«Նրա դեմքը նիհար էր, ծնկները` դուրս ցցված, մազերը` սև, աչքերը` կանաչ: Կլոր ապակիներով ակնոց էր կրում, որի կոտրված երկու կեսերը կպչերիզով իրար էին ամրացված»…
Դե, իհարկե, Հարրի Փոթերն է, բայց ոչ թե իմ պատկերացրած Հարրին, այլ ֆիլմի Հարրին: Չկարողացա նրան պատկերացնել իմ երևակայությամբ, որովհետև միայն ֆիլմի Փոթերն էր աչքերիս առաջ հայտնվում: Չնայած, ինձ թվում է, որ Դենիել Ռեդկլիֆից լավագույն տարբերակ չէր էլ կարող լինել Հարիին լավագույնս արտացոլելու համար:
Հարրին ինձ համար մնում է այն գրական կերպարներից լավագույնը, ում երբևէ կարող էի պատկերացնել: Հաճախ ինձ թվում է, որ նա գոյություն ունի ու եթե ոչ բոլորի համար, ապա ինձ համար, նա երևակայության արդյունք չէ: Մեր օրերում շատերը կարող են օրինակ վերցնել նրանից…
Հ.Գ. «Հարրի Փոթերն» այն եզակի գրքերից էր, որ ընդամենը երկու օրում ավարտեցի… Հա’ , մեկ էլ, նման հետաքրքիր գրքերի թարգմանությունները շատ են օգնում ու պետք գալիս իմ տարիքի անձանց: