Մեկ տարի առաջ այս օրերին ամերիկացի հյուրընկալող ընտանիքիս հետ արդեն պատրաստ էինք Սուրբ Ծնունդը նշելուն: Դեռ մանկուց ամերիկյան ֆիլմերում տեսնելով այն ոգևորությունը, որով ամերիկացիները նշում են Սուրբ Ծնունդը՝ երազում էի մի օր հայտնվել այդ միջավայրում և նրանց պես նշել տոնը: Իհարկե, ընդունված կարծիք է, որ ֆիլմերում մի քիչ չափազանցրած են ներկայացնում ամեն ինչ: Բայց սա հաստատ այդ դեպքը չէ: ԱՄՆ-ում Սուրբ Ծնունդը անցնում է հենց այնպես, ինչպես նկարագրված է:
Հիմա արդեն մեկ տարի անց ես նորից տանն եմ, և արդեն պատրասվում ենք Ամանորին: Բայց այստեղ այդ պատրաստությունները մի տեսակ պարտադրանք են թվում: Ում տեսնում ես` բողոքում է, վերջում էլ ասում՝ էս Նոր տարին էլ մի կողմից: Հանդիպածս մարդկանց մեծամասնությունը անհամբեր սպասում է, թե այս ավելորդ «գլխացավանք»-ը երբ է անցնելու:
Իսկ ի՞նչն է այս Ամանորյա տրամադրության բացակայության պատճառը: Գուցե մեր՝ հայերիս ամեն ինչ ծանր տանելու ու բարդացնելու բնավորությունն է պատճառը, որ շատերս չենք կարողանում վայելել տոնը, ինչպես հարկն է: Կամ էլ գուցե Ամանորը նյութականացնելն է տրամադրության բացակայության պատճառը: Մարդիկ Նոր տարի ասելիս մտաբերում են, թե ինչքան պատրաստություններ պետք է տեսնել:
Մի խոսքով, դեռ չբացահայտված պատճառներով, Հայաստանի որոշ տարածքներում Ամանորը կորցրել է իր երբեմնի համն ու հոտը:
Հ.Գ. Հուսամ այս հոդվածը կարդալուց հետո կփորձեք գոնե, շատ չէ, մի երկու տոն բարձրացնել ձեր ամանորյա տրամադրությունը: