Մի անգամ արդեն ֆոտոշարքով անդրադարձել եմ աշնանային Վանաձորին, բայց մեր քաղաքում չկա լուսանկարելու ավելի հարմար ու գեղեցիկ բան, քան հենց ինքը՝ քաղաքը, դրա համար էլ, ուզած-չուզած, այս մի շարքիս հերոսուհին էլ դարձավ Վանաձորը տարվա տարբեր եղանակներին, օրվա տարբեր ժամերին։ Սիրում եմ քաղաքիս պարզ ու մռթնած, արևային ու ամպամած երկինքները, որ, երևի, նրա տրամադրությունն արտացոլող աչքերն են։

Նկատե՞լ եք, քաղաքիս միշտ «-ուհի»-ով եմ դիմում։ Գուցե նրանի՞ց է, որ այստեղի բնությունը, իրոք որ, շատ գեղեցիկ է, իսկ դարերով արմատացած է կանանց գեղեցիկ սեռ կոչելու սովորությունը։ Չգիտեմ, ինքնաբերաբար է ստացվում, ես էլ նոր նկատեցի…

Եկա՜վ։

Եկավ ու բերեց երազանքներ, բերեց հանգստություն, բերեց մաքրություն, ու ստիպում է բոլորին ուրախ լինել։

Տները, փողոցները, ծառերը, շուրջ բոլորը ամբողջովին սպիտակ են, կարծես ձյունե հեքիաթ իջավ վերևից։ Ձյան մաքրությունը, սառնությունն ու թարմությունը ստիպում է քեզ երազել, անվերջ երազել, ստեղծել քո երևակայական ընկերոջը, ով քեզ հետ թեյ կխմի, քեզ հետ դրսում կխաղա, քեզ ամուր կգրկի ու չի թողնի, որ մրսես, քեզ հետ կքայլի երկար, վերջ չունեցող  ու սպիտակ  ձյան շերտով ծածկված փողոցներում։ Ստիպում է կարոտել մարդկանց, դեմքեր, ժպիտներ, իրադարձություններ…

Անվերջ ձյուն գար, փակեր ամեն ինչ, սխալները, կորուստները, պարտությունները, մեր ապրած ու չապրած վատ օրերը։ Ուզում եմ ձյան փայլող ու մաքուր շերտի վրա կառուցվեն ամենամաքուր հարաբերությունները, մեր նպատակները, հաղթանակները, երջանիկ օրերը։ Ձյունը թարմություն բերեց բոլորիս կյանքում։