Լուսանկարը՝ Սեդա Հարությունյանի

Եթե անկեղծ, ես չեմ սիրում տատիկիս գյուղը՝ Ալափարսը։ Այնտեղ կյանքն ասես կանգ առած լինի։ Իրո՛ք։ Ամեն առավոտ մարդիկ արթնանում են, արդեն իմանալով իրենց այդ օրվա հոգսը։ Ու ամեն օր նույնն է։ Գառներին արածացնել, հավերին կեր տալ, կով կթել, կաթը մերել և այլն։

Լուսանկարը՝ Սեդա Հարությունյանի

Հարց. իսկ ի՞նչ են անում երիտասարդները։ Հավատացեք՝ ոչինչ։ Նրանք ամեն օր տանից տուն են գնում ու զրուցում են։
Բայց գիտե՞ք, ես մի բանի համար շա՜տ եմ սիրում Ալափարսը։ Ամառը մենք գնում ենք մեր բարեկամների տուն ազնվամորի , ծիրան ու հաղարջ հավաքելու։ Երևի մտածեցիք` սիրում եմ հավաքելը։

Լուսանկարը՝ Սեդա Հարությունյանի

Իրականում, չէ՛։ Ես սիրում եմ ծառերի ու թփերի մոտ կանգնել, քաղել և ուտել։ Ինչքան էլ բարեկամուհիս ասի. «Ծառերը դեղած են, հանկարծ չուտեք»,- ինձ համար մեկ է։ Մի՞թե կարող է լինել դրանից ավելի հաճելի պահ։ Չգիտեմ, զգացե՞լ եք, թե ոչ, բայց ծառից քաղածն ու միանգամից կերածն ավելի համեղ է, քան  քաղած, լվացած, տան սպասքի մեջ դրածը։

Լուսանկարը՝ Սեդա Հարությունյանի

Իրականում Ալափարսը մի դրախտային վայր է, քանի որ այնտեղ աճող յուրաքանչյուր ծառի վրա  բերք կա՝ առատ բերք։ Ու ամեն պտուղ իր տարբերվող համն ունի։ Հենց դրա համար էլ ինչքան ուտում ես, չես կշտանում։

Լուսանկարը՝ Սեդա Հարությունյանի

Ես չեմ սիրում Ալափարսի առօրյան, ես սիրում եմ Ալափարսի բերքն ու բարիքը։