Ուզում եմ քեզ պատմել Եպրաքսյա տատիկի մասին: Նա երկրորդ տատիկն է, որի պատմությունը գրում եմ ես:
Եպրաքսյա Հովհաննիսյանը ծնվել է Երևանում՝ Շահումյան շրջանի Հաղթանակ թաղամասում: Հայրը խանութպան էր, մայրը՝ տնային տնտեսուհի: Իր ընտանիքը բազմանդամ էր՝ 3 քույր, 4 եղբայր, հայր, մայր, տատիկ: Պատմում է, որ 1960-ական թվականներին զբաղմունք կար, բայց ոչ այս դարի պես: Ընկերներով խաղում էին «կլասս», 7 քար, գործնագործ, պահմտոցի։ Դպրոցում լավ էին սովորում, օգտվում էին գրադարանից, մասնակցում էին տարբեր խմբակների՝ քիմիայի, գրականության, ասմունքի: Պատմում է, որ օտար լեզուների դասավանդումը այն ժամանակ շատ վատ էր, նույնիսկ ռուսերենի լավ մասնագետ չեն ունեցել, այդ լեզվի չիմացությունը միշտ իրեն խանգարել է: Իսկ մեզ խորհուրդ է տալիս օգտվել այն հնարավորություններից, որոնք մենք ունենք հիմա: Նույնիսկ համեմատելի չեն այն ժամանակների ու այս ժամանակների հնարավորությունները՝ ըստ նրա: Ասում է, որ 21-րդ դարի առավելություններն էլ են շատ, թերություններն էլ: Այն ժամանակ մասնավոր պարապմուքներ չեն եղել, նա ինքը իր դպրոցի գիտելիքներով ընդունվել է Մանկավարժական համալսարանի քիմիայի ֆակուլտետ: Ինչպես հասկացա զրույցի ընթացքում, այն ժամանակ էլ են եղել ոգեշնչողներ. իր դեպքում եղել է քիմիայի ուսուցչուհին, իսկ դրան հակառակ՝ ֆիզիկայի ուսուցչուհին չի խրախուսել նրան համալասրան ընդուվելու հարցում: Հիմա էլ ունենք նման պատկեր, իմ կարծիքով: Բայց Եպրաքսյա տատին գնացել ու ընդունվել է համալսարան: Այն ժամանակ վճարովի համակարգ չի եղել, անվճար էր, և հետևաբար, ընդունվելը բարդ էր: Սովորելուց հետո ամուսնացել է, ամուսնությունը եղել է շատ պատահական՝ ինչ-որ ծանոթի միջոցով եկել են «ուզելու», ու հետո ամուսնացել է: Եկել է գյուղ, մեկ տարի անց՝ 1972 թվականին ընդունվել է Արտենիի հիմնական դպրոց՝ որպես քիմիայի լաբարատորիայի վարիչ, հեռակայել է տեխնիկումում և դարձել է դասվար: Դաստիարակել, կրթել է շատ սերունդներ: Պատմում է, որ այն ժամանակ երեխաները այլ կերպ էին մտածում՝ սովորել, ամուսնանալ, կամ էլ առանց առաջինի՝ միանգամից ամուսնանալ: Այն ժամանակ երեխաները ավելի համեստ էին, չէին արտահայտում իրենց կարծիքը: Բայց դպրոցում ակտիվություն կար․ մրցույթներ, ասմունքի երեկոներ էին կազմակերպում: Կային Ա և Բ զուգահեռ դասարաններ: Իսկ աշխատանքային օրվանից հետո զբաղվում էր տնային գործերով, «Սովետի տարիներին» ավելի լավ էր, ըստ նրա՝ կային աշխատատեղեր, ապահով էին բոլորը, կար հավասարություն, հաճախում էին կինոթատրոններ, համերգների էին գնում: Ունի 4 երեխա, բոլորն էլ ստացել են բարձրագույն կրթություն, ունի 10 թոռ: Հիմա ոչ մի դժգոհություն չունի և չի փոշմանում այդ շուտափույթ ամուսնության համար: Իր կյանքի ընթացքից շատ գոհ է:
Իսկ ինչ վերաբերում է ներկային, ասում է, որ գոհ է մեր երիտասարդությունից, նրանց ակտիվությունից, զարգացածությունից: Հեղափոխության մասին նշեց, որ բոլորը սիրում են Նիկոլին, լուրերը լսելով՝ տեսնում է փոփոխություններ, բայց իր առօրյա կյանքում չկան դրանք: Իրենք սպասում են աշխատավարձերի, թոշակների բարձրացման, հողի հարկի, ջրի վարձի իջեցման, այսինքն՝ առայժմ գյուղական վայրերում դեռ չեն զգում նոր բան: Բայց լավատեսությամբ սպասում են: Տատիկի խորհուրդը բոլորին՝ օգտվեք այն ամենից, ինչը հետագայում էլ ձեր ձեռքը չի ընկնի: