Խաչմերուկում կանգնած մեծ ու փոքր զրուցում էինք: Երբ եկավ այն պահը, և պետք է գնայինք տուն, Արմանին ասացի.
-Արի՝ դեսը գնանք:
Դեսը ասելով նկատի ունեի մեր թաղով, զրուցելով գնայինք, ու հետո Արմանը պետք է գնար ուրիշ ճանապարհով, ես՝ ուրիշ:
-Չէ, չեմ գալիս,- կտրուկ ասաց նա:
-Խի՞:
-Հիշըմ ե՞ս էն օրը, որ տղեքով էկել էինք ձեր տուն:
-Հա, հիշում եմ, խի՞ ես հարցնում:
-Էդ օրը տուն գնալիս երկու հոգու տեսա:
-Հա, ի՞նչ:
-Արա, դե թող ասեմ, էլի, վի…
-Ասա:
-Ինձ տենալուն պես վազեցին, հետո ես էլ սկսեցի վազել, բայց անհետացան:
-Այ քեզ բան, բա ի՞նչ էլան:
-Եսիմ: Դրա հըմար էլ հմի դետը չտիմ գալ:
Այ, այսպիսի բաներ էլ են լինում: Տարօրինակ մարդիկ, տարօրինակ դեմքեր: Մի քանի տարի առաջ էլ էր այդպիսի բան եղել, երբ դպրոցի երեխաներից մեկին տեսնելով կտրուկ անհետացել էր: Եթե չեք մոռացել, ես ապրում եմ սահմանամերձ, ավելի շուտ արդեն սահմանապահ Բաղանիսում: