Լուսանկարը՝ Տիգրան Մալխասյանի

Ես Մալխասն եմ: Երկրորդ դասարանից այդ մականվամբ ինձ կնքել է ընկերս` Արտյոմը, ով այնքան է ինձ Մալխասով դիմել, որ իրական անունս մոռացել է: Սկսած այս հոդվածից, ուզում եմ կիսվել իմ պատմությունով: Այս հարցում ինձ ձեռք մեկնեց էլի Արտյոմը, ով հայտնի է իր  հոդվածներով 17.am-ում: Այս ծրագրին մասնակցելու ցանկությունս առաջացել էր դեռ վաղուց, և ընկերոջս հետ խորհրդակցելով, փորձեցի կյանքի կոչել մտադրությունս:

Եկեղեցին դարձել է իմ կյանքի  կարևորագույն մասը: Երկար տարիներ եկեղեցում սպասավոր լինելս օգնեց ինձ հասկանալ եկեղեցու անգնահատելի դերը ոչ միայն որպես շինություն, այլև որպես հոգևոր բնօրրան իմ կյանքում:

Տատիկս պատմում է, որ երբ 3 ամսեկան էի, և սովորականի պես ինձ բարուր էր անում, այդ ժամանակ ասում էր.

-Աստված ջան, էս ինչ լավ բալա ես տվել մեզ:

Եվ չգիտես ինչու, այդ խոսքերից անմիջապես դադարում էր հնչել իմ երեխայական լացի ձայնը, և դրա հետ մեկտեղ, արտասվելը. կարծես թե հասկանում էի տատիկի ասածը:

Եվս մեկ դեպք տատիկի հիշողություններից. մոտ 3 տարեկան հասակում (այդ տարիքում է տեղի ունեցել մկրտությունս  մեր շատ սիրելի  և արժանապատիվ Տեր Իսահակ քահանա Մարգարյանի օրհնությամբ) խաչաձև տեսքով իրար էի ամրացնում 2 փոքր փայտեր և դնելով ընտանիքի անդամների գլխին՝ ասում.

-Ես տերտեր եմ, ես օրհնում եմ ձեզ…

Եվ ահա եկավ ժամանակը, և կյանքումս տեղի ունեցավ շրջադարձային իրադարձություն:

Արդեն 5-րդ դասարան էի: Դպրոցում Հայ Եկեղեցու Պատմության  հերթական դասն էր: Մտնելով դասարան, ընկեր Գոգատաշվիլին հարցրեց, թե ովքեր են տղաներից մկրտված: Եվ գրանցելով իր մոտ 7 հոգու անուն, նա հայտնեց, որ լինելու է Ոտնլվայի կարգ, և մենք էլ պետք է մասնակցենք: Արարողությանը մասնակցելուց հետո Էմին սարկավագը (ներկայումս` Հայր Թովմա Խաչատրյանը) մեզ մի երկու խոսք ասաց մեր հետագա անելիքների մասին. առաջարկեց գալ կիրակնօրյա պատարագին և խոստացավ սովորեցնել բուրվառ գցել: Այսպիսով, նախքան պատարագը, բոլորս հերթով գցում էինք` իրար հերթ չտալով, և փորձելով մյուսներից ավելի լավ գցել այն: Ահա անցավ ժամանակ, և տղաները դադարեցին գալ պատարագներին, ժամերգություններին, մնացի միայն ես՝ հավատարիմ ու ծառա մինչ օրս: Այդ բուրվառը այնքան էր ինձ հետաքրքրել, որ մոգոնեցի փոքրիկ բուրվառ: Տանը ածուխ կար, սակայն առանց խունկի, այդ իսկ պատճառով պատարագներից  մեկի ժամանակ խնդրեցի Տեր Հորը, որ ինձ խունկ տա: Զարմացած հարցրեց, թե ինչ եմ անում այդ խունկը, իսկ ես պատասխանեցի, որ փոքր բուրվառ եմ սարքել և տանը իմ աղոթքներով, անուշաբույր հոտը տարածելով վերացնում եմ չար հոգիներին: Նա ժպտաց ու ասաց.

-Բալես, ինչքան ուզում ես վերցրու:

Լուսանկարը՝ Տիգրան Մալխասյանի

Մյուս դեպքը շատ հուզիչ է և տպավորվել է իմ մեջ… Չգիտեմ… Դա երևի գերբնական ինչ-որ բան էր, կամ իրոք Աստծո կողմից ուղարկված հրաշք: Պատարագներից մեկի ժամանակ մեր բուրվառակիրներից մեկը` Արտակը, սովորականի պես  գցում էր  այն` առաջ և հետ: Ծուխ, որը միշտ տեսնում ենք՝ ամեն պատարագի ժամանակ, բայց այս մեկը շատ հիասքանչ տեսարան էր ինձ համար: Երեք անգամ գցելուց հետո ես ուշադրություն դարձրի այդ ծխի ձևավորվելուն, թե ինչպես է այն խառնվում իրար և պատկերում ինձ համար Հիսուսի դեմքը: Այո՛, ես տեսա Քրիստոսին, և այդ անշարժացած դիրքով պատկերը հայտնվեց ինձ ու հանգիստ անցավ խորանի դիմացով: Ուղղակի աննկարագրելի զգացողություն էր, շատ անհավատալի էր այդ հրաշքը տեսնելը: Դրանից հետո ես միշտ փորձել եմ տեսնել դա ևս մեկ անգամ, և մինչ օրս չեմ դադարում ուշադրություն դարձնել:

Ես Աստծուն հիշում էի նեղության կամ դժվարության մեջ, սակայն ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ պետք է Աստծուն հիշել և շնորհակալ լինել ամեն տված լավ թե վատ վայրկյանի համար, ամեն ինչի համար, որ մենք ունենք: Նրա համար, որ մեզ տվել է լավ ծնողներ, լավ շրջապատ, և անկեղծ մարդկանց, ովքեր մեր կողքին են ու իրենց ընկերակցությամբ և ժպիտով լիացնում են մեր օրը:

Շատ զորավոր է, երբ աղոթելուս ժամանակ մարմինս փշաքաղվում է. դրանով զգում եմ, որ աղոթքներս հասնում են երկինք, և Աստված լսում է ինձ: