Միշտ զարմացել եմ այն մարդկանց վրա, որոնք, ապրելով գյուղում, երազել են քաղաք գնալ: Անկեղծ եմ ասում` ես նախանձում եմ գյուղում ապրող մարդկանց: Թվում է` նրանց կյանքը չի կարող ձանձրալի լինել: Ամեն օր արտերում, միշտ ընկերների հետ, շատ քիչ համացանց: Ինձ համար դա է կատարյալ աշխարհը, որտեղ ես կուզեի ապրել: Չեմ հասկանում ու դժվար թե երբևէ հասկանամ մարդկանց, որոնք ասում են, թե գյուղում ապրող մարդիկ, ներողություն եմ խնդրում նրանց անունից, հետամնաց են, հնաոճ ու այդպիսի հիմարություններ: Նրանք պարզ են, միամիտ ու սրտաբաց. դե, համենայն դեպս այնքանով, ինչքանով ես եմ նրանց ճանաչում:
Իսկ քաղաքում… Քաղաքում էլ է լավ: Այստեղ էլ են մարդիկ լավը: Ես սիրում եմ իմ քաղաքը, բայց քաղաքի թոհուբոհը չի կարելի համեմատել գյուղի անդորրի հետ. դրանք տարբեր բաներ են, տարբեր գեղեցկություններ: Ճիշտ է, գյուղում չկան սրճարաններ, բրենդային խանութներ ու զվարճալի կարուսելներ: Այնտեղ կան միայն կանաչ արտեր, ծառեր ու թարմ մրգեր:
Գուցե շատերը ինձ հետ չհամաձայնեն ու ասեն, որ ես չեմ ապրել գյուղում ու չգիտեմ, թե ինչ դժվար է այնտեղ: Այո՛, չգիտեմ, բայց որտե՞ղ չկա դժվարություն: Հարցն այն չէ, թե ինչպիսին է դժվարությունը, այլ այն, թե մենք դա ինչպես ենք ընդունում: Եթե մենք մտածենք, որ այն միայն մեզ կոփելու համար է, ապա այն պատվով կհաղթահարենք ու պատրաստ կլինենք առաջ գնալու:
Սիրում եմ գյուղը ու ուզում եմ, որ դուք էլ սիրեք: