Որովհետև մարդիկ վարժվում են: Մարդիկ վարժվում են հարազատին սովորական ընդունելուն, վարժվում են չգնահատելուն, վարժվում են հեռացումներին, որովհետև գիտեն, որ հետ գալ կա, ու մի օր կորցնում են:
Կորցնում են, որովհետև ժամանակին չեն գնահատել, որովհետև արժանի են միայն կորցնելուն: Ո՞վ է ասել, որ եթե հարազատդ է, պետք է կողքիդ լինի, ո՞վ, չգրված օրե՞նք է: Հա, չէ, ուղղակի գիտենք, որ իրենք պետք է մեր կողքին լինեն, ու վերջ: Բա ուրիշ էլ ո՞նց:
Ու, որ գնում են` զարմանում ենք, զղջում, մեզ ներսից ճղում, հետո` ուտում, չենք իմանում` գլուխներս որ պատով տանք, ու էդպես մնում ենք անհարազատ՝ կիսատ:
Յոթ միլիարդ ու յոթից քանի՞սն են օրը օրի վրա կիսատ դառնում ու էդպես էլ կիսատ մնում: Հետո իրենք են ինչ-որ մեկերին կիսում, ու հենց դա էլ երևի կոչվում է պրոգրեսիա: Պրոգրեսիայով կիսվում ենք ու կիսում:
Ես, դու, նա կիսատ ենք: Ես էսօր եմ կիսվել, դու՝ երեկ, նա վաղը կկիսվի: Ոչինչ: Նորմալ է: Կսովորենք: Ճարներս ի՞նչ:
Հ.Գ. ինչ-որ բառեր իրար հարևան դարձան, բայց ասելիքս մեկն էր՝ գնատահեք նրանց, ում դեռ ունեք: