Սուրբ Զատիկը կամ Հիսուսի հրաշափառ Հարության տոնը իր մեջ շատ մեջ խորհուրդ ունի, բայց երեխաների համար նրա խորհուրդը այլ է: Երեխաները Զատիկ ասելով հասկանում են կռիվ, սակայն ոչ սովորական, այլ ձվերով, այլ կերպ՝ հավկիթակռիվ կամ հավկիթախաղ: Խաղին մասնակցում են երկու հոգի: Մեկը պահում է ձվի մի ծայրը, իսկ մյուսը հարվածում է, ապա հավկիթները շրջում են և նույնը փորձում հակառակ կողմով: Ահա այսպես է կատարվում հավկիթախաղը: Այլ երկրներում էլ հավկիթը թաքցնում են տարբեր տեղերում, և երեխաները փորձում են գտնել դրանք, իսկ այդ խաղը կոչվում է հավկիթաորս:

Զատիկի տոնին սեղանին դնում են գաթա, գինի, չամիչով փլավ, ձուկ, կանաչեղեն, աղցան և ամենակարևորը՝ ներկած ձվեր:

Այժմ պատմեմ, թե ինչպես մենք անցկացրինք Զատիկը:

Տոնի նախորդ օրը գնացինք սիբեխ և տաքդեղ քաղելու: Մեզ հետ էին նաև մորաքույրս, քեռակիններս՝ Ալլան և Արմինեն, մեր հարևանը և իր աղջիկը՝ Արևիկը: Մի քանի ժամ քաղելուց հետո որոշեցինք սուրճ խմել և վերադառնալ տուն, սակայն Ալլա քեռակինս այնտեղ չէր: Սկսեցինք փնտրել, կանչել, բայց ոչ մի պատասխան, հետո հայրս տեսավ նրան մեզանից շատ հեռու: Գնացինք այդտեղ, սուրճ խմեցինք և սկսեցինք քաղել, չնայած մեր որոշմանը, քանի որ բանջարը այնտեղ շատ-շատ էր: Մոտ մեկ ժամում մեր սկզբնական քաղածից էլ շատ քաղեցինք: Նստեցինք, հանգստացանք և վերադարձանք տուն:

Եկանք, գաթայի խմոր արեցինք ու երեկոյան սկսեցինք թխել, իսկ տատիկս սկսեց մաքրել բանջարը:

Առավոտյան արթնանալուն պես սկսեցինք պատրաստվել:

Զանգեցինք և մեր տուն հրավիրեցինք հորաքրոջս ընտանիքին: Մայրս պատրաստեց աղցանը, չամիչով փլավը և ձուկը, իսկ ես եփեցի ձվերը ու ներկեցի: Ամեն տարի մեր ձվերը միայն կարմիր գույն են ունեցել, բայց այս տարի դրանք խայտաբղետ էին՝ կարմիր, կապույտ, դեղին, նարնջագույն և կանաչ:Այդ ամենից հետո եղբայրս որոշեց, թե որ սպասքը պետք է դնենք սեղանին, ու մենք սկսեցինք սեղան գցել: Երբ հյուրերը եկան մեր հավկիթակռիվը սկսվեց, և ինչպես ամեն տարի, հաղթող ճանաչվեց եղբայրս:

Զատիկը մեր տանը տոնեցինք առավոտյան, իսկ երեկոյան գնացինք տատիկիս տուն: