Ես միշտ նկարել եմ ու մինչև հիմա նկարում եմ, հատկապես, երբ տխուր եմ: Նկարելիս կտրվում եմ աշխարհից: Ծառ, ծաղիկ, կապ չունի, կարևորը` անում եմ մի բան, որն ինձ դուր է գալիս։ Ինձ համար նկարելը պարզապես հոբի չէ, դա իմ աշխարհն է, որտեղ ես ազատ եմ: Ապրել նկարելով: Տարօրինակ է, քանի որ ամենաաննշան ու անիմաստ թվացող մանրուք գեղեցիկ է դառնում նկարչի աչքերով: Շատ հաճախ մտածում են ձեռքից գնացել եմ: Մեղմ ասած, էնքան եմ նկարել, որ ցնդել եմ:
Հա՛, գուցե ճիշտ է, բայց ես չեմ ամաչում տարբերվելուց ու ցնդած նկարիչ դառնալու ճանապարհ բռնելուց:
Դեռ մանկուց բոլորին պարզ էր իմ ընտրած ուղին, քանի որ 4-5 տարեկանից նկարել եմ, տիկնիկներիս համար շորեր կարել, տնակներ պատրաստել, և ամենակարևորը, միշտ կտրել մազերս։ Մայրս ասում է, մի անգամ պապս այնպես բարկացավ, որ մազերս կտրեց։
Երբ արդեն 6 կամ 7 տարեկան էի, բակում ինձ ծաղրում էին գիրության ու պեպենոտ լինելու պատճառով։ Ես ժամերով փակվում էի սենյակում ու փորձում բալետի պարուհիներ նկարել: Ամեն անգամ, երբ պարուհին գեր էր ստացվում, պատռում էի թուղթն ու սկսում նորից նկարել, իսկ վերջում հուսահատված լացում։ Միգուցե նրանց ծաղրանքի շնորհիվ եմ հիմա գեղեցիկ պարուհիներ նկարում, չէ որ պատահականություններ չկան աշխարհում։
Վախից այնպես բղավեցի, որ մեր տանը կից ապրող հարևանի փոքրիկը քնից արթնացավ ու սկսեց լաց լինել: Հայրս լսեց բղավոցս և իր կատակից բավարարված` բարձր ծիծաղելով ներս մտավ ու սկսեց ինձ «վախկոտ», «թույլիկ» կոչել: Ես շարունակ փորձում էի համոզել, որ վախկոտ չեմ, բայց դե ինչ արած, ինձ այնպես էի պահում, որ հայրիկիս թվար համակերպվել եմ վախկոտ լինելու մտքին: Մի պահ փորձեք հասկանալ` ներսումս ինչ էր կատարվում. իմ գլխում իրարանցում էր սկսել, ու ես շարունակ ելք էի փնտրում մականուններից ազատվելու համար: Այդ պահին հիշեցի «Մանանա» կենտրոնի մասին ու մտածեցի օրս լցնել արկածներով` հետաքրքիր նյութ ստանալու համար:
Ամեն ինչ հարթ էր ընթանում, ես նույնիսկ սկսեցի սիրել կենդանիներին:
Դա էլ հերիք չէր, նկուղից դուրս գալու ժամանակ տրորեցի շան պոչը, մի կերպ պրծա, մինչև տուն շան պատճառով բղավելով վազել եմ:
Երբ հայրս հասավ տուն, ասաց.
