Առավոտյան տանից մի պահ դուրս եկա և մոռացա տուն գալու մասին: Անուշ հացի բուրմունքը տարածվել էր փողոցով մեկ: Մեր հարևաններն էին հավաքվել հաց թխելու: Առաջին բանը, որ մտքիս եկավ` գնալ ֆոտո անել, զրուցել, ինչու չէ, նաև համեղ հացից հյուրասիրվել:

-Բարև ձեզ: Էս ի՞նչ լավ գործի եք:

-Բարով եկար, Սոնչկա ջան:

-Ես եկել եմ ձեզ նկարեմ:

-Վայ, աման, էս տեսքով, խայտառակ եղանք…

-Վայ, ի՞նչ եք ասում, հենց էս տեսքն ա համ ու հոտ տալիս ֆոտոներին: Ես «Մանանա» կենտրոնի թղթակից եմ, ու սենց ֆոտոշարքը շատ հավես նյութի հետ կտեղադրեն կայքում:

-Տո դե լավ է, նկարի… Ասա` ի՞նչ անեմ, ո՞նց անեմ:

-Դուք ձեր գործը շարունակեք` ես ընթացքը կնկարեմ:

-Է~, մեզ սենց հաց թխելուց էնքան են նկարել, հասցրել են մինչև Ավստրալիա: Համա` մենակ մենք չենք հասել:

-Հըլը էս հացից մի քիչ կեր, տաք-տաք: Տաթո,հըլը զանգի էն աղջկան` թող պադվալից նորմալ պանիր հանի բերի, բրդուճ անենք:

Թխում էին ու առանձնացնում հարևանների հացերը: Դե, դա սովորույթ է. եթե փողոցում մեկը հաց է թխում` հարևաններին գոնե երկու հաց տալիս է: Ես էլ բացառություն չէի. երեք հատ էլ ինձ բաժին հասավ:

Երեխեք ջան, վերցնում ենք խինգ խատ ցան, կենտրոնում դնում ենք կարտոլ,  հետո կարտոլների կողերը շարում ենք չորս խատ ցան, և մի խատն էլ դնում վիրևը, ու վառում ենք: Կարտոլները շատ բարձր ջերմաստիճանի մեջ էփում ա ու համարյա մե կես ժամ ետո խանում ենք,  կլպում ու ուտում:

Ցանկացած աբովյանցու, հատկապես դպրոցականի, եթե հարցնես, թե ճանաչո՞ւմ է պարոն Գարուշին, վստահաբար կարող եմ նշել, որ պատասխանը կլինի հետևյալը`«Հա, հա, իհարկե, ճանաչում եմ Գարուշ պապիկին»:

Ես չեմ հիշում, թե երբ առաջին անգամ հանդիպեցի Գարուշ պապիկին, բայց կարող եմ ասել, որ իր հսկայածավալ տեսադարանից տեսանյութ էր բերել գրականության ժամին ցուցադրելու համար։

Լավ, շտապեմ ասել, թե ով է Գարուշ պապին` Աբովյանի ակտիվ քաղաքացիներից: Նա ունի մեծ քանակությամբ տեսանյութեր տարբեր ասպարեզներից, նման տեսանյութեր անգամ համացանցում չես գտնի, շրջելով քաղաքի բոլոր դպրոցներով ցուցադրում է այդ տեսանյութերը, իսկ նրան ամենալավ նկարագրող բառը` Սևակապաշտ, այդպես է նա իրեն նկարագրում։

Ահա հերթական դասի զանգից ուշացած ես ու դասընկերուհիս շտապում էինք դասի, երբ փոխտնօրենը իր սենյակից ներս կանչեց: Երկուսս էլ վստահ էինք, որ լսելու ենք հետևյալ խոսքերը.

-Փորձեք չուշանալ դասից, իսկ աշխորհրդի արձանագրությունները մի՛ մոռացեք։

Բայց ներս մտնելուն պես տեսանք Գարուշ պապիկին։ Կարծես երկուսիս աչքերում էլ կար այդ վստահությունը, որ կրկին տեսաֆիլմ է բերել։ Բայց այս անգամ գալու պատճառը այլ էր` քաղաքի յուրաքանչյուր դպրոցից երկու աշակերտի պետք է տաներ Մրգաշատ գյուղ`մաճառի փառատոնի: Դե բնականաբար, երկուսս էլ ուրախացանք, որ այդ երկու աշակերտը մենք ենք, իսկ առաջինը բանը, որն անցավ մտքովս և բարձրաձայնեցի. «Վայ, ինչ լավ ա, 17-ի համար հրաշալի նյութ կստացվի…»

Երևի բոլորս էլ լսել ենք Դիլիջանի գեղեցկության, նրա խիտ անտառների և  խոնավ  կլիմայի մասին: Իսկ աշնանը այս փոքր քաղաքը վերածվում է գույնզգույն մի վայրի, որտեղ կարծես թե իրականանում են երազանքները:

Ես շաբաթական երկու անգամ այնտեղ եմ լինում, քանի որ սովորում եմ այնտեղի Թումո կենտրոնում: Այս անգամ պիտի նկարեինք փողոցում: Վարժությունը լսելուց հետո մենք վերցրեցինք մեր ֆոտոխցիկները և դուրս եկանք թափառելու Դիլիջանի փողոցներով: Ես առաջին անգամ էի տեսնում Դիլիջանը ներսից, իր հնացած փողոցներով և բարեհամբյուր մարդկանցով: Մարդիկ նկատելով մեր ձեռքի խցիկները միանգամից ասում էին.

-Բալա ջան, մի նկարի մեզ:

Ճիշտ է, դա մեծերն էին ասում, իսկ երիտասարդները նկատելով, խուսափում էին մեզանից: Մենք` ես և ընկերներս, երևի շրջեցինք ամբողջ Դիլիջանը հետաքրքիր կադրեր որսալու համար: Մենք այնքան անուշադիր էինք գտնվել, որ անգամ չհասկացանք, թե ոնց հայտնվեցինք անտառում: Կարծես Դիլիջանը մեզ դյութում էր իր գեղեցկությամբ: