Վազաշենս

 

Լուսանկարը՝ Էմմա Շահնազարյանի

Լուսանկարը՝ Էմմա Շահնազարյանի

Դուք գիտե՞ք, թե որտեղ է գտնվում Վազաշեն գյուղը: Վազաշենը գտնվում է Տավուշի մարզում: Ես յոթ տարի սովորել եմ Վազաշեն գյուղում: Իսկ 2014 թվականին եկել եմ Մեծամոր: Վազաշենում ուսումը լավ չէր, շատ առարկաներ ուսուցիչ չունեին: Եկա այստեղ ուսման մեջ առաջադիմություն ձեռք բերելու համար: Հայրս, եղբայրս և մայրս գյուղում են: Քույրս, ով ինձանից երկու տարի է մեծ, լավ ուսում ստանալու համար արդեն չորս տարի է սովորում է Մեծամորում: Հիմա ես ու քույրս այստեղ միասին ենք ապրում:

Ինձ շատ հուզում է Տավուշի մարզի Վազաշեն գյուղի վիճակը: Այնտեղ չկան աշխատատեղեր, մարդիկ աշխատանք չունեն և միայն փարոսների ու թոշակների միջոցով են իրենց ընտանիքները պահում: Ամեն օր մտածում եմ նրանց մասին: Եթե կարողանայի ինչ-որ բան ավելացնել գյուղում, ապա առաջինը աշխատատեղեր կստեղծեի: Եթե մարդիկ աշխատանք ունենան, իրենք էլ բոլորի պես կապրեն, ու ինձ նման ստիպված չեն լինի հեռանալ գյուղից ու ամբողջ օրը ընտանիքս, գյուղս, ընկերներիս կարոտել:

Բարի երթ

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Այսօր հանրապետության բոլոր դպրոցներում հնչելու է վերջին զանգը բոլոր տասներկուերորդցիների համար: Մենք նույնպես հուզված ենք, չէ որ այսօր Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցը ևս  ունի շրջանավարտներ:

Ռիմա Պետրոսյան, Գեւորգ Մարգարյան, Լիլի Նալբանդյան, Լեյլի Թադեւոսյան, Արմենուհի Ունուսյան, Վահագն Հովհաննիսյան, Էլմիրա Հովհաննիսյան, Մարիամ Ներկարարյան, Շուշանիկ Հարությունյան, Նաիրա Մարկոսյան, Տաթեւիկ Թադեւոսյան, Լիլիթ Բալաբեկյան, Թագուհի Վարդանյան, Սիլվա Խանսանամյան, Անի Կարապետյան, Մերի Սարգսյան, Մանե Սարգսյան Ա., Մարիաննա Գեւորգյան, Տաթեւիկ Խաչատրյան, Սյուզաննա Խառատյան, Սիրուշ Մկրտչյան, Սվետա Սարգսյան, Լիլիթ Սարգսյան, Գոհար Մարտիրոսյան, Նարե Դավթյան, Լիլիթ Ավանեսյան, Լուսինե Համբարձումյան, Մանե Թումանյան, Աստղիկ Իսրայելյան, Աիդա Մովսիսյան, Հասմիկ Հակոբյան, Մարտին Մովսիսյան, Վարդուհի Լեւոնյան, Սուսաննա Մարդումյան, Լիանա Ծովանյան, Էլիզաբեթ Խուդավերդյան, Սոնա Ղեւոնդյան, Լիանա Դավթյան, Տիգրան Չիբուխչյան, Սուսաննա Գալստյան, Նառա Սոլոյան, Վիրաբ Հայրապետյան, Թերեզա Հայրապետյան, Մոնիկա Բարսեղյան, Աննա Այվազյան, Սոնա Նալբանդյան, Վերոնիկա Հովսեփյան, Լիլիթ Մանուկյան, Նարե Դալլաքյան, Լենա Մանուսարյան, Ալիկ Գրիգորյան, Էմմանուել Մկրտումյան, Սամվել Մքոյան, Դիանա Ղազարյան, Արփինե Աղավելյան, Սյուզաննա Քոսյան, Անի Ավագյան

Շնորհավորում ենք, սիրելիներ: Մենք հավատում ենք, դուք այն սերունդն եք, որը գալիս է լի եռանդով ու լավատեսությամբ, նոր փոփոխությունների վճռականությամբ:  Սա առաջին քննություն է այդ ճանապարհին, որը համոզված ենք,  հաջողությամբ կհաղթահարեք: Հավատացեք ինքներդ ձեզ, հավատացեք ձեր ուժերին և հավատացեք այն առաքելությանը, որ դրել եք ձեր առաջ: Բարի երթ:

Մեծամորի երեխաները

Ես սովորում եմ Մեծամորի թիվ 1 հիմնական դպրոցում: Գերազանցիկ եմ: Շատ եմ սիրում աշխատել թվերի հետ: Սիրում եմ դպրոցում բոլոր առարկաները: Հատկապես ֆիզիկա, հանրահաշիվ, երկրաչափություն, սիրում եմ նկարել: Չեմ զբաղվում սպորտով, բայց սիրում եմ ամենից շատ ֆուտբոլը: Հաճախում եմ մեր կենտրոնի տիկնիկային «Փալանչո» թատրոնի խմբակը: Բեմադրում ենք հիմա «Իսկական ընկերը»: Ես նաև երկրապահ եմ: Հետո ձեզ կպատմեմ, թե դա ինչ է: Սովորում ենք զինվորի պես քայլել, զենք քանդել և հավաքել:

Ինձ անհանգստացնում է մեր քաղաքում ծառերի, թփերի, ծաղիկների պակասը: Կան վայրեր, որտեղ շատ քիչ ծառեր ու ծաղիկներ կան, բայց դրանք երեխաները կոխոտում են, իսկ մեծերը հատում են ծառերը: Չկան աղբամաններ, աջուձախ աղբի կտորներ են:

Արմինե Գասպարյան

Ինձ ամենաշատը հուզում է ծնողազուրկ և տուն չունեցող երեխաների վիճակը: Ես այս մասին կարող եմ անվերջ խոսել: Ինձ հուզում է, թե ինչու են երեխաներին հանձնում մանկատուն և չեն ստեղծում բարեկեցիկ ապագա:

Արփինե Գևորգյան

Ես սիրում եմ խաղալ, լուսանկարել, նկարել: Ես նաև չեմ կարող ապրել առանց սպորտի: Բայց ամենից շատ սիրում եմ փոքրիկ եղբորս: Մենք գրեթե ամեն օր կռվում ենք իրար հետ, բայց էլի հաշտվում ենք: Նաև շատ եմ սիրում բակի երեխաների հետ խաղալ դասերս վերջացնելուց հետո: Մենք բակի տղաներով իրար հետ գնում ենք դպրոց և իրար հետ էլ վերադառնում ենք տուն:

Ինձ ամենից շատ հուզում են պատերազմները: Ուզում եմ, որ ամեն ինչ հանդարտվի: Ուզում եմ, ողջ աշխարհը խաղաղ լիներ, որ բոլորը մոռանային հին թշնամությունը և ապրեն խաղաղ:

Հայկ Կիրակոսյան

Ես ընկերասեր եմ, համառ, դպրոցում սովորում եմ լավ գնահատականներով: Սիրում եմ ամեն ինչից տեղեկություն ունենալ: Չեմ սիրում, երբ ինձ ստում են, դավաճանում: Ներողամիտ եմ:

Հաճախում եմ պատանի երկրապահների խմբակ, որի ընթացքում նախնական գիտելիքներ եմ ստանում բանակային կյանքի և կանոնների մասին: Սիրում եմ դրսում երկար զբոսնել ու խաղալ ընկերներիս հետ: Ամենաշատը սիրում եմ ծնողներիս, հայրենիքս ու մեծ քրոջս, ով ինձ հետ շատ խիստ է:

Քանի որ մենք ապրում ենք Մեծամորում, ինձ հուզում է ատոմակայանի խնդիրը: Ինչպես պաշտպանվել ատոմակայանի վթարման ժամանակ:

Ինձ հուզում է նաև մեր դպրոցի վերանորոգման խնդիրը: Մի օր կարող է դպրոցը փլվել մեր գլխին: Մեր դպրոցը թանգարան է բաց երկնքի տակ:

Ինչո՞ւ չենք կարող պահանջել ու խոսել նրա մասին, ինչ դուր չի գալիս: Չէ՞ որ աչքը տեսնելու համար է, իսկ լեզուն` խոսելու, հարկ եղած դեպքում նաև պահանջելու:

Հերմինե  Կիրակոսյան

«Ընտանիք և համայնք» հասարակական բարեգործական կազմակերպություն

 

Ես ունեմ իմ բլոգը

Ես ունեմ մեկ անձնական և մեկ աշխատանքային բլոգ: Իմ անձնական բլոգը կոչվում է «Ութոտնուկ», որի հասցեն է՝ www.utotnuk.wordpress.com : Սա «Կրթությունը կոռուպցիայի կանխարգելման միջոց ծրագրի» արդյունքում է բացվել, որի ժամանակ իմ ծրագիրը հաղթեց և դրա հիման վրա բացվեց այս բլոգը: Բլոգում շատ պատմություններ կան, որտեղ քննարկվում են կոռուպցիայի օրինակներ, կան նկարներ, տեսանյութեր և այլն: Այս բլոգը ղեկավարում եմ ես` չնայած որ ունեմ յոթ հոգուց բաղկացած աշխատանքային  թիմ:

Եթե առաջին բլոգը իմն է, ապա երկրորդ բլոգում ուղղակի աշխատում եմ: Բլոգը կոչվում է «Ես ուզում եմ փոխել իմ կանքը», որի հասցեն է՝ www.dprocakan.wordpress.com: Այս բլոգը բացվել է մրցույթային ծրագրի հիման վրա, որը տևելու է վեց ամիս: Ես այստեղ հեղինակ եմ, գրում եմ այն հարցերի, խնդիրների մասին, որոնք առկա են դպրոցում: Նախագծի ավարտին պարզ կլինի, թե ով է շահել գլխավոր մրցանակը, և ամեն ամսվա հաղթող ով է ճանաչվելու:

Ես շատ եմ սիրում իմ երկու բլոգները և հաճույքով եմ աշխատում:

Ջանֆիդա

Լուսանկարը՝ Շուշանիկ Հարությունյանի

Լուսանկարը՝ Շուշանիկ Հարությունյանի

Իմ գյուղը Ջանֆիդան է, որը գտնվում է Արմավիրի մարզում: Իմ գյուղի հետ կապված շատ հետաքրքիր պատմություններ կան: Օրինակ, գյուղի անվանումն առաջացել է, երբ տեղացի ֆիդայիները մենամարտել են թուրքերի հետ, և, երբ հաղթել են, գյուղացիները գոռացել են ,ջան, ֆիդայիներե: Եվ գյուղը հետագայում անվանափոխվել է Ջանֆիդա: Գյուղը սահմանամերձ է, և գյուղից դեպի Արաքս գետը երկու քայլ է: Քանի որ ջանֆիդացիները իրենց լեզվով ծըռ (ծուռ) են, շատ պատմություններ են հորինել Արաքս գետի մասին, բայց դրանցից մեկը գիտեմ: Ասում են, որ իսկական հայը, երբ մտնում է Արաքս, գետի ջուրը տաքանում է, բայց երբ այլազգի մեկն է մտնում, ջուրը սառչում է: Գյուղում կա նաև մի լիճ, որն անվանում են Ավազանոց: Երբ լիճը սկսեց ճահճանալ, ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց, շարունակում էին առաջվա պես մտնել լողալու: Լողացողներից համարյա ոչ մեկը չփրկվեց: Լիճը սկսեցին կոչել Մահվան ճահճուտ: Ջանֆիդան տարբերվում է բոլոր գյուղերից իր մրգաշատ այգիներով, հյութալի վարունգով և քաղցր սոխով:

Մի պատմություն հիշեցի: Մի ամառային օր եղբայրներիս հետ որոշեցինք հարևանի այգուց խնձոր գողանալ: Ժամը մոտ տասն էր: Հաղթահարելով հարևանի բոլոր թակարդները՝ վերջապես հասանք խնձորենիներին և սկսեցինք քաղել: Այնքան քաղեցինք, որ չգիտեինք, թե ինչպես ենք տանելու: Մտածեցինք և որոշեցինք: Շապիկները դրեցինք տաբատների տակ և գնացինք մեզ մոտ ապրող բարեկամներից մեկի տուն: Եվ զարմացանք, քանի որ քաղել էինք մոտ յոթ կիլոգրամ խնձոր:

Իմ կրթօջախը

Ես սովորում եմ Էջմիածնի պետական քոլեջում բանկային գործ մասնագիտությամբ: Քոլեջում կա մոտ 600 ուսանող: Սկզբում ես չէի ուզում գնալ այնտեղ և նույնիսկ լացելով էի գնում, որովհետև տանել չէի կարողանում այդ քոլեջը, ուսանողներին էլ չէի սիրում: Բայց հետո սկսեցի հարմարվել և հիմա նույնիսկ սիրում եմ իմ կրթօջախը: Մեր դպրոցում շատ լավ են սովորեցնում, և դասախոսներն էլ տիրապետում են իրենց մասնագիտությանը: Հիմա արդեն ավարտական կուրսում եմ: Մեր կուրս քչերն են եկել սովորելու համար. մի մասը եկել է ժամանակ անցկացնելու, մյուսները` դիպլոմ ունենալու, և միայն մի մասն է ուզում լավ մասնագետ դառնալ: Բոլորն էլ ցանկանում են շարունակել կրթությունը բուհում (շատերի համար դա հեղինակության հարց է), իսկ ես ցանկանում եմ լավ մասնագետ դառնալ:

Վազաշենս

Դուք գիտե՞ք, թե որտեղ է գտնվում Վազաշեն գյուղը: Վազաշենը գտնվում է Տավուշի մարզում:      Ես  յոթ տարի սովորել եմ Վազաշեն գյուղում: Իսկ 2014 թվականին եկել եմ Մեծամոր: Վազաշենում ուսումը լավ չէր, շատ առարկաներ ուսուցիչ չունեին: Եկա այստեղ ուսման մեջ առաջադիմություն ձեռք բերելու համար: Հայրս, եղբայրս և մայրս գյուղում են: Քույրս, ով ինձանից երկու տարի է մեծ, լավ ուսում ստանալու համար արդեն չորս տարի է սովորում է Մեծամորում: Հիմա ես ու քույրս այստեղ միասին ենք ապրում:

Ինձ շատ հուզում է Տավուշի մարզի Վազաշեն գյուղի վիճակը: Այնտեղ չկան աշխատատեղեր, մարդիկ աշխատանք չունեն և միայն փարոսների ու թոշակների միջոցով են իրենց ընտանիքները պահում: Ամեն օր մտածում եմ նրանց մասին: Եթե կարողանայի ինչ-որ բան ավելացնել գյուղում, ապա առաջինը աշխատատեղեր կստեղծեի: Եթե մարդիկ աշխատանք ունենան, իրենք էլ բոլորի պես կապրեն, ու ինձ նման ստիպված չեն լինի հեռանալ գյուղից ու ամբողջ օրը ընտանիքս, գյուղս, ընկերներիս կարոտել: 

Զբոսանք ինտերնետում

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Արձակուրդների վերջին օրն էր: Այդ ամբողջ օրը անցկացրի սոցիալական կայքերում, գրում էի ընկերներիս` բամբասում էինք, նկարներ և տեսահոլովակներ էինք տեղադրում ցանցում, հետո էլ այդ նկարները և տեսահոլովակները քննարկում: Օրս շատ աննկատ անցավ, նույնիսկ չէի նկատել, որ արդեն երեկո է: Իսկ երեկոյի մասին էլ ինձ հիշեցրեց իմ ընկերուհին, որը եկել էր մեր տուն, որպեսզի գնանք զբոսնելու:

-Հայ, հերիք ա, անջատիր ինտերնետը: Արի գնանք զբոսնելու, ինձ հրելով աթոռից ասում էր նա:

-Հա, հա: Հեսա սպասիր՝ տեսնեմ ինչ է եղել Աննային, ինձ տխուր «սմայլ» է ուղարկել:

-Լավ, բայց ընդամենը հինգ րոպե,- ասաց նա և նստեց կողքս:

Մենք երկուսով սկսեցինք գրել մեր ընդհանուր ընկերներին, չնկատելով, թե ինչպես թռավ ժամանակը: Հանկարծ ընկերուհուս մայրը զանգահարեց.

-Մայ, որտե՞ղ եք:

-Մամ, զբոսնում ենք,- ասաց նա՝ թաքցնելով, որ մենք տանն ենք և գրում ենք մեր ընկերներին, որոնք նույնպես պետք է գնային զբոսնելու: Սակայն, երբ մտել էին համացանց, նույնպես ժամանակի մասին մոռացել էին: Բայց եթե նրա մայրը իմանար, որ ինտերնետում ենք, կարգելեր դուրս գալ տնից  կասեր, որ  համացանցից նա կարող է օգտվել նաև տանը:

-Տուն արի, արդեն ուշ է:

-Լավ շուտով կգամ,- ասաց նա ու կախեց լսափողը,- Հայ, ես գնում եմ տուն, մայրս կանչում է:

-Լավ,- մի պահ հայացքս կտրելով համակարգչից ասացի ես:

- Հայ, մենք էլի չզբոսնեցինք,- փնթփնթալով ասաց նա:

-Խոսք եմ տալիս, վաղն անպայման դուրս կգանք զբոսնելու,- ասացի ես և ճանապարհեցի նրան մինչև դուռը, հետո էլի վերադարձա սենյակ և կրկին նստեցի համակարգչի առաջ:

Ով եմ ես և ինչն է ինձ հուզում

Ես՝ Օֆելյան եմ: Ծնվել և ապրում եմ Մեծամորում: Սիրում եմ ընկերներիս հետ զրուցել: Ունեմ քույր՝ Հերմինեն: Բնավորությամբ բարի եմ, աշխատասեր, հոգատար, ընկերասեր, բայց և կռվարար եմ: Չեմ սիրում, երբ ինձ ստիպում են, որ «վատը» դառնամ իմ շրջապատի մեջ: Հաճախում եմ կենտրոն, որտեղ ինձ շատ լավ եմ զգում, այնտեղ  սիրում եմ զբաղվել տիկնիկային թատրոնով, նկարչությամբ: Սիրում եմ հետաքրքիր նկարներ դիտել, ուսումնասիրություններ կատարել: Բնավորությամբ համառ եմ և սիրում եմ հասնել իմ ուզածին ամեն գնով:

Ինձ հուզում են իմ քննությունները, որովհետև վստահ չեմ իմ ուժերի վրա կամ այն, որ տարբերություն են դնում աշակերտների միջև: Չեմ սիրում, երբ ուսուցիչները դասերի ժամանակ երեխաներին վիրավորում են: Ինձ հուզում է նաև մեր դպրոցի վիճակը: Մեր դպրոցը վերանորոգված չէ, ամեն ինչ հին է ու քանդված: Ինձ դուր չի գալիս վատ միջավայրում սովորել:

ՕՖելյա Կիրակոսյան

 

Ես Արմինեն եմ, ընկերներս ինձ Արմինկայով են դիմում: Սիրում եմ երգել: Ազատ ժամանակ ստեղծագործում եմ: Սիրում եմ դպրոց հաճախել, բայց չեմ սիրում առավոտյան շուտ արթնանալ: Բնավորության գծերս մասամբ դուր են գալիս մյուսներին, մասամբ՝ ոչ: Հաճախում եմ «Փալանչո» տիկնիկային թատրոն, «Արևածաղիկ» երգչախումբ, նաև Կենտրոնի մնացած առարկաներին: Մասնակցել ու մասնակցում եմ տարբեր մրցույթների: Դպրոցում սովորում եմ գերազանց: Աշխատում եմ չբարկացնել ծնողներիս:

Ինձ հուզում է երկրի խաղաղության հարցը:  Եվ թե ինչո՞ւ են մարդիկ մահանում: Ինչո՞ւ են ստեղծվել հեռախոսները: Ինչո՞ւ է ստեղծվել մարդը: Եվ շատ այլ հարցեր…

Արմինե Կիրակոսյան

 

Բնավորությամբ  համառ եմ, միշտ հասնում եմ իմ ուզածին: Շատ շուտ եմ նեղանում: Նաև շատ եմ խոսում, այդ պատճառով տիկնիկային թատրոնում ինձ ասում են չաչանակ: Սիրում եմ անել այն, ինչ ինձ չի վերաբերվում: Աշխատասեր եմ: Սիրում եմ դիտել շատ ֆիլմեր:

Ինձ հուզում է այն, որ դպրոց գալիս ենք ինը ամիս, իսկ հանգստանում երեք ամիս: Բայց գոնե հավասար լիներ:

Լիանա Ասատրյան

Չեմ սիրում իրենց մասին մեծ կարծիք ունեցող մարդկանց, հատկապես, երբ նրանք վիրավորում են մյուսներին: Ինձ հուզում են իմ դասարանի ամենօրյա կռիվները: Աղջիկներն ու տղաները անընդհատ ամեն հարցով կռվում են իրար հետ և, մենք մեր դասը չենք կարողանում պարապել:

Մոնիկա Խուդինյան

Ով եմ ես և ինչն է ինձ հուզում

 Ապրում եմ Մեծամորում: Սիրում եմ անկեղծ մարդկանց, ունեմ շատ ընկերներ և նրանք ինձ ասում են Ամոկ: Բնավորությամբ շատ նեղացկոտ եմ և շատ շուտ լաց եմ լինում: Ընկերասեր եմ և ամեն պահի ընկերներիս կողքին եմ : Սիրում եմ նկարել և հուսով եմ ապագայում կդառնամ լավ նկարիչ: Ժպտերես եմ, բարի, անկեղծ բոլորի նկատմամբ:

Ինձ դպրոցում հուզում է այն հարցը, թե երեխաներին ինչո՞ւ են տարբերակում արտաքինով կամ սովորելու ունակությամբ: Շրջպատում փոքրերին անտեսելը, վատ վերաբերվելն ու ճնշելը նույյպես ինձ հուզում են:

Արմինե Գևորգյան

 

Սիրում եմ աշխատասեր մարդկանց, բայց չեմ սիրում անպարտաճանաչ, շատախոս, ինքնահավան, ստախոս մարդկանց: Շատ եմ սիրում պարել և երաժշտություն լսել: Դպրոցում սովորում եմ հարվածային: Սիրում եմ հայոց լեզու, գրականություն, հանրահաշիվ և երկրաչափություն առարկաները:

Ինձ հուզում է մեր անգլերենի ժամին ուսուցչուհուն բարկացնելու հարցը, որը մեզ խանգարում է լավ վարել դասը:

Աշխեն Ավետիսյան

 

Ես շատ հանգիստ բնավորության տեր մարդ եմ: Սովորում եմ յոթերորդ դասարանում, սիրում եմ կենսաբանություն առարկան: Սիրում եմ լրատվական տեղեկություններ կարդալ և լուսանկարել:

Ինձ ամենաշատը հուզում է արտագաղթի հարցը, քանի որ ծնողներս գնում են ուրիշ երկիր՝աշխատելու:

Սեդա Գրիգորյան

Ես շատ եմ սիրում նկարել և ուզում եմ դառնալ նկարչուհի: Իմ անունը Անի է, իսկ ազգանունս՝ Կարապետյան: Ես հաճախում եմ կենտրոն, որտեղ շատ լավ է մեզ. նրանք շատ լավ բաներ են մեզ սովորեցնում:

Ինձ հուզում է, թե մեր դպրոցը ինչու վերանորոգված չէ:

Անի Կարապետյան

Ես Անի Կիրակոսյանն եմ՝ բնավորությամբ ընկերասեր, բարի, բայց շատ դեպքերում նաև համառ: Ես ունեմ մի քանի նախասիրություն, սիրում եմ երգել, պարել, նկարել, նաև ստեղծագործել: Ես միշտ ձգտում եմ հասնել իմ նպատակներին: Երբ մեծանամ, ուզում եմ դառնալ երգչուհի և դերասանուհի, նաև պարուհի: Ես ամբողջ օրս անցկացնում եմ դպրոցում և Կենտրոնում, բացի շաբաթ և կիրակի օրերից: Ես նաև ամեն կիրակի գնում եմ եկեղեցի, մասնակցում բոլոր արարողություններին: Ես բացի Կենտրոնում երգելուց, նաև երգում եմ եկեղեցում: Ահա իմ մասին բոլոր կարևոր տեղեկությունները:

Իսկ ինձ հուզում է, թե ինչու են մարդիկ մահանում: Ես կարծում եմ, որ եթե մարդիկ չմահանան, երկրագունդը մարդաշատ կլինի, քանի որ ինչքան մարդաշատ, այնքան բնությունը աղտոտված կլինի: Բայց կարծում եմ, որ բոլորի համար երկնքում ավելի լավ կլինի, քանի որ այնտեղ երջանկությունը փողի մեջ չէ, այլ բարի և ընկերասեր լինելու մեջ: Ահա ինձ հուզող հարցը:

Անի Կիրակոսյան