Ձմեռ։ Ըստ իս, ամենայուրահատուկ ու նուրբ եղանակներից մեկը։ Ամբողջը պատված է փայլփլուն ձյան ծածկույթով, պաղ օդ, սառը, միաժամանակ թարմացնող քամի ու ես, որ քայլում էր փողոցով ու հանկարծ.
-Օֆ է՜, էլետ էս ծմեռը եկավ, զահլես էլա քընմ, է: Էս վե՞նց դենք անիլ, էդքան ծախս անիլ կլի՞, քե մատաղ։
-Էլ ասիլ մի, աստծուբեդիլք դի անիլ։
-Թե` մթամ էդ ո՞ւր են էդ Նոր տարին ստեղծել։ Իմ անասունին չեմ կարըմ սկի կերով ապահովեմ, դե յե՛ ու օրական հյուր դիմավորի, սեղան քցի, հըվաքի, բա տհե կլի՞։
-Հոգհան ենք ըլըմ…
-Ախիր, էն վախտվա ծմեռը չի, է՜, վեր մի երկու մանդարին, կանֆետով բավարարվենք, հմիկվա րեխեքն ինչ ասես` ուզըմ են:
-Դուզ ես ասմ, էլ են վախտվանը չի՜…
Ու այսպես հոգոց հանելով` երկու ծեր կին զրուցում էին ճանապարհին, իսկ ես լսում ու մտածում էի, թե ինչպես են ատում ձմեռը, եթե այն ունի այնքան գեղեցիկ դրսևորումներ՝ սկսած պատուհանին ձմռան կողմից նկարված նախշերից։ Ի՞նչն է փոխվել. միգուցե մեծանալուն զուգընթաց հոգսե՞րն են ավելացել, թե՞ էլ չեն հավատում Ձմեռ պապի գոյությանը… Միլիոնավոր անպատասխան հարցերի մասին մտորելով` հասա տուն.
-Տատ, տյուք՝ մեծերդ, խի՞ չեք սիրըմ ծմեռը։
-Է՜հ, էն վախտվա ծմեռը չի, է՜…
Բայց ինչպիսի՞ն էր էն ժամանակվա ձմեռը… Հանելուկային է։