Ձմեռը, կարծես թիկնոց դարձած, ընկել է կտուրներին, մեր ուսերին:
Արագածոտնի մարզ, գյուղ Վարդենիս(Գյուլուջա):

Էլի հայացքներ` բարի, զարմացած, հետաքրքիր: Ինձ էին նայում ուշադիր ու ժպտում: 

-Բա՜րև, էրեխեք: Ես եկել եմ, որ ձեզ հետ խաղամ, ու ով իրեն խելոք պահեց, սիրուն նկարներ կանեմ:

Ես մանկապարտեզում էի, իմ մանկապարտեզում: Ամեն ինչ նույնն էր: Միայն տարիներն էին անցել-գնացել: Ճաշի նույն հոտն էր, նույն աղմուկը, դաստիարակներիս նույն ժպիտները, նույն հարազատ պատերը: Զարմանում եմ, թե ինչու չէի ուզում մանկապարտեզ գնալ: Հիշում եմ՝ ամեն օր մի պատճառ էի հնարում, որ չգնամ, լաց էի լինում, բայց իզուր:

-Էլ մի՛ խաբի, հա՞, Շուշան, արագացրու, հագնվիր, գնում ես մանկապարտեզ:

Ո՛չ դաստիարակներս, ո՛չ էլ ես չենք մոռանում, թե ինչպես էի փախուստ կազմակերպել մանկապարտեզից:

Մի օր դաստիարակը մի քանի րոպեով դուրս էր եկել խմբից, ու մենք մենակ էինք մնացել: Որոշեցի պահը բաց չթողնել, ու բոլոր երեխաներին համոզեցի, որ չմնանք մանկապարտեզում: Մենք կազմ-պարտաստ էինք փախուստի համար:

-Վե՛րջ, էրեխեք, գնացինք: Չվախենաք: Ախր, մենք «մանկոն» չենք սիրում, ինչի՞ մնանք ստեղ: Գնացինք:

Արդեն մանկապարտեզի դռան մոտ էինք, ձեռք-ձեռք բռնած, երբ մեզ նկատեցին ու հետ տարան խումբ: Ինձ, իհարկե, չպատժեցին: Ու ես դրանով չբավարարվեցի: Մի քանի անգամ էլ միայնակ եմ փորձել փախչել: Խեղճ դաստիարակներ, ինչքան էին վազում հետևիցս:

Կանգնել եմ ու ամեն պահը աչքիս առաջ է: Մեկ էլ մի քանիսը ուզում են հետս խոսել:

-Գիտե՞ս, մամաս էսօր տորթ ա թխել: Հեսա գնալու եմ, ուտեմ:

-Բա ինձ չե՞ս նկարում: Ինձ մոռացել ես նկարես:

-Բա դու գիտե՞ս, մոտս ռումբ կա, բերել եմ, հեսա քցում եմ, «մանկոն» տրաքի:

Նայում եմ, հայացքներ են՝ պարզ ու մաքուր: Նայում եմ, ու ես հրեշտակների աշխարհում եմ:

Մի անգամ արդեն ֆոտոշարքով անդրադարձել եմ աշնանային Վանաձորին, բայց մեր քաղաքում չկա լուսանկարելու ավելի հարմար ու գեղեցիկ բան, քան հենց ինքը՝ քաղաքը, դրա համար էլ, ուզած-չուզած, այս մի շարքիս հերոսուհին էլ դարձավ Վանաձորը տարվա տարբեր եղանակներին, օրվա տարբեր ժամերին։ Սիրում եմ քաղաքիս պարզ ու մռթնած, արևային ու ամպամած երկինքները, որ, երևի, նրա տրամադրությունն արտացոլող աչքերն են։

Նկատե՞լ եք, քաղաքիս միշտ «-ուհի»-ով եմ դիմում։ Գուցե նրանի՞ց է, որ այստեղի բնությունը, իրոք որ, շատ գեղեցիկ է, իսկ դարերով արմատացած է կանանց գեղեցիկ սեռ կոչելու սովորությունը։ Չգիտեմ, ինքնաբերաբար է ստացվում, ես էլ նոր նկատեցի…