հեռախոսով կանչում են:

-Գնա՛ կենդանիներին կերակրի՛ր՝ մեղք են, հետո էլ նստի՛ր դասերիդ, ժամը 7-ն ա:

Ես գնում եմ շանը, կատուներին կերակրելու, հետո հաց եմ ուտում, դասացուցակս եմ աչքի անցկացնում ու սկսում եմ դարակս փորփրել ՝ պետքական գրքերը գտնելու համար: Սովորում եմ, վերջացնում, նայում ժամացույցին` արդեն 10-ն է լինում: Ստիպված անցնում եմ պարապմունքներիս՝ գերմաներեն, անգլերեն, երկրաչափություն… Դրանք էլ`մի կերպ սովորելուց հետո պառկում եմ ու հանկարծ…

-Ա՜հ, էլի մոռացա… Ծառատունկի նկարը, քիմիայի պատի թերթը, աշակերտական խորհրդի ծաղիկը, 17.am-ի նյութը…

Բայց արդեն գիշերվա մեկն է , իսկ ես պետք է արթնանամ 8-ին` այս ձայնից.

-Սոֆյ՜ա, հազար անգամ ասացի, արդեն 8 անց քսան դարձավ, վե՛ր կաց:

Ես արթնանում եմ այն համոզմունքով, որ պետք է 5 րոպե ուշացումով դասարան մտնեմ ու տեսնեմ քիմիայի ուսուցչուհու տարօրինակ հայացքը, որից հետո դասը պատմեմ ու պատասխանեմ նրա հարցերին:

Տարբերակ Բ

Երբ պարապմունքներ չեմ ունենում, այսինքն, սովորական դպրոցական օրերին, գալիս եմ տուն, դաս սովորում, լրացուցիչ բաներով զբաղվում (նյութ գրում, նկարում, երգ բեռնում, շանս հետ ֆուտբոլ եմ խաղում) ու երեկոյան անպայման ֆիլմ եմ դիտում:

Տարբերակ Գ

Հանգստյան օրերին էլ `առավոտյան 9 անց կես, քնաթաթախ իջնում եմ անգլերենի պարապմունքի (պատկերացնո՞ւմ եք, ես շաբաթվա ոչ մի օր չեմ կարողանում լիարժեք քնել): Հետո կամավորականներից մեկի հետ պարապում եմ անգլերենի բանաստեղծության մրցույթի համար: Վերջացնելուց հետո, ընկերուհուս` Նոնայի հետ դուրս եմ գալիս զբոսնելու ու ֆոտոներ եմ անում: Վերջում` 17. 00-ին գնում եմ երկրաչափության պարապմունքի: Ինչպես միշտ տուն եմ վերադառնում երեկոյան ժամը 7-ին:

Սա էլ իմ զբաղվածության մասին: Ճիշտ է, ծանրաբեռնված եմ, բայց ես սիրում եմ ինչ-որ բան անել: Եվ նույնիսկ ազատ պահերին փորձում եմ մի հետաքրքիր բան մտածել:

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Սա այն տոնն է, որը յուրովի առանձնացնում եմ տարվա բոլոր տոներից: Ավանդույթ, որը պահպանվել է մինչև օրս: Այնքան հաճելի է, երբ տեսնում ես փողոցով աճապարող երեխաներին, որոնց ձեռքերին կան աղանդերներով լի տոպրակներ: 

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Երեկ եկեղեցում ժամերգություն արեցին, իսկ ես էլ որոշեցի վերցնել լուսանկարչական ապարատս և որոշ պահեր անմահացնել: Շատ ժամանակ չունեի, տուն պիտի գնայի: Ես ու Նոնան որոշեցինք ժամանակ չկորցնել, շրջել քաղաքով. հետաքրքիր պահեր կհանդպեին՝ նկարելու համար: Հանկարծ տեսանք մի խումբ երեխաների: Նստել էին իրենց շենքի դիմաց դրված նստարաններին՝ պատրաստի տոպրակներով: Ես որոշեցի երեխաներին ոգևորել և ասացի նրանց.

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

-Էրեխե՛ք, մենք հետաքրքիր առաջարկ ունենք ձեզ: Հիմա մենք ձեզ կնկարենք, հետո դուք կարող եք հեռուստացույցով ձեզ տեսնել:

Երեխաները ոգևորված սկսեցին հարցեր տալ.

-Լու՞րջ: Կարա՞ս ուղարկես օդնոյիս: Հ1 -ի՞ց եք: Ջա՜ն, բայց կարա՞մ հելնեմ փոխվեմ, լավ-լավ հավես չկա, սենց էլ ա լավ:

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Նրանք համաձայնվեցին, իսկ մենք անցանք գործի: Մտքիս մեջ ծիծաղում էի, բայց երեխաներին չվշտացնելու համար՝ վերցրեցի նրանցից մեկի ֆեյսբուքի հասցեն, որպեսզի նյութը ուղարկեմ:

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Մեր տունը եկեղեցուց հեռու է, իսկ մութն արդեն ընկել էր: Հասա տուն. ժամանակն էր կրակը վառելու: Մոռացա ասել, որ մեր թաղում ամեն տարի այս տոնը հարևաններով ենք նշում, կրակն էլ վառում ենք մեր տան դիմաց: Բայց այս անգամ բացառություն էր. մենք վառեցինք քիչ հեռու, որովհետև հենց դռան դիմաց մեծ ջրափոս կար: 7 շրջան պտտվեցինք կրակի շուրջը ու սկսեցինք ցատկել կրակի վրայով: Հետո էլ միմյանց բարի գիշեր մաղթեցինք և ամենքս գնացինք մեր տուն: Ներս մտանք թե չէ, դուռը թակեցին: Բացեցի ու, ինչպես միշտ, ոտքերիս տակ հայտնվեց մի տոպրակ: Վերցրեցի, մտա ճաշասենյակ: Ամեն ինչից լցրեցի տոպրակի մեջ, երբ տատիկս կանչեց.

-Բե՛ր, մի երկու հատ կուտապ էլ դնենք, թող երեխաներն ուրախանան:

Լցրեցի ու դրեցի պատշգամբին: Ականջս ձայնի էր, բայց նրանք այնքան լուռ էին վերցրել ու հեռացել, որ ոչ մեկս չէր լսել:

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Հ.Գ.

Շատ տխրեցի, որ չկարողացա իմ երազանքների կադրը նկարել. դե հասկացաք էլի, երբ որ մարդը գտնվում է ուղիղ կրակի վերևում ցատկելու պահին: