Քաղաքն այսօր տխուր է: Լուսաբացի վրա կարմիրով իր հետքն է թողել նախորդ օրվա մայրամուտը:

Ես գիտեմ, որ աշխարհի վրա ոչինչ հաստատ չէ…

Բացում եմ պատուհանը. դրսում շշուկներ են աշնան գալու մասին:

Ասում են` եկել է, բայց ինչու՞ այսքան ուրիշ, ինչու՞ այսքան կիսատված…

Այս աշնան գլխին կարոտներ են կախված, այս աշունը ծանր է շնչում, ու արտաշնչի պահը կարծես չի գալիս:

Շուտով, երբ քամիները դադարեն, աշունը կներկի քաղաքն իր գույներով, և այս լռությունը, որի մեջ ճիչերը խլացել են համատարած, կձուլվի աշնանը:

Շուտով, երբ վերջապես կլռի այս աղմուկը, ուզում եմ դուրս պրծնել խոսքերից այս սին և խաղաղվել:

Արկերի ձայները խլացնում են միտքը, բայց ոչ երբեք սիրտը…

Այս աշունը քայլում է ինձ հետ` բերելով երեկը…

Կտավն անավարտ է. նկարիչը չի շարունակել.

շարունակելու համար հոգի է պետք,

իսկ հոգուն` ապրեցնող մի որևէ բան:

Փողոցում այսօր վառվեց վերջին լապտերի լույսը…

Անկյունի սրճարանը, խանութում կուտակված հերթը, ծաղկավաճառը, շարժասանդուղքը, այս խարխուլ պատերը…

Թվում է` ամեն բան նույնն է, բայց ոչինչ էլ նույնը չէ. ոչինչ այլևս առաջվանը չէ…

Քաղաքն այսօր տխուր է:

Լուսաբացի վրա կարմիրով իր հետքն է թողել նախօրդ օրվա մայրամուտը…

Էս ծուռումուռ աշխարհի ուղեծիրը ո՞ր կողմ պտտեմ, որ որդեկորույս մոր աղոթքը լսվի՝ ողբից հետո։

Էս մոլորված մոլորակի ո՞ր ծայրին կանգնեմ ու բղավեմ.

-Ինձ չհասած բոլոր փամփուշտները աղոթք էին՝ հույս ծնող։

Անպատիժ չթողնելու պայմանն էին՝ չպայմանավորված նահանջով։

Էս խուլ աշխարհի խլացնող կանչն էին՝

Եկեղեցու զանգի ղողանջին հավասար։

Ինձնից ձմեռ պահանջողն էին՝

Բոլորի՛ս,

Բոլորի՛ս աշնան համբերության հաշվին։

Սիրտս լցված է, Տե՛ր իմ.

Աղոթքներս քեզ չհասան,

Երկինքս է խոցվել։

Հոգի՛ս խաղաղ չէ, Տե՜ր իմ,

Մի գիշերվա մեջ լքեց,

Մնացել եմ նույն գիշերում,

Օրերս չեն լուսանում։

Տե՜ր իմ, ողորմե՜ա

Խաղաղ կյանքին կարոտված՝ Ամեն…