Լուսանկարը՝ Անի Ասրյանի
Մի անգամ մեր գյուղում քամու և անձրևի միաձուլումից փոթորիկ էր սկսվել: Ամառ էր՝ ամառային տարօրինակ օրերից մեկը: Այդ օրը ծնողներիս հետ դաշտ էի գնացել: Դաշտերում շատ մարդիկ կային, որոնք նույնպես աշխատում էին: Օրը սկսվել էր արևի կիզիչ ճառագայթներով: Ո՞վ էր սպասում այդպիսի անակնկալի: Կեսօր էր, երբ սկսվեց տեղատարափ անձրևը: Հայրիկիս զանգահարեց գյուղի բնակիչներից մեկը և հայտնեց, որ գյուղում ջուրը լցվել է տների և ամբարների մեջ: Մենք նույն պահին շտապեցինք տուն: Այդ օրը համայնքի բնակիչները պայքարում էին ջրհեղեղը կանգնեցնելու համար: Բոլորը բահերով, դույլերով դուրս էին թափվել, որպեսզի կանգնեցնեն ջրի հոսքը դեպի տուն: Այն ամբողջությամբ լցվել էին ամբարների մեջ: Նույնիսկ տների մեջ էր ջուր լցվել: Բոլորը օգնում էին իրար՝ փորձելով խուսափել խոշոր վնասներից: Մարդկանց աշխատանքի ժամանակ էլ հորդառատ անձրևը շարունակում էր նույն կերպ տեղալ: Բայց բնակիչները պատնեշներ տեղադրեցին տների առջև և ջրի հոսքը ուղղեցին դեպի ճանապարհը: Սա միակ դեպքը չէր:
Լուսանկարը՝ Անի Ասրյանի
Ամեն ամիսը մեկ մեր գյուղում ցնցումներ են նկատվում, մի ակնթարթ, և աղետը անխուսափելի է: Գյուղում տները և մի քանի այլ կառույցներ սեյսմիկ անկայուն վիճակում են գտնվում: Դպրոցը և համայնքապետարանը ամենամարդաշատ կառույցներն են, որտեղ ամեն օր հավաքվում է բնակչության 65%-ը, սակայն հենց այս երկուսն էլ անմխիթար վիճակում են:: Ամեն օր աշակերտները և ուսուցիչները ոտք են դնում սովետական ժամանակներում կառուցված դպրոցը՝ հույս ունենալով, որ մի օր այն կվերանորոգվի, և երկրաշարժի ժամանակ վտանգը ավելի քիչ կլինի:
Հույսը վերջում կմարի, իսկ այդ վերջը դեռ չի եկել: