Հարցազրույց Երևանի մշակույթի համալսարանի պարարվեստի բաժնի ուսանողուհի Լիլիթ Ավետիսյանի հետ
–Ինչպե՞ս որոշեցիր ուսումդ շարունակել պարարվեստով:
-Անկեղծ ասած, մի քանի տարի առաջ որոշել էի ընդունվել այնպիսի մի տեղ, որը ինձ ապագայում առավել պետք կգա, բայց չէի մտածում, որ դա պարը կլինի: Երբ որոշ ժամանակ հաճախեցի պարի, հասկացա, որ այն ինձ շատ հոգեհարազատ է: Եվ սա հենց այն մասնագիտությունն է, որը ինձ պետք է: Եվ այդպես սկսեցի ավելի լուրջ վերաբերվել պարին: Դեռ այդքան էլ մասնագիտացած չեմ այս ոլորտում, բայց մեկ հարցում վստահ եմ, հետագա կյանքիս ուղեկիցը պետք է լինի պարը:
–Քանի՞ ուսանող է սովորում պարարվեստի բաժնում:
-Հստակ քանակը չեմ կարող նշել, բայց մոտավորապես սովորում է երեսուն և ավելի ուսանող: Եվ այդ թիվը ավելանում է:
–Ի՞նչ պարեր են ուսուցանվում համալսարանում:
-Համալսարանում ուսուցանվում են՝ դասական, ժողովրդական, ազգագրական, պարահանդեսային և այլ ոճերի պարեր:
–Ինչպիսի՞ նվաճումներ ունեք:
-Առաջին մասնագիտական քայլս արել եմ Կարբիի Վահան Թեքեյանի անվան միջնակարգ դպրոցում 2016 թվականին՝ շրջանավարտների միջոցառման պարը բեմադրելով: Իհարկե, դա իմ առաջին մասնագիտական աշխատանքն էր, և ես մի փոքր մտահոգ էի,կարծում էի, թե չեմ կարողանա, բայց փառք Աստծո, ամեն ինչ այնքան լավ ստացվեց, որ ինձ առաջարկեցին աշխատել նույն գյուղի «Երեքնուկ» մանկապարտեզում որպես պարի ուսուցչուհի: Դա ինձ համար իրոք մեծ ձեռքբերում էր, քանի որ լինելով շատ երիտասարդ, ոչ բոլորին է հաջողվում գտնել աշխատանք հենց իր մասնագիտությամբ: 2017 թվականին նույնպես բեմադրել եմ դպրոցականների վերջին զանգի պարային համարը: Դա շատ հաճելի է, երբ վստահում և գնահատում են քո կատարած աշխատանքը:
–Դուք ինքդ ունե՞ս աշակերտներ:
-Ունեցել եմ անհատական աշակերտներ: Աշխատել եմ դպրոցական խմբերի հետ: Բայց ներկա պահին չունեմ: Վայելում եմ ամառային հանգիստս:
–Պատրաստվո՞ւմ ես հետագայում աշխատել այս մասնագիտությամբ:
-Միայն ու միայն այս մասնագիտությամբ: Ես այնքան մեծ հաճույքով եմ կատարում իմ աշխատանքը, շատերն ասում են, որ աշխատանքս բարդ է, դժվար, բայց պարն ինձ համար ամեն ինչ է: Ինձ համար հաճելի է աշխատել իմ մասնագիտությամբ: Ապագայում նույնպես պատրաստվում եմ աշխատել իմ մասնագիտությամբ: