Վերջապես եկավ բոլորիս կողմից այդքան սպասված տարվա եղանակը՝ ամառը:  Մենք անհամբեր սպասում էինք ամառային արձակուրդներին, կարոտել էինք բակային խաղերը, ցերեկույթները ու բամբասանքները: 

Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի

Ամառն այս տարի նույնպես իր հետ բերեց ջերմություն, արևոտ օրեր ու ամենակարևորը` բարձր տրամադրություն: Ողջ օրը երեխաները դրսում  են, վայելում են կատարյալ հանգիստ: 

Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի

Բացվել է տատիկների ու պապիկների «գործի սեզոնը», ամբողջ օրն անցկացնում են հողամասերում, այգիներում: Ես, Հասմիկն ու Անին որոշեցինք վերցնել ֆոտոապարատը և բարձրանալ «Սիմոյի» սար:  Այդ սարը, ինչպես մեր գյուղում են ասում՝ յալը, հենց տարածքի սեփականատիրոջ անունն է կրում: 

Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի

Երբ գյուղում բնակիչներին բաժանվել են հողատարածքներ, ընտանիքիս բաժին է ընկել հենց այս բարձր կետում գտնվող տարածքը: Հետո այստեղ պապիկս ու նրա եղբայրը կառուցել են տներ, որոնք միացած են իրար:  Տան վերեւում սարն է: Բարձրանալով այնտեղ, նկարում էինք այն, ինչ տեսնում էինք շրջապատում:  Անին անընդհատ նկարվում էր, իսկ ես ու Հասմիկը ֆոտոներ պատրաստում նյութի համար:

Լուսանկարը` Հասմիկ Գիվարգիզյանի

Հանդիպեցինք  շանս՝ Լեսիին, նա ինչպես միշտ կողքիցս չէր հեռանում, անգամ մի րոպեով:  Նա իմ պահապանն է: Այնուհետև նկատեցինք Կասանդրային: Երևի հարց առաջացավ, թե ով է նա: 

Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի

Կասանդրան կով է: Կովն իրեն կարծես սիրված զգար, քանի որ նրան նկարում էինք: Ասեմ, որ շատ ֆոտոգենիկ կով էր: 

Լուսանկարը` Հասմիկ Գիվարգիզյանի

Ամեն երկու շաբաթը մեկ մեր թաղի կանայք մեր բակում հաց են թխում: Հավաքվում են մեր նկուղում և սկսում հաց թխելու գործընթացը:  Ջուջևանում լավաշ չեն թխում, որովհետև չկա թոնիր: Գյուղի մեծ մասը փռի մեջ է հաց թխում:

Լուսանկարը` Դավիթ Չիլինգարյանի

Տատիկս առավոտ շուտ վեր է կենում, որովհետև իր հետևից դեռ թխելու են Անահիտ ձալոն և մեր հարևանուհի ընկեր Անժելան:
Տատիկս սկզբում վառում է վառարանը, հետո ջուրը դնում վառարանին, ալյուրը բերում ու սկսում է մաղելը:

Լուսանկարը` Դավիթ Չիլինգարյանի

- Բարի օր ձեզ:
Ներս է մտնում իմ ձալոն` Անահիտը:
-Հազար բարին,- ասում է տատիկս ու հարցնում:
-Ի՞նչ կա-չկա գեղերըմ:
-Գիդեմ ոչ, մթամ ո՞վ ա գեղ դուս գալի: Գարունքացել ա, վար ու ցանքը սկսել ա, պարապ ժամանակ չենք ունենում:
-Անահիտ, կոֆե դնեմ:
-Չէ, չէ, հենց նոր խմել-եկել եմ, հանկարծ չդնես:
-Դե որ խմում չես, ալիր բի մաղե, ես էլ գնամ` փուռը վառեմ:

Լուսանկարը` Դավիթ Չիլինգարյանի

Հետո Անահիտ ձալոն կապում է գլխաշորը ու սկսում խմոր հունցելը: Որոշ ժամանակ անց խմորը արդեն պատրաստ է, ու սկսում են խմորը գնդել: Փուռը թեժ է, և հաց թխելու բոլոր պայմանները կան:

Սկսում են հացի գնդերը լցնել փռան մեջ և փակում են փռան բերանը: Մինչ հացի թխվելը նստում են փռան առաջ ու քննարկում գյուղի նորությունները:

Լուսանկարը` Դավիթ Չիլինգարյանի

-Անահիտ, բա իմացա՞ր, Հրանդիկը հիվանդացել ա:
-Հա, երեկ Սիրաժին վիկալ ա, գնացինք տենող:
-Հետո՞, ո՞նց էր:
-Տատի, տատի, հացը վառվեց,- գոռացի ես:
-Վայ, այ շան տղա, տեհա՞ր, խոսքով ընգանք, հացը վառվեց:

Լուսանկարը` Դավիթ Չիլինգարյանի

Ճիշտ է, հացը վառվեց, բայց շատ համով է ստացվել: Հետո ես էլ գնացի բերեցի տնական համով պանիր և սկսեցինք ուտել տաք հացը:
Աշխարում չկա մեր փռան հացից համով հաց:

Հոբբին յուրաքանչյուր մարդու կյանքի ամենահետաքրքիր զբաղմուքն է: Դա այն երևույթն է, որով զբաղվում եմ նույնիսկ հոգնած ժամանակ, բայց չեմ հոգնում: Ես հստակ կարող եմ ասել, որ տարբերվում եմ իմ հասակակիցներից, քանի որ կարողանում եմ սովորական նյութերից պատրաստել «փոքրիկ հրաշքներ», որոնք կոչվում են ծաղիկներ: Կարողանում եմ ստեղծել իմը: Այս  յուրօրինակ հոբբիիով ինձ «վարակեց» մայրիկս, որն ազատ ժամանակ ձեռքն էր առնում մատնահարդարման լաքերն ու տարբեր իրեր ու սկսում «կախարդել»: Մի օր էլ ես էլ միացա նրան, հետո, երբ պատրաստ էր իմ առաջին ծաղիկը, նկատեցի, որ աշխատելու ընթացքում թե հոգնածությունս է անցել, թե վատ տրամադրությունս:

Լուսանկարը՝ Սեդա Սամվելյանի

Իմ ծաղիկները շատերը շփոթում են ուղղակի արհեստական ծաղիկների հետ: Բայց, ամեն ծաղիկ ստեղծելիս, փոխանցում եմ իմ տրամադրությունը նրանց և ոգեշնչվում իմ իսկ ստեղծածով: Ծաղկի ստեղծումը բարդ գործընթաց է, և դրա հետ զուգահեռ, շատերը անհնարին են համարում դրանց ձեռքի աշխատանք լինելը: Դժվարությունը կայանում է նրանում, որ ամեն աննշան դետալին տրամադրում եմ մեծ ուշադրություն և ժամանակ:

Երբ ես պատրաստեցի իմ առաջին գործը, ձեռքիս տակ ունեի ընդամենը մի քանի իր: Ես  այդ ժամանակ չէի էլ մտածում, որ ծաղիկները կդառնան իմ հիմնական աշխատանքը:

Ծաղիկներ պատրաստելը ինձ համար պարզապես ինքնաարտահայտման միջոց էր: Հետո եկավ մի  ժամանակահատված, երբ ես սկսեցի պատրաստել նաև զարդեր, և զբաղվել ուլունքագործությամբ: Որոշ ժամանակ անց, երբ արդեն իմ գործում վարպետ էի և կրում էի իմ պատրաստած զարդերը, տարբեր առիթների ժամանակ նվիրում էի իմ ծաղիկներից, ծառերից և զարդերից: Մարդիկ զարմանում էին` տեսնելով իմ յուրօրինակ ոճը: Իսկ այսօր արդեն ընդունում եմ պատվերներ և աշխատում եմ ոչ թե մի քանի հասարակ իրերով, այլ բազմաթիվ գործիքներով:

Նշեմ նաև, որ ստեղծագործելիս ինձ շատ  են օգնում պատվիրատուները: Պատվերներ ստանալով հասկանում ես, որ կարող ես պատրաստել այն, ինչի մասին չես էլ մտածել: Այդ պատվերներից հատկապես առանձնացավ «հայկական տարազը» զարդի տեսքով, նոր բողբոջած ծառերը, ինչպես նաև Զատկի տոնին պատրաստվող ծառերն ու ճյուղերը: Իմ աշխատանքի  հիմնական առանձնահատկությունը կայանում է նրանում, որ նրանցից ամեն մեկը մեկ օրինակով է, եզակի: Ես չեմ կրկնում ինքս ինձ:  Իսկ հիմա էլ փորձում եմ իրականություն դարձնել գնորդի պատկերացումները:

Եվ այսպես, փորձում եմ համատեղել դասերս և արդեն աշխատանք դարձած հոբբին:

Իսկ հիմա նայեք իմ «ծաղկած պարտեզից» մի քանի լուսանկար: Մ՞իթե ձեր տրամադրությունն էլ չբարձրացավ:

Լուսանկարը՝ Սեդա Սամվելյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Սամվելյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Սամվելյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Սամվելյանի

Լուսանկարը՝ Սեդա Սամվելյանի

Լուսանկարը՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Ինձ համար գոյություն ունի երեք ռեժիմ՝ ամենազբաղված օրեր, երբ՝

ա. մեկից ավելի պարապմունք եմ ունենում,
բ. սովորական դպրոցական օրեր, երբ պարապմունք չեմ ունենում,
գ. հանգստյան օրեր, երբ փորձում եմ վայելել օրս:

Երևի զարմացաք այս բաժանումից, բայց հիմա կբացատրեմ: Սկսեմ կեսօրից, որպեսզի ձեզ ավելի հասկանալի լինի:

Տարբերակ Ա

Դասերը վերջանում են 15.30-ին, և ես դասընկերուհիներիս հետ զրույցի բռնվելով՝ հասնում եմ մայրիկի աշխատավայր: Ճանապարհին, ինչպես միշտ, հետևյալ հարցերն ենք քննարկվում.

-Էսօր քանի՞ դաս ունենք…
-Ա՜հ, գործնական ունենք գրելու…
-Բայց էսօր կենսաբի դասը հետաքրքիր էր…

Ու… Զրույցն ավարտվում է մեր բաժանման կետում, երբ գնում ենք տարբեր ուղղություններով:

Մտնելով մայրիկիս աշխատասենյակ, վերցնում եմ ինձ հասանելիք գումարը՝ այն գումարը, որով պետք է ինչ որ բան ուտեի` երկու պարապմունքի դիմանալու համար: Մտածում եմ… Կես ժամ ազատ եմ ու որոշում եմ զբաղվել այդ գործով… Հետո բատիկայի համար կտոր կգնեմ, էսքիզ կմտածեմ, հետո էլ գերմաներենի բառատետրը կկրկնեմ: Բայց, ինչպես միշտ, ժամանակը չի հերիքում, և ես շտապում եմ գերմաներենի պարապմունքի: Առաջին պարապմունքը վերջացնելուց հետո շնչակտուր հասնում եմ երկրորդին, որովհետև արդեն ուշացել էի: Դա բատիկայի ժամն է, որը շատ եմ սիրում : Բատիկան հանգստացնում է նյարդերս, և կարծես ազատվում եմ լարվածությունից: Այդ ժամին լսում եմ իմ սիրած երաժշտությունը և նկարում փափուկ կտորի վրա:

Դե, ի՞նչ… Նայում եմ ժամացույցին` 6 անց կես է, և ես ընկերուհուս` Նանեի հետ բարձրանում եմ տուն: Քայլելով տուն եմ հասնում 30 րոպեում:

Վերջապես հասնում եմ տուն՝ անշարժ պառկում եմ այնքան ժամանակ, մինչև լսում եմ.

-Սոֆյա՛, վեր կաց լվացվիր, փոխվիր, նստիր հաց ուտելու:

-Սոֆյա՛, քեզ հեռախոսով կանչում են:

-Գնա՛ կենդանիներին կերակրի՛ր՝ մեղք են, հետո էլ նստի՛ր դասերիդ, ժամը 7-ն ա:

Ես գնում եմ շանը, կատուներին կերակրելու, հետո հաց եմ ուտում, դասացուցակս եմ աչքի անցկացնում ու սկսում եմ դարակս փորփրել ՝ պետքական գրքերը գտնելու համար: Սովորում եմ, վերջացնում, նայում ժամացույցին` արդեն 10-ն է լինում: Ստիպված անցնում եմ պարապմունքներիս՝ գերմաներեն, անգլերեն, երկրաչափություն… Դրանք էլ`մի կերպ սովորելուց հետո պառկում եմ ու հանկարծ…

-Ա՜հ, էլի մոռացա… Ծառատունկի նկարը, քիմիայի պատի թերթը, աշակերտական խորհրդի ծաղիկը, 17.am-ի նյութը…

Բայց արդեն գիշերվա մեկն է , իսկ ես պետք է արթնանամ 8-ին` այս ձայնից.

-Սոֆյ՜ա, հազար անգամ ասացի, արդեն 8 անց քսան դարձավ, վե՛ր կաց:

Ես արթնանում եմ այն համոզմունքով, որ պետք է 5 րոպե ուշացումով դասարան մտնեմ ու տեսնեմ քիմիայի ուսուցչուհու տարօրինակ հայացքը, որից հետո դասը պատմեմ ու պատասխանեմ նրա հարցերին:

Տարբերակ Բ

Երբ պարապմունքներ չեմ ունենում, այսինքն, սովորական դպրոցական օրերին, գալիս եմ տուն, դաս սովորում, լրացուցիչ բաներով զբաղվում (նյութ գրում, նկարում, երգ բեռնում, շանս հետ ֆուտբոլ եմ խաղում) ու երեկոյան անպայման ֆիլմ եմ դիտում:

Տարբերակ Գ

Հանգստյան օրերին էլ `առավոտյան 9 անց կես, քնաթաթախ իջնում եմ անգլերենի պարապմունքի (պատկերացնո՞ւմ եք, ես շաբաթվա ոչ մի օր չեմ կարողանում լիարժեք քնել): Հետո կամավորականներից մեկի հետ պարապում եմ անգլերենի բանաստեղծության մրցույթի համար: Վերջացնելուց հետո, ընկերուհուս` Նոնայի հետ դուրս եմ գալիս զբոսնելու ու ֆոտոներ եմ անում: Վերջում` 17. 00-ին գնում եմ երկրաչափության պարապմունքի: Ինչպես միշտ տուն եմ վերադառնում երեկոյան ժամը 7-ին:

Սա էլ իմ զբաղվածության մասին: Ճիշտ է, ծանրաբեռնված եմ, բայց ես սիրում եմ ինչ-որ բան անել: Եվ նույնիսկ ազատ պահերին փորձում եմ մի հետաքրքիր բան մտածել: