Գյուլնարա Վարդանյանի բոլոր հրապարակումները

Սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցին

Լուսանկարը՝ Գյուլնարա Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Գյուլնարա Վարդանյանի

Եկեղեցին Հայկական բարձր բերդն է հաւատքին
Իմ պապերուս՝ որ հողէն զայն քար առ քար հանեցին,
Ու երկինքէն իջուցին զայն ցօղ առ ցօղ, ամպ առ ամպ
Ու թաղուեցան անոր մէջ հանդարտութեամբ, հեզութեամբ…

Վահան Թեքեյան

Մեր` Արմավիրի մարզի Բամբակաշատ գյուղի Սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցին կառուցվել է 1901-ից մինչև 1914 թվականը: Եկեղեցու շինարարության գործում մեծ ավանդ է ունեցել Տեր Հովհաննես ավագ քահանա Հակոբյանը, որը հատուկ առաքելությամբ մեկնել է Նոր Նախիջևան` եկեղեցու շինարարության համար գումար հանգանակելու:

Եկեղեցին կառուցվել է մեկ տասնամյակից ավելի և, ըստ որոշ աղբյուրների վկայության, օծվել 1914թ.-ին:

Լուսանկարը՝ Գյուլնարա Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Գյուլնարա Վարդանյանի

Եկեղեցին գտնվում է գյուղի կենտրոնում: Այն կենտրոնագմբեթ, խաչաձև հատակագծով շինություն է: Ավագ խորանը կիսակլոր է, ունի բարձր բեմ, որից երկու դռները տանում են դեպի կողմնային ավանդատներ: Արտաքինից բազմանիստ է` նիստերի անկյուններում` զարդարված դեկորատիվ կլոր որմնասյուներով: Ունի երեք մուտք` ձևավորված երկթև շքամուտքերով:

Ս. Մարիամ Աստվածածին եկեղեցին ունեցել է ոսկեզօծ հսկա խաչ, որը 1918թ.-ին թուրք զորախմբերի հարձակման և Մոլլաբայազետ (Բամբակաշատը առաջ կոչվել է Մոլլաբայազետ) գյուղի շրջանում թշնամու կողմից թնդանոթի զարկով գմբեթից տապալվել է և ավերվել:

Լուսանկարը՝ Գյուլնարա Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Գյուլնարա Վարդանյանի

2014 թվականին լրացավ Սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու ստեղծման հարյուրամյակը, որից որոշ ժամանակ առաջ բարերար`Բամբակաշատ գյուղի բնակիչ Լևոն Սոլկարյանը կատարեց եկեղեցու վերանորոգում, շրջակայքի լուսապատում և գյուղի սկզբում տեղադրեց մեծ խաչ` ցանկանալով, որ խաչը պահապան լինի ամբողջ համայնքին: Իսկ եկեղեցու հարյուրամյակի տոնակատարությունը տեղի ունեցավ ջահերով երթով, որին մասնակցեց ամբողջ համայնքը:

gyulnara vardanyan

Ինչու եմ սիրում ամառը

Արև, շոգ, տոթ… Այս բառերն են նկարագրում ամառը: Երբ ամռան ցանկացած օր խոսեցնես որևէ մարդու, նա ընդամենը կբողոքի շոգից: Չեմ համաձայնվի այդ մարդկանց հետ և կասեմ` սիրում եմ ամառը իր բոլոր վատ և լավ կողմերով: Ամռան այն պահը, երբ ծառից քո ձեռքով քաղում ես հասած ծիրանը և ուտում, երբ անհամբեր սպասում ես, թե երբ է հասնելու խաղողը: Երբ խմում ես մայրիկի պատրաստած խառը և թարմ մրգերով կոմպոտը: Սա արժե ամեն ինչ: Բակում ամեն պահի խաղում են փողոցի փոքրերը, ու երբեմն մենք էլ, իրենց ջրերը ընկնելով, սկսում ենք խաղալ ու մոռանալ, որ լիքը գրքեր ունենք կարդալու, որոնք հանձնարարել է ուսուցիչը:
Երբ բանջարեղենն է հասնում, մոռանում ենք մնացած բոլոր ուտելիքները ու մեծ հաճույքով ուտում մեր իսկ ձեռքով մշակած սմբուկը, լոլիկը, վարունգը, լոբին, պղպեղը, և էլի նման մի շարք համեղ, առողջարար ու օգտակար ուտեստներ:
Մեր փողոցում արդեն համարյա հինգ տարուց ավելի ձևավորվել է ավանդույթ, ըստ որի, հուլիս ամսին փողոցի բոլոր հարևաններով գնում ենք գյուղից դուրս` բնության գրկում հանգստի: Շատ լավ է անցնում:

Իսկ մեր դասարանի մասին խոսք լինել չի կարող: Եթե դպրոցի ուրիշ դասարաններն ամռան ընթացքում մեկ կամ, լավագույն դեպքում, երկու անգամ են գնում էքսկուրսիայի, ապա մենք գոնե երեք-չորս անգամ ենք գնում և անցկացնում շատ լավ օր մեր դասղեկի ու մեր ծնողների հետ: Ամռանն է անցնում մեր գյուղի, փողոցի, դասարանի ամենալավ օրերը:

Ահա ունեցածս պատճառների մի մասը, որոնց համար շատ եմ սիրում ամառը և ուզում, որ այն չվերջանա:

gyulnara vardanyan

Մեր ընտանիքի ավագ Գյուլնարան

-Բարև, տատ: Ինչպե՞ս ես, ինչպե՞ս է առողջական վիճակդ:

-Բարև, բալես: Լավ եմ, էլի: Այդքան էլ գոհ չեմ լինի, էս ճնշումս ա մի քիչ նեղում:

-Ի՞նչ դժգոհություններ ունես, ինչի՞ց ես դժգոհում ընդհանրապես:

-Առողջական վիճակս որ լավ լինի, մնացածից գոհ եմ:

-Դե լավ, անցնենք բուն թեմային: Ես գիտեմ, որ դու Բամբակաշատ գյուղ հարս ես եկել, մինչև ամուսնանալդ ապրել ես Արմավիրի մարզի Գետաշեն գյուղում: Ի՞նչ կասես այդ գյուղի մասին:

-Ինձ համար Գետաշենը նույն Բամբակաշատի նման էր, առաջ գրեթե տարբերություններ չկային:

-Դա ո՞ր թվականն էր:

-1962 թվականն էր, 18 տարեկան ջահել աղջիկ էի:

-Իսկ դպրոցում ինչպե՞ս էիր սովորում:

-Դպրոցում հարվածային էի, հիմնականում իմ սիրած առարկաներն էի սովորում:

-Իսկ ո՞ր առարկաներն էիր սիրում:

-Բոլորն էլ սիրում էի, էլ չասեմ` գրականության մասին: Ուսուցչիս տված անգիրները ամենալավը ես էի սովորում ու ասմունքում: Երանի էդ օրերը:

-Գիտեմ  նաև, որ մասնագիտություն չունես: Իսկ ի՞նչ էիր ուզում դառնալ:

-Էհ՜, բալա ջան: Երազանքս էր` մանկավարժ դառնալը, բայց չստացվեց…

-Ինչպիսի՞ն էին առաջվա դպրոցները, ի՞նչն է հիմա փոխվել:

-Հիմա դպրոցները ավելի լավ ուսում են տալիս երեխաներին, ու ամեն ինչը զարգացել է:

-Դե լավ, տատ ջան, ես գնամ: Շնորհակալ եմ, որ ինձ չմերժեցիր ու պատասխանեցիր հարցերիս: Քեզ առողջություն:

-Հաջող, Գյուլնարա ջան: Է ես եմ քեզնից շնորհակալ, որ լսեցիր ինձ, մեկ էլ իմ կողմից շնորհակալություն կաես «Մանանա» կենտրոնին, որ նման լավ բաներ ա կազմակերպում:

Գյուլնարա տատիկի հետ զրուցեց Գյուլնարա Վարդանյանը