-Վախենում ես քեզ հանկարծ չընդունեն էնպես, ոնց իրականում կաս:

Անջատեցի հեռախոսս:  Չի զանգի,  հարազատ մարդ է, գիտի՝ մտքերիս հերթն է հետս խոսելու: Ուրեմն վախենում եմ: Բայց դեռ հարց է՝ չհասկացվելո՞ւց,  թե՞ հենց հասկացվելուց:  Մեկ- երկու բառ ավել ասել ու կատակել,  չէ՛ է, չէ՛, ավելի լավ է լուռ լսել ու թեթև խնդալ:  Ես ու իմ կատակները մտքում կխնդանք.  մեկ-մեկ կիսաձայն ծիծաղել կարելի է բայց: Թող ասեն խելոք գիժ է: Էլի խնդացի:

-Չէ՛, տիկին ջան, Ձեր տարօրինակ գլխարկը իմ ծիծաղի հետ կապ չունի: Անեկդոտ հիշեցի:

-Գիժ է՜ էս աղջիկը:

-Խելոք գիժ է, չէ՞:

Բայց գլխարկն իրոք ծիծաղի արժանի տարօրինակ էր:  Թե ասա` խելոքի գիժն ու գժի խելոքը ո՞րն է: Դե լավ, այդ կնոջը էլ չեմ տեսնելու: Գլխարկն էլ երևի:

Հա, ի՞նչ էի ասում: Վախենում էի ուղղակի խոսելուց, էն սիրուն գծած ձևերին չէի տիրապետում, բայց գիտեի: Ասենք` հեծանիվ ունեմ ու քշել չգիտեմ: Լավ էլ համեմատեցի:

-Է՜, տիկին, ասացի` գլխարկը կապ չունի:

Բայց սովորել գոնե կարող եմ: Ասում են` բարդ չէ, ժամանակի հետ կվարժվես, էլ չես ընկնի: Է՛ս դու, է՛ս հայելին, էս էլ մի բուռ ձևական սեթևեթանք,  դե՛ պարապիր:

-Շատ արհեստական է ստացվում: Ձևական ես:

-Ի՞ նչ արած, էլի լիկվիդ:

Ինչ լավ է, գոնե հեծանիվ քշել գիտեմ: Վախենում եմ… Լավ տրանսպորտս եկավ, ես գնացի: Այդպիսի մտքերի համար այնտեղ բավական անհարմար է: Հասնեմ` կզանգեմ էլի այն հարազատին: