Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի
Էսօր առաջին անգամ կարողացա խոսել Հայաստանում անցկացրած վերջին րոպեներիս մասին: Ասում են՝ եթե մարդը հոգեբանորեն անխուսափելի իրողության առաջ է կանգնում, հրաժարվում է այն որպես իրականություն ընկալել: Հենց էդպես էլ հրաժեշտ տվեցի ընտանիքիս: Ամեն ինչ անիրական էր թվում: Մտածում էի՝ նորից երազ է, հազար անգամ տեսել եմ էս էպիզոդը:
Բայց էդ անգամվա ավարտը նախորդների նման չէր, մի հատված կար, որ դեռ երբեք չէր եղել երազներիցս ոչ մեկում:
-Ըհը, մեր առաջին ծիտիկը թռավ բնից:
Մաման էր…
Վերջին անգամ շրջվեցի՝ հայացք, հպարտություն, սեր, կարոտ, դռներ… Վերջ:
Վահեի ասած՝ «ճըտ», ու հանկարծ հասկացա, որ ինչ-որ բան մոռացել եմ: Ուշ էր:
Ու էս անգամ արդեն ճտտոցից եկած գիտակցությունից խուսափելու համար մեխանիկորեն դրեցի ականջակալներս ու նախաթռիչքային տրամադրություն ապահովող «Վույ աման» երգի ձայնը բարձրացրի մինչև վերջ: Փակեցի աչքերս:
Վերջ, ծիտիկը թռավ, բայց՝ էն դռների հետևում ինչ-որ կարևոր, շատ կարևոր բան մոռացած: