Ուրեմն տանը գրչատուփս էի ման գալիս, մեկ էլ լույսերն անջատվեցին:

«Չէ, էլի, չէ…»,- մտածում եմ ես: Ինչ անհետաքրքիր ժամեր են սպասվում մեզ:

Այնինչ հետաքրքիրն առջևում էր:

Լույս չկա, ասացի՝ գնամ ընտանիքիս անդամների հետ ծանոթանամ:

Հենց այդ պահին լսեցի մայրիկի ձայնը.

-Էդ ի՞նչ ԱԻՆ-ի մեքենա ա կանգնած մեր շենքում, հո բան չի՞ եղել:

-Հո հոսանքի գիծը չի՞,- ասաց հայրիկը:

-Հո գազի վթար չի՞,- ասաց մայրիկը:

Մեկ էլ մեր դուռը թակեցին փրկարարները:

-Բարև, ախպեր, կարա՞նք ձեր տանից իջնենք երրորդ հարկ. դուռը փակվել ա, երեխեք կան տանը,- ասաց փրկարարը:

-Հա, եթե պետք ա՝ ինչի չէ,- ասաց հայրիկս:

5-6 տղամարդ մտան ներս, ու մեկը մյուսից առաջ ընկնելով ասում էին, որ հենց իրենք են ցած իջնելու: Այդ ժամանակ ինձ այնքան ապահով ու պաշտպանված զգացի, որ նման հայրենակիցներ ունեմ:

Փրկարաներից Արմենը, իր կյանքը վտանգելով, չորրորդ հարկից իջնում էր երրորդ հարկ:

-Այ տղա, կարո՞ղ ա ցած գցեք,- կատակով հարցրեց Արմանը:

-Քիչ խոսա, մենք քեզ ցած գցողը չենք:

Պարանը ամուր բռնել էին ու զգում էին, որ Արմանը վերջին շաուրման պիտի չուտեր…

Չէ, լավ, կատակում եմ:

Փրկարարներից մեկը հարցրեց ինձ.

-Ուղիղ եթեր ո՞նց են մտնում:

Ասացի, որ ինտերնետ չկա, տխրեց ու ասաց.

-Էհ, ոչ նկարեցինք, ոչ էլ ժողովուրդը տեսավ:

Չէ, դուք լրագրողի տանն եք, մտածելու ոչինչ չունեք:

Հենց Արմանը ոտքը դրեց հարևանի պատուհանի գոգին, լույսերը միացան:

Ու ես նրան կոչեցի «լուսավոր փրկարար»: