Օրը շատ ցուրտ էր, և ոչ ոքի մտքով չեր անցնում, որ կարող էր այդքան հետաքրքիր անցնել: Մենք բաժավեցինք խմբերի և անցանք գործի: Մի մասը գնաց ֆոտոյի, իսկ մյուս մասը թիավարության ֆիլմը նկարելու:
-Ֆոտոյի երեխեք, ֆոտոյի երեխեք,- կանչում էր ընկեր Դիանան:
-Գալիս ենք…Գալիս,- գոռում էինք մենք ի պատասխան:
Հավաքվեցինք, տեղավորվեցինք մեքենայի մեջ ու գնացինք ֆոտոարշավի: Արշավը անցկացրինք Սևան քաղաքում: Քաղաքում շատ ցուրտ էր: Մեր միակ բողոքը դա էր, իսկ մնացածը շատ հրաշալի էր: Սևան հասնելուն պես բաժանվեցինք երկու խմբի և սկսեցինք ֆոտո անել: Փորձում էինք նկարել այն ամենակարևորը, որն ամբողջովին կնկարագրեր Սևան քաղաքը: Առաջինը, որ մեր աչքից չվրիպեց, դա կանգառում կանգնած մարդիկ էին, իսկ հետո նկարեցինք շուկան, կոշկակարներին և իհարկե, մի բարի պապիկի, ով գնումներ արած տուն էր վերադառնում:
Սկզբում ես հարցրեցի պապիկին, թե արդյո՞ք կարելի է իրեն նկարել: Պապիկը համաձայնվեց, բայց նկարելուց հետո մի քիչ նեղվեց, թե ինչու ես իրեն չեմ հարցնում` ով է ինքը և ինչով է զբաղվում: Ես վատ զգացի, որովհետև ախր ասել էին` անպայման ծանոթացեք մարդկանց հետ, հարցազրույց արեք: Պապիկը էլեկտրակայաններ կառուցող է եղել և աշխատել է մեր երկրին միշտ օգուտ տալ: Նա պատմեց նաև, որ մենակ է ապրում: Իմ հարցին, թե ինչու է մենակ ապրում, նա ասաց, որ եթե մի օր չբնակվի իր սեփական տանը, հաջորդ օրը այն կավերեն: Ես այսպես կարող էի երկար խոսել պապիկի հետ, բայց քանի որ մյուսները հեռվում սառչելով ինձ էին սպասում, աշխատեցի շուտ ավարտել խոսակցությունը ու հասնել նրանց:
Այսպես երկար շրջեցինք քաղաքով, բայց ձյունը հալվել էր, և մենք աշխատում էինք, ինչքան հնարավոր է, շրջանցել գոյացած ջրափոսերը: Մոտեցանք մի ձկնավաճառ կնոջ, ցանկացանք նկարել, բայց կինը մեզ վրա մի քիչ բարկացավ ու թույլ չտվեց նկարել իրեն: Դե, մենք էլ ինչ անեինք, չնկարեցինք: Ինչ իմանաս` ինչու չցանկացավ, հիմա մարդ էր էլի…
Մի խոսքով, շարունակեցինք մեր ֆոտոարշավը, և մեր տղաներից Արտյոմը մեզ համար քաղցրավենիք գնեց: Մենք վազելով նստեցինք մեքենան ու սկսեցինք իրար մեջ բաժանել քաղցրավենիքը:
Այսպես անցավ աշնան ցուրտ օրն անցկացրած մեր ֆոտոարշավը:
Լաուրա Սեկոյան
***
Ցուրտ օրվա տաք հուշեր
Ինչպես միշտ մեդիա ճամբարում անչափ հետաքրքիր էր և այսօր, որ օրն այսչափ ցուրտ էր, ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, թե այդ ցուրտ օրը ինչպես կարող էր այդքան հետաքրքիր անցնել:
Որոշեցինք, որ պետք է գնանք ֆոտոարշավի, ավտոբուսում տեղավորվելուն պես ծիծաղով և հաճելի զրույցներով հասանք Սևան քաղաք, բաժանվեցինք խմբերի և սկսեցինք զանազան և հետաքրքիր ֆոտոներ անել: Ոմանք համաձայնվում էին նկարվել, ոմանք`մերժում: Նույնիսկ մեկը կար, ինձ ասաց.
-Ինձ մի նկարեք, գնացեք սիրուն տեսարաններ գտեք, նկարեք:
Այնքան հետաքրքիր ֆոտոներ ստացվեցին:
Միջավայրն այնքան հաճելի էր, որ ոչ-ոք չէր նկատում, թե ինչքան ցուրտ է:
Բելլա Առաքելյան