Հունիսի 4-ին Երևանի պետական համալսարանը հյուրընկալել էր ՀՀ վարչապետի տիկնոջը` Աննա Հակոբյանին: Նա «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիրն է: Հանդիպումը կազմակերպել էր ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի ՈՒԳԸ-ը (ուսանողական գիտական ընկերությունը): Հանդիպումը կազմակերպվել էր ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի ուսանողների համար, սակայն այն բազմաթիվ մարդկանց էր հետաքրքրել, ուստի բացի ապագա ժուռնալիստներից Չարենցի սրահում կային նաև այլ ֆակուլտետի ուսանողներ և համալսարանի շրջանավարտներ: Իսկ ի՞նչ տվեց հանդիպումը ապագա լրագրողներին և ոչ միայն: Ստորև ձեզ եմ ներկայացնում մանրամասներ, որոնք հանդիպման օրը հրապարակված ոչ մի տեսանյութում չեն եղել: Վերլուծությունը թողնում եմ քեզ, սիրելի’ ընթերցող: Հանդիպումը սկսկվեց երկկողմանի շնորհակալական խոսքերով և շարունակվեց ներկաներին հուզող հարցերով: Լրագրողներին հետաքրքեց` ինչպիսին են Աննայի «լրագրողական» կյանքը և մասնագիտության մասին պատկերացումները:

-Տիկին Աննա, կցանկանայի արձանագրել, որ, անշուշտ, Դուք լրատվադաշտում հաջողակ եք եղել և կաք, ու ես, որպես ուսանող, ով դեռ նոր է մտնում լրատվադաշտ, ուզում եմ իմանալ, թե ինչպիսի՞ն էին Ձեր առաջին քայլերը:
- Դա առաջին կուրսում էր: Մենք պետք է տպագիր հոդվածներ ունենայինք և ներկայացնեինք դեկանատ, և ես ստիպված պետք է նյութ տպագրեի: Այն ժամանակ դեռ նոր էին Երևանի փողոցներում հայտնվել մուրացկաններ, և ես, որքան գիտեմ իմ համակուրսեցիների ամեն երկրորդը, նյութ էր գրում մուրացկանության թեմայով: Իմ առաջին հոդվածը նույնպես  այդ թեմայով էր, և տարա «Լրագիր» թերթի խմբագրություն: Ի ուրախություն ինձ` հոդվածս տպագրվեց հաջորդ օրվա համարի երրորդ էջի վերևի հատվածում: Եվ ես շատ ուրախացել էի, որովհետև դա ոչ թե ընդհանուր մուրացկանության խնդրին վերաբերող հոդված էր, այլ շատ լավ հիշում եմ մի հայրիկ` իրավաբանի կրթությամբ, իր երկու երեխաների հետ անցումի տակ երաժշտական գործիքներ էր նվագում և գումար էր վաստակում: Դա այդ թվականներին չտեսնված և չլսված բան էր: Սա եղել է մուտքը:

-Տիկին Հակոբյան, դեռ անցած տարի հայտնի դարձավ, որ մամուլի ազատության ինդեքսը Հայաստանում բավականին իջել է: Ի՞նչ կասեք Դուք մամուլի ազատության մասին:
-Հայաստանում մամուլի ազատությունը մշտապես լուրջ խնդիր է եղել, և մենք պետք է շատ լավ տեղեկացված լինենք դրա մասին: Մենք` լրագրողներս, բազմաթիվ ճնշումների ենք ենթարկվում, բազմաթիվ միջոցներով լրագրողները ծեծի են ենթարկվել: Վերջին շրջանում առերևույթ այնպիսի քաղաքականություն էր որդեգրվել նախորդ իշխանությունների կողմից, որ, ըստ էության, մամուլը շատ ավելի ազատ էր երևում, և բռնություններ չէին կիրառվում լրագրողների նկատմամբ: Հիմա նոր կառավարության աշխատանքային պայմաններում ես մեծ հույսեր ունեմ, որ առաջին օգուտը այս հեղափոխությունից կքաղենք մենք` լրագրողներս, և լրատվամիջոցները:

Ըստ Աննայի` լրագրողը գործում է իր խղճի, իր պրոֆեսիոնալիզմի, իր կրթության և իր համոզմունքների, պետական շահերի շրջանակներում: Եվ իր համար` որպես գործող լրագրողի, ազատությունն այն է, որ դու որևէ բան գրելիս չես մտածում` տվյալ անձնավորությունը ինչպես կարձագանքի: Ինչքան բարձր լինեն գիտելիքները, կրթությունը և ինչքան բարձր մակարդակի վրա լինեն դրանք, այնքան մեր ազատությունից չեն տուժի մարդկային այլ արժեքներ: Լրագրողը պետք է անաչառ լինի:
-Հայտնի է, որ 2012-2013թթ. պրն. Փաշինյանի և առաջին նախագահի ճանապարհները բաժանվեցին այն պարզ պատճառով, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը առաջարկեց «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության հետ համագործակցել, հայտնի է նաև, որ Թավշյա հեղափոխությունը որոշակիորեն իրականացավ նաև «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության աջակցությամբ: Քաղաքականապես որքանո՞վ է սա ազնիվ: Եվ 2012 թվականին, երբ Փաշինյանը առաջադրվեց ԱԺ-ի (Ազգային ժողով) պատգամավոր, կարգավիճակի փոփոխությամբ դադարեցրեց խմբագրական գործունեությունը. Պատրաստվո՞ւմ եք արդյոք Դուք` Ձեր կարգավիճակի փոփոխությամբ, դադարեցնել խմբագրական գործունեությունը «Հայկական ժամանակ» օրաթերթում:
-Շնորհակալ եմ երկու հարցերի համար: Առաջին հարցի հասցեատերը ես չեմ: Երկրորդ հարցը ավելի ցավոտ է և շարունակությունն է առաջին մասի: Ես կառչած եմ և շատ դժվար կբաժանվեմ «Հայկական ժամանակ»-ից, գլխավոր խմբագրի պարտականություններից, բայց փաստն այն է, որ այս պահի դրությամբ առնվազն երկու ամիս ես չեմ կարողացել իմ աշխատանքային պարտականությունները կատարել: Ինձ նաև ընկերները, բարեկամները հուշում են, որ էթիկայի  տեսակետից ճիշտ չի լինի, նոր կարգավիճակից ելնելով, շարունակեմ մնալ: Ես մինչև վերջերս վստահ էի, որ կարող եմ գտնել լուծում, բայց, ելնելով այս օրինակից,  նույնիսկ չկարողացա Ձեր հարցին պատասխանել: Արդեն սկսում եմ անհանգստանալ և կարծում եմ այդ հարցին որևէ լուծում կգտնվի, ինչքան էլ որ ես դա չուզենամ:

Հարց բարձրացվեց նաև  մեր գերբը փոխելու վերաբերյալ, և դրա համար խնդրեցին Աննայի աջակցությունը: Որպես աջակցություն` Աննան ասաց, որ կարող են դիմել «Հայկական ժամանակի»-ի օգնությանը` տպագրելով հոդված, և այն մարդիկ, ովքեր զբաղվում են դրանով, տեղյակ կլինեն այդ խնդրի մասին: Հավելեց, որ մամուլը մեծ ուժ ունի:

Բուհը ավարտած մի հեքիաթագիր Աննային նվիրեց իր հեքիաթներից մի քանիսը, նշելով, որ Աննան բազմազավակ մայր է: Աննան շնորհակալություն հայտնեց նրան` նվերների համար:

-Այս Թավշյա հեղափոխության ողջ ընթացքում մի շարք գործող լրագրողներ նույնպես  մասնակցել են, արել են իրենց քայլը և ունեցել են քաղաքական դիրքորոշում: Եղել են նաև քննադատություններ շատ ավելի մասնագիտական լրագրողների կողմից. տվյալ լրագրողը իրավունք չուներ մասնակցել նման շարժումների, քաղաքական դիրքորոշում ունենալ, քանի որ չի կարող պահել օբյեկտիվությունը, և իր հոդվածներում սուբյեկտիվ կարծիքը ակնհայտ կդրսևորվի: Ուզում եմ նաև Ձեր կարծիքը իմանալ. ի՞նչ եք Դուք մտածում, արդյոք ճի՞շտ է դա, թե՞ ոչ: Արդյո՞ք սա կապ ունի լրագրողների ազատության հետ:
- Դա շատ լուրջ խնդիր է, շատ լուրջ հարց եք բարձրացնում: Ես կարող եմ իմ օրինակով, մեր օրինակով ասել. մենք երկու անգամ ենք առիթ ունեցել լուսաբանել և աշխատել համաժողովրդական շարժման ընթացքում. դա եղել է  2008 թվականին և վերջին հեղափոխության շրջանում: Որպես այդ ամենի միջով անցած լրագրող, լրատվամիջոցի ղեկավար` ամեն հաջորդ հոդվածի հետ կապված մտածում էինք` ինչպես պահենք, կամ այդ նույն խնդիրը արդյոք կա՞, թե՞ չկա: Ի վերջո հանգեցինք հետևյալ բանաձևին. լրագրողը, ճիշտ է, լրագրող է, ըստ իս, մասնագիտական պարտականություններ ունի, պարտավոր է անաչառ լինել. այս ամենը մենք գիտենք, բայց դա չի վերաբերում, օրինակ, պատերազմական իրավիճակներին, համաժողովրդական շարժումներին… Բայց այդ իրադարձությունների ավարտից հետո պետք է արագ վերադառնալ հին դիրքերին, դիրքավորվել որպես լրագրող և մոռանալ բոլոր համակրանքները:

Ներկաներին հետաքրքրեց նաև, թե ինչպես է Ջավախքից նվեր ստացած շունիկը: Աննան պատասխանեց` հրաշալի է, իրենց բակում է, շատ լավ շունիկ է: Անունը Արջուկ է, և ինքը շունիկին հաճախակի պաշտպանում է Շուշանից և Արփիից (ծիծաղում է):
Աննան ծիծաղելով նշեց նաև, որ ամուսնու քաղաքական որոշումների վրա բացարձակապես չի ազդում:
Հանդիպման ավարտին վարչապետի կինն ասաց.
-Ես, իհարկե, ուզում եմ շնորհակալությունս փոխանցել Ձեզ` այս հանդիպման և հարցերի համար: Հավատացեք` հարցերը շատ հետաքրքիր էին ինձ, և հուսամ ձեզ` պատասխանները:

Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի դեկան Նաղաշ Մարտիրոսյանը տիկին Հակոբյանին առաջարկեց ամեն տարի սեպտեմբերի մեկին Մայր բուհում դիմավորել ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի առաջին կուրսեցիներին` որպես ֆակուլտետի շրջանավարտ: Աննան, ի պատասխան առաջարկի, ժպտաց: