Կրթություն խորագրի արխիվներ

Նախաքննական մտքեր

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Հայոց պիտի պարապեմ
Հայոց պիտի պարա
Հայոց պիտի պ
Հայոց պիտի
Հայոց պի
Հայոց
Հայ
Հա
Հայր մեր որ յերկինս ես…

***

Հայոց լեզվի շտեմարան կազմող սինլքոր սրիկաները գեհենի բաժին են դառնալու, իսկ ամենալավ օրը ծայրաստիճան սրդողած են անցկացնելու:

Ես` տասը տարի անց

Լուսանկարը՝ Լեւոն Մանուկյանի

Լուսանկարը՝ Լեւոն Մանուկյանի

Տասնվեց գարուն արդեն անցել է իր բոլոր տարերքներով: Դեռ կգան ու կանցնեն շա՜տ գարուններ՝ արևոտ ու անձրևոտ: Կյանքը անցնում է, ու չենք էլ նկատում՝ ինչպես են վազում տարիները: Ես սկսում եմ ընկալել կյանքի բոլոր գույները, դեն եմ նետում խամրածն ու խունացածը և վերցնում նորն ու պայծառը:

Ներկան քաղցր է՝ իր բոլոր երանգներով ու նրբերանգներով: Նա տեսնում է կյանքիս ճանապարհների ուրվագծերը: Անհնար է չնկատել, թե ինչպես է անցնում ժամանակը, եթե նույնիսկ պատմությունները շատ հետաքրքիր են: Պետք է ապրել ուրախ ու ամեն վայրկյանը դարձնել մի գեղեցիկ պատմություն, որովհետև ներկան վաղն արդեն անցյալ է դառնալու, իսկ ժամանակը ետ չես բերի:

Դպրոցն ավարտելուց հետո կմտնեմ նոր կյանք, ու այդ ժամանակ գույները կսկսեն խտանալ, կվերցնեմ ամենահարազատն ու կքայլեմ բաղձալի մասնագիտության ճանապարհով՝ բացահայտելու մարդու ներաշխարհի գաղտնիքները: Արթնացնելու եմ բոլոր քնած երազները:

Ես ընտրելու եմ հոգեբանի մասնագիտությունը և փորձելու եմ հաղթահարել դժվար ու անանցանելի խոչընդոտները, մինչև կարողանամ մարդկաց մեջ բույն դրած անարդարության ու դաժանության ծիլերը արմատախիլ անել: Այն ինձ հնարավորություն կտա հասկանալ և ընկալել կյանքի բոլոր դժվարությունները, մտնել նրանց հոգու պատուհաններից ներս, մի քանի ժամ ապրել նրանց փոխարեն:

Մարդը երկրագնդի ամենախորհրդավոր էակն է ու հաճախ ինքն իր նմանին՝ մարդուն, չի կարողանում հասկանալ: Կփորձեմ հարթեցնել այդ խորդուբորդ ճանապարհները, որպեսզի մարդիկ ավելի լավ հասկանան միմյանց: Նրանք տարբերվում են իրենց մարդկային որակներով: Երբեմն կան մարդիկ, ովքեր գերագնահատում են իրենց անձը, շլանում «սեփական» փայլով ու մոռանում, որ իրենց առջև կանգնածը նույնպես մարդ է:

Նրանք, կորցնելով մարդկային բարձր արժեքները, ընկնում են նյութականի ետևից: Իսկ նյութականը չի կարող հարգել, սիրել ու երջանկացնել դիմացինին: Չպետք է թույլ տալ, որ մարդկային քնքշությունը լքի նրանց:

Դա մի դժվար աշխատանք է, որ լեռան պես վեր է խոյանում, իսկ նրա վրա ուրվագծված է կյանքիս խորհուրդը: Այն ճանապարհը, որը պետք է հաղթահարեմ բարձրանալով քարքարոտ լանջերով ու ոչնչացնելով բազում խոչընդոտներ: Իսկ եթե ոտքս դիպչի քարին ու ընկնեմ, երբեք ետ չեմ նայի, կբարձրանամ՝ ինչ գնով էլ լինի, կհասնեմ մինչև գագաթը: Միայն համարձակությունն ու ինքնավստահությունը կարող են ոտքի կանգնեցնել մարդուն: Ապագա մասնագիտությունս, Աստծո առաքելությամբ, կծառայեցնեմ մարդկության բարօրությանը և նրա խորհուրդները՝ որպես մարգարիտներ, կբաժանեմ բոլորին:

Պատկերացնում եմ ապագա ընտանիքս՝ լի ուրախությամբ ու ջերմությամբ: Այն ընտանիքը, որը երազել եմ ունենալ դեռ մանկուց: Երջանկության բոլոր աստղերը երկնքից ներքև եմ իջեցնելու և դրանցով շրջապատելու նրանց:

Տարիները փոքրիկ ակնթարթներ են, որ իրենց կնիքն են թողնում մեր կյանքի ճանապարհին: Տասը տարին կանցնի, և ետևում կմնան մանկությունս ու պատանեկությանս տարիները: Կմտնեմ ավելի հասուն կյանք և կսկսեմ իրագործել երազանքներս: Կյանքին կնայեմ ավելի իրատես աչքերով, բայց երբեք չեմ կորցնի երազելու կարողությունը: Առաջին հերթին կլինեմ լավ մարդ. գնահատող, ներող ու նվիրված անձնավորություն: Պատրաստ կլինեմ օգնելու ընկերներիս ու ընտանիքիս և կլինեմ նրանց կողմից վստահված ու սիրված: Աշխարհի տարբեր ծայրերից եկող ո՛չ մի ալիք չի կարող բաժանել մտքերիս ամրակուռ շղթան: Թո՛ղ օրհնանքներ տեղան երազանքներիս վրա:

Բարի երթ

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Այսօր հանրապետության բոլոր դպրոցներում հնչելու է վերջին զանգը բոլոր տասներկուերորդցիների համար: Մենք նույնպես հուզված ենք, չէ որ այսօր Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցը ևս  ունի շրջանավարտներ:

Ռիմա Պետրոսյան, Գեւորգ Մարգարյան, Լիլի Նալբանդյան, Լեյլի Թադեւոսյան, Արմենուհի Ունուսյան, Վահագն Հովհաննիսյան, Էլմիրա Հովհաննիսյան, Մարիամ Ներկարարյան, Շուշանիկ Հարությունյան, Նաիրա Մարկոսյան, Տաթեւիկ Թադեւոսյան, Լիլիթ Բալաբեկյան, Թագուհի Վարդանյան, Սիլվա Խանսանամյան, Անի Կարապետյան, Մերի Սարգսյան, Մանե Սարգսյան Ա., Մարիաննա Գեւորգյան, Տաթեւիկ Խաչատրյան, Սյուզաննա Խառատյան, Սիրուշ Մկրտչյան, Սվետա Սարգսյան, Լիլիթ Սարգսյան, Գոհար Մարտիրոսյան, Նարե Դավթյան, Լիլիթ Ավանեսյան, Լուսինե Համբարձումյան, Մանե Թումանյան, Աստղիկ Իսրայելյան, Աիդա Մովսիսյան, Հասմիկ Հակոբյան, Մարտին Մովսիսյան, Վարդուհի Լեւոնյան, Սուսաննա Մարդումյան, Լիանա Ծովանյան, Էլիզաբեթ Խուդավերդյան, Սոնա Ղեւոնդյան, Լիանա Դավթյան, Տիգրան Չիբուխչյան, Սուսաննա Գալստյան, Նառա Սոլոյան, Վիրաբ Հայրապետյան, Թերեզա Հայրապետյան, Մոնիկա Բարսեղյան, Աննա Այվազյան, Սոնա Նալբանդյան, Վերոնիկա Հովսեփյան, Լիլիթ Մանուկյան, Նարե Դալլաքյան, Լենա Մանուսարյան, Ալիկ Գրիգորյան, Էմմանուել Մկրտումյան, Սամվել Մքոյան, Դիանա Ղազարյան, Արփինե Աղավելյան, Սյուզաննա Քոսյան, Անի Ավագյան

Շնորհավորում ենք, սիրելիներ: Մենք հավատում ենք, դուք այն սերունդն եք, որը գալիս է լի եռանդով ու լավատեսությամբ, նոր փոփոխությունների վճռականությամբ:  Սա առաջին քննություն է այդ ճանապարհին, որը համոզված ենք,  հաջողությամբ կհաղթահարեք: Հավատացեք ինքներդ ձեզ, հավատացեք ձեր ուժերին և հավատացեք այն առաքելությանը, որ դրել եք ձեր առաջ: Բարի երթ:

Դասամիջոց

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Զանգը հնչեց, ու դասաժամի թվացյալ լռությունը միանգամից ցրվեց:

-Միլե՜ն,- կանչեց Սեդան:

-Հը՞,- միանգամից երեք հոգի արձագանքեցին:

-Ադամյա՛ն, քո հետ եմ, արի՛, թռանք բուֆետ,- ժպտալով պատասխանում է Սեդան:

-Մի՜լ, կգա՞ս գնանք գրադարան,- հարցնում է ինձ մյուս Միլենան:

-Իհարկե,- պատասխանում եմ ես ու ընկերուհուս ձեռքը բռնած դուրս վազում դասարանից:

-Սպասեք, ես էլ եմ գալիս,- կանչում է Մերին ու գալիս մեր ետևից:

Մենք գնում ենք գրադարան, վերցնում մեզ անհրաժեշտ գրքերը, հետո ուղևորվում բուֆետ՝ Սեդայենց հետևից: Հասնելով բուֆետ՝ փորձում ենք գտնել Սեդային ու Ադամյանին միլիոնավոր հերթի միջից: Ու պարզվում է, որ նրանք դեռ չեն էլ որոշել, թե ինչ պետք է գնեն:

-Milky Way առնե՞նք թե՞ Nesqweek,- քննարկում են նրանք:

-Աա՜, պրծեք, գնանք, հեսա զանգը կհնչի,- ասում եմ ես:

-Սե՛դ, դու կարաս, դավայ,- հուսադրում ենք Սեդային:

-Լավ: Գեղեցի՛կ տատիկ, մեզ 2 հատ Milky տվեք,- վերջապես կողմնորոշվում են նրանք, վերցնում իրենց շոկոլադը և մի կերպ դուրս թռչում բուֆետից, և մենք հինգով՝ կատակելով ու ծիծաղելով, ուղևորվում ենք դասարան: Եթե անջատված ու դանդաղ չենք քայլում, հասցնում ենք մեր 10 րոպեի վերջին րոպեները դասարանում անցկացնել, իսկ դասարանում սովորաբար այնպիսի աղմուկ է, որ դժվար է լինում հավատալ, որ այնտեղ սովորում են 23 հոգի, 23-ն էլ՝ աղջիկ:

Դասարանի տարբեր անկյուններից լսվում են տարբեր երաժշտություններ. Մեկը՝ հայկական է պարում, մյուսը՝ ժամանակակից, մեկը երգում է, մեկ ուրիշը՝ նկարվում: Սոնան ինչպես միշտ նստած է իր տեղում, Լիլիթն ինչպես միշտ խաչապուրի է ուտում և Օլյայի հետ խոսում իրենց ամենասիրելի Supernatural ֆիլմից, Տաթևիկն ու Ջուլիետան ինչպես միշտ կռվում են, Անահիտն ինչպես միշտ զբաղված է իր Ipad-ով, Քրիստինեն էլ ինչպես միշտ  facebook-ում է: Դե մնացածն էլ կամ դաս են կրկնում, կամ տնայիններն արտագրում: Մեր աղմուկին խառնվում են զուգահեռ դասարանների ակտիվիստները, ասենք Նարան կամ Տոման, ովքեր գալիս են մեր դասարան՝ տաքանալու ու մեզ տեսնելու համար:

Դասամիջոցի ավարտն ազդարարող զանգը ոչինչ չի փոխում, որովհետև կամ չենք լսում դրա ձայնը, կամ, օգտվելով ուսուցչի ուշանալուց, շարունակում ենք մեր դասամիջոցային արկածները: Հետո, երբ մտնում է ուսուցչուհին, մենք միանգամից տեղավորվում ենք մեր տեղերում՝ չհասցնելով ուտել շոկոլադի վերջին կտորը և պատասխանել վերջին նամակին: Հինգ րոպե հետո մենք ամբողջովին մտնում ենք դասի մեջ, իսկ 40 րոպե հետո նորից սկսվում է նույն պատմությունը…

Ի՞նչ կարող է եղած լինել

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Դասամիջոց էր: Երեխաները կանգնած էին իրար կողքի և զրուցում էին.

-Դասը սովորե՞լ ես,- հարցրեց երեխաներից մեկը մյուսին:

-Իհարկե, դո՞ւ:

-Էդքան էլ լավ չէ:

Հանկարծ զանգը հնչեց: Բոլորը նստեցին իրենց տեղերում:

Մի քանի րոպե նրանք լուռ էին, բայց աշակերտներից մեկը խախտեց լռությունը.

-Էս ի՞նչ զարմանալի բան ա: Մեր ուսուցչուհին երբեք չի ուշանում: Կարո՞ղ ա` ինչ-որ բան ա պատահել:

-Գուցե նա քնա՞ծ է մնացել,- ենթադրեց աշակերտներից մեկը:

-Կամ այսօր էլ ինքը դասին պատրաստ չի և ամաչում է ներս գալ,- իր կարծիքը հայտնեց երկրորդը:

-Գուցե այլմոլորակայիններն են տարել իրենց մոլորակ, ի՞նչ իմանաս,- ասաց մյուսը:

-Է՜, դու շատ ֆանտաստիկ բան ես ասում,- չհամաձայնեց նրա հետ առաջին աշակերտը:

-Ինչի քո ասածը ֆանտաստիկ չէ՞ր: Ուսուցիչները երբեք քնած չեն մնում:

-Ինչի ուսուցիչները մարդիկ չե՞ն: Յուրաքանչյուրն էլ կարող է քնած  մնալ:

-Դե…- չիմացավ ինչ պատասխանի վիճող աշակերտը շփոթված:

-Հնարավոր է` նա ինձ պես հեռվից է գալիս և հիմա կանգնած երթուղային տաքսուն է սպասում,- բացակայության պատճառը փորձեց գուշակել մեկ ուրիշը:

-Կամ արդեն երթուղայինի մեջ է, որն էլ կանգնած է խցանման մեջ,-շարունակեց խոսակցությունը մի այլ աշակերտ:

-Գուցե նա սխալմամբ ուրիշ երթուղային տաքսի է նստել և հիմա քաղաքի մյուս ծայրում է:

-Կամ էլ` սոված է դուրս եկել տնից, նրա մայրիկն էլ իմանալով այդ մասին, զանգել է ու կանչել տուն՝ հաց ուտելու: Այդպես կարող է լինել, իմ փորձից եմ ասում,-  չէին դադարում կիսվել իրենց վարկածներով երեխաները:

-Ինձ էլ թվում է, որ նա տանը ինչ-որ բան է մոռացել, օրինակ՝ աշակերտների տետրերը, և վերադարձել է տուն՝ վերցնելու:

-Այդ ամենից ոչ մեկն էլ չի, երևի նա ուղղակի երեկ ծնունդ էր գնացել կամ հարսանիք և այդ պատճառով էլ այսօր չի եկել:

-Կարող է` նա ուղղակի իրեն մի քիչ վատ է զգացել ու չի եկել,- ասաց երեխաներից մեկը, և բոլորը լրջացան:

-Կամ աստիճաններից գլորվել է ցած ու մի տեղը կոտրել է,- ասաց մյուսը, և բոլորն իրար նայեցին:

-Հուսանք նրա հետ ոչ մի վատ բան չի պատահել, նա շատ լավն է,-անկեղծորեն արտահայտվեց նրանցից մեկը՝ դեմքի լուրջ արտահայտությամբ: Մի քանի րոպե տիրած լռությունը խախտվեց դռան ճռռոցով:

-Ներեցեք, ես տնօրենի մոտ էի, մի կարևոր հարց էինք քննարկում: Նստե՛ք,- լսվեց ուսուցչուհու ձայնը:

-Ինչ լավ է,- ժպտալով պատասխանեցին երեխաները:

-Իհարկե, ձեզ համար լավ է իմ ուշացումը, դասից արդեն 20 րոպե անցել է,- ասաց ուսուցչուհին:

-Չէ, լավ է, որ Ձեզ հետ ոչ մի վատ բան չի պատահել,- ասացին աշակերտները:

Ուսուցչուհին ժպտաց, և դասը սկսվեց:

Ապագան գնահատող երիտասարդներին

Լուսանկարը՝ Տաթեւիկ Տեր-Հովհաննիսյանի

Լուսանկարը՝ Տաթեւիկ Տեր-Հովհաննիսյանի

Կարծում եմ շատ երիտասարդներ են մտահոգվում բարձրագույն կրթություն ստանալու մասին, ինչն այնքան էլ հեշտ չէ, և անհրաժեշտ է հաղթահարել մի շարք խնդիրներ: Ինքս կանգնած եմ նման խնդրի առաջ և ուզում եմ խոսել այդ մասին:

Հայաստանում երիտասարդների մեծամասնությունը խնդիր ունի բուհ ընդունվելու և սովորելու: Նախ, աշակերտը դպրոցում չի ստանում գիտելիքի այնպիսի պաշար, որով հնարավոր կլիներ ընդունվել բուհ և սովորել անվճար: Այստեղ առաջ է քաշվում մասնավոր պարապելու խնդիրը, ինչի հնարավորությունը ոչ բոլոր ընտանիքներն ունեն: Ըստ իս, սա ամենահիմնական պատճառն է,որի արդյունքում երիտասարդները մասնագիտություն ձեռք չեն բերում:

Բացի այդ, կան այլ բազմաթիվ հարցեր, որոնք ուզում եմ բարձրացնել: Այդպիսիք են, օրինակ, անվճար տեղերի քիչ քանակը, որը նույնպես կրճատում է անվճար սովորելու հավանականությունը: Անվճար սովորելու այլ եղանակներ էլ կան: Օրինակ, ուսանողական վարկերի տրամադրում երիտասարդներին: Սա ողջունելի քայլ է մեր երկրում, սակայն չի համապատասխանում մերօրյա իրականությանը: Շատերն այսօր իրենց մասնագիտությամբ չեն աշխատում,այս դեպքում արդեն խնդիր է առաջանում` ինչպես վճարել վարկը արդեն բուհն ավարտած երիտասարդին:

Այս և այլ խնդիրներն էլ ավելի են բարդացնում և անհասանելի են դարձնում բարձրագույն կրթությունը, երբ խոսքը վերաբերվում է գյուղաբնակ երիտասարդներին: Գյուղում ապրող երիտասարդը բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով պետք է տեղափոխվի մայրաքաղաք: Այս դեպքում վերը նշված խնդիրներին գումարվում են նորերը: Նախ, հանրակացարանների բացակայության պատճառով ծնողները պետք է վարձեն բնակարան: Իսկ գյուղատնտեսությամբ զբաղվող մարդը չի կարող վարձել բնակարան, որովհետև չունի կայուն եկամուտ:

Մի խոսքով, ՀՀ կրթական համակարգը շատ է սահմանափակում աշակերտի, դիմորդի և ուսանողի հնարավորություններն ինքնուրույն կայանալու համար:

Կոչ եմ անում բոլոր հասակակիցներիս մտածել այս և այլ խնդիրների մասին և հանդես գալ դրանց լուծման մասին առաջարկություններով: 

Ինչ ընտրել. այս է խնդիրը

Լուսանկարը՝ Էլեն Հարությունյանի

Լուսանկարը՝ Էլեն Հարությունյանի

Ես սովորում եմ իներորդ դասարանում և շուտով պետք է որոշում կայացնեմ իմ մասնագիտության հարցում: Այժմ ինձ ամենաշատը հուզում էայն հարցը, թե ինչ հոսքում եմ ուզում սովորել և ինչ մասնագիտություն պետք է ընտրեմ: Ես դպրոցում լավ եմ սովորում, և այդ պատճառով ինձ համար դժվար է մասնագիտություն ընտրելը: Որոշ առարկաներ սիրում եմ, օրինակ, կենսաբանությունը, ռուսերենը, սակայն կան առարկաներ, որոնք էլ չեմ սիրում` քիմիա, ֆիզիկա, պատմություն, աշխարհագրություն: Տնտեսագետ չեմ ուզում դառնալ, քանի որ այդ ճյուղով սովորողները շատ են, բնագիտություն էլ չեմ ուզում, որովհետև քիմիա ու ֆիզիկա չեմ սիրում: Լավ կլիներ, դպրոցներում գործեին մասնագիտական կողմնորոշման խմբակներ, որպեսզի մենք իմանայինք, թե ինչ մասնագիտություններ կան, ինչ մասնագետներ են անհրաժեշտ մեր երկրում, ինչ հատկանիշներ և գիտելիքներ պետք է ունենա մարդը, որպեսզի կարողանա այս կամ այն մասնագիտությունը ընտրել:

Իսկ առայժմ ես չեմ կողմնորոշվում, թե ինչ մասնագիտություն ընտրել:

Արկած որոնողները

Լուսանկարը՝ Գեղամ Մադաթյանի

Լուսանկարը՝ Գեղամ Մադաթյանի

Երևի 6-րդ դասարան էինք: Հնչեց զանգը և բոլորս դահլիճից վազեցինք հանդերձարան՝ փոխվելու: Շուտով աղջիկների հանդերձարանում աղմուկ բարձրացավ: Աղջիկներից մեկը երգում էր, մյուսը՝ շտապ-շտապ հագնվում, մի քանի հոգի հավաքված բամբասում էին ինչ-որ մեկից, մեկ ուրիշը՝ դասագիրքը ձեռքին փորձում էր դասը կրկնել:

-Հիմա ի՞ նչ դաս ա լինելու,- աղմուկի միջից լսվեց մի ձայն:

-Աշխարհագրություն,- իջեցնելով գիրքը պատասխանեց կրկնողը:

-Դասը սովորել ե՞ ք,-շարունակվեց խոսակցությունը:

-Շատ դժվար էր, ես չեմ կարողացել,-բողոքեց աղջիկներից մեկը:

-Եթե հարցնի, տակից դուրս կգամ,-լսվեց մեկ այլ ձայն:

-Հա, սովորել եմ, բայց ձեռքով չեմ պատասխանի,-խոսեց երրորդը:

-Երեխե՛ք, բան մտածեցի: էկեք մի քիչ դանդաղ գնանք, կասենք, որ փոխվում էինք, դրա պատճառով ուշացանք: Դասից անցած կլինի, բայց համ էլ շատ բան բաց չենք թողնի:

-Հա՛, եկեք,- փայլեցին բոլորիս աչքերը՝ հոյակապ գաղափարից:

Հնչեց զանգը, որը ասում էր աշխարհագրության դասը սկսվելու «գույժը»: Մենք սկսեցինք է՛լ ավելի դանդաղ փոխվել: Երբ բոլորս փոխվեցինք, դուրս եկանք հանդերձարանից: Երկու մանր քայլ անում էինք, տասը վայրկյան զրուցում:

Մենք այդ պահին չգիտես ինչու, շատ ուրախ էինք և ունեինք բարձր տրամադրություն: Ի վերջո, մանր քայլերով հասանք դասարանի դռան մոտ: Երևի 10-20 րոպե դասից անցել էր: Մեզնից մեկը դուռը թակեց, բացեց, և բոլորս մտանք ներս՝ ասելով, որ փոխվում էինք, այդ պատճառով էլ ուշացանք: Մենք ցույց տվեցինք մեր ֆիզկուլտուրայի տոպրակները՝ որպես ապացույց, միևնույն պահին, փորձելով թաքցնել մեր անիմաստ ժպիտները:

-Այդ ինչպե՞ ս է եղել, որ տղաներն ավելի շուտ են եկել, քան դուք: Ինչու իրենց մոտ ֆիզկուլտուրա չէ՞ ր: Իրենք չէի՞ն փոխվում:

Մեր ժպիտները կորան: Մենք լրջացած և լուռ կանգնած էինք: Որոշները գլուխները կախեցին:

-Նստե՛ք, դուք արդեն մատյանում ձեր «երկուսները» ստացել եք:

Այդ լուրը ցնցեց մեզ, քանի որ կանգնածներիցս մեծ մասը գերազանցիկ էին, և այդ երկուսը շատ բան էր փոխում:

Նստելով՝ աղջիկների մի մասը սկսեց լաց լինել: Ես նույնպես գերազանցիկ էի, և այդ «երկուսն» ինձ համար էլ էր շատ բան փոխում: Ես հուզված էի, սակայն արտաքինից պահպանում էի հանգստություն: Քանի որ ես նստում էի ուսուցչի դիմաց, ինձ հստակ երևում էր մատյանի պարունակությունը: Ես անցա գործի՝ աչքերով խորացա մատյանի մեջ: Համոզվելով, որ բացված է աշխարհագրության էջը, սկսեցի նայել թվանշանների բաժինը: Տեսա, որ ոչ մի «երկուս» էլ չկար դրված: Աչքերս բարձրացրեցի մատյանից և սկսեցի տարածել ստացածս նոր տեղեկությունը.

-Աղջիկներ, չկան մատյանում «երկուսներ»:

-Հաստա՞ տ,- տարբեր կողմերից լսվեցին շշուկներ:

-Հա՛, հաստատ,-ևս մեկ անգամ աչքիս տակով նայեցի մատյանը:

Շուտով զանգը հնչեց:

-Էլ նման բան չկրկնվի,- ասաց ուսուցչուհին և դուրս եկավ դասարանից:

Մենք հաստատ համոզվելու համար բացեցինք մատյանը՝ իրոք, «երկուսներ» չկային: Մենք միասին ժպտացինք:

Իհարկե, այդ օրը շատ հետաքրքիր էր, արկածային, ու մեր առաջին փորձն էր աղջիկների ամբողջ խմբով չնստել դասի մի մասին, սակայն դա նաև մեր վերջին փորձն էր միասին դասերից այդքան ուշանալու: