Լուսանկարը՝ Անի Ջիլավյանի
Հինգ տարի է, ինչ քեզ նամակ չեմ գրել: Այդ տարիները շատ արագ անցան, և առանց քեզ տխուր են իմ ամանորները: Քեզ հետ ես լավ ու ջերմ հիշողություններ ունեմ: Ես քեզ չափից դուրս հավատում էի և գերադասում ամեն ինչից: Հիշում եմ, մի տարի Ամանորին պահարանի մոտ խաղում էի, ու իմ գլխին հանկարծակի ընկավ մի տոպրակ: Բացեցի, և այ քեզ հրաշք: Իմ ուզած պայուսակը, գունավոր գրիչները և խաղալիքները դրա մեջ էին: Մայրիկս մտավ սենյակ և զարմացավ: Բայց մեկ է, ես չկորցրեցի հավատս և հավատացի մայրիկիս, որ դա իմ ընտանիքի նվերն է ինձ: Կամ երբ դու Ամանորի գիշերը ինձ ականջօղեր բերեցիր, սակայն նրա զույգը չկար, և պարզվեց, որ դու պատահմամբ գցել էիր պահարանի մոտ:
Իսկ երբ ասացին ինձ ճշմարտությունը, ես չէի հավատում, և ի վերջո հասկանալով, որ դա ամենևին էլ կատակ չէր, խորը ցավով ընդունեցի: Չնայած այդ ամենին, դրանք իմ ամենաուրախ և լավագույն տարիներն էին:
Հիմա ես ուզում եմ, որ բոլոր մանուկները ունենան այնպիսի ուրախ ամանորյա օրեր, ինչպիսին իմն են եղել:
Չնայած, որ դու չկաս, ես չեմ դադարում հավատալ ամանորյա հրաշքներին: