-Բարև, տատ: Ինչպե՞ս ես, ինչպե՞ս է առողջական վիճակդ:

-Բարև, բալես: Լավ եմ, էլի: Այդքան էլ գոհ չեմ լինի, էս ճնշումս ա մի քիչ նեղում:

-Ի՞նչ դժգոհություններ ունես, ինչի՞ց ես դժգոհում ընդհանրապես:

-Առողջական վիճակս որ լավ լինի, մնացածից գոհ եմ:

-Դե լավ, անցնենք բուն թեմային: Ես գիտեմ, որ դու Բամբակաշատ գյուղ հարս ես եկել, մինչև ամուսնանալդ ապրել ես Արմավիրի մարզի Գետաշեն գյուղում: Ի՞նչ կասես այդ գյուղի մասին:

-Ինձ համար Գետաշենը նույն Բամբակաշատի նման էր, առաջ գրեթե տարբերություններ չկային:

-Դա ո՞ր թվականն էր:

-1962 թվականն էր, 18 տարեկան ջահել աղջիկ էի:

-Իսկ դպրոցում ինչպե՞ս էիր սովորում:

-Դպրոցում հարվածային էի, հիմնականում իմ սիրած առարկաներն էի սովորում:

-Իսկ ո՞ր առարկաներն էիր սիրում:

-Բոլորն էլ սիրում էի, էլ չասեմ` գրականության մասին: Ուսուցչիս տված անգիրները ամենալավը ես էի սովորում ու ասմունքում: Երանի էդ օրերը:

-Գիտեմ  նաև, որ մասնագիտություն չունես: Իսկ ի՞նչ էիր ուզում դառնալ:

-Էհ՜, բալա ջան: Երազանքս էր` մանկավարժ դառնալը, բայց չստացվեց…

-Ինչպիսի՞ն էին առաջվա դպրոցները, ի՞նչն է հիմա փոխվել:

-Հիմա դպրոցները ավելի լավ ուսում են տալիս երեխաներին, ու ամեն ինչը զարգացել է:

-Դե լավ, տատ ջան, ես գնամ: Շնորհակալ եմ, որ ինձ չմերժեցիր ու պատասխանեցիր հարցերիս: Քեզ առողջություն:

-Հաջող, Գյուլնարա ջան: Է ես եմ քեզնից շնորհակալ, որ լսեցիր ինձ, մեկ էլ իմ կողմից շնորհակալություն կաես «Մանանա» կենտրոնին, որ նման լավ բաներ ա կազմակերպում:

Գյուլնարա տատիկի հետ զրուցեց Գյուլնարա Վարդանյանը