Բարև՛: Եթե դու էլ ես դիմորդ, ուրեմն շնորհավորում եմ. շատ քիչ մնաց քննություններին: Շնորհավորե՞մ, թե՞…
Մի քանի ընդհանուր բան եմ գտել իմ ու հազարավոր դիմորդների մեջ, ասե՞մ:
Ահա, ուրեմն, եթե դու էլ ես դիմորդ, ինձ նման վերցրել ես գրիչը ու օրացույցի վրա կարմիր օղակով նշել ես քննությանդ օրերը:
Եթե դու էլ ես դիմորդ, ուրեմն հաստատ արդեն հոգնել ես շտեմարանը հազարերորդ անգամ բացելուց, էջերը թերթելուց, շտեմարանին ձեռք տալուց, շտեմարանի վերջին էջի պատասխանները պոկելուց, որ հանկարծ չշեղվես ու պատասխանը նայելով գրես առաջադրանքը:
Դիմո՞րդ ես, ուրեմն հաստատ վարժության պահանջը կարդալուց հետո` հիշել ես պատասխանը, հիշել` որ շտեմարանից է, որ բաժնի որ գլխից, որ էջում է գրված:
Իսկ եթե ունես բանավոր հանձնելիք քննություն, ուրեմն հաստատ կանգնել ես հայելու առաջ և պատկերացրել, թե ինչ տոնայնությամբ ես բարևում, ինչպես ես ներկայանում, քեզ ընկած տոմսը ինչպես ես պատասխանում:
Դիմո՞րդ ես ու պարապո՞ւմ ես: Ուրեմն հաստատ, երբ տանից դուրս գաս, քայլերդ ակամայից ուղղելու ես այն փողոց, որտեղի տներից մեկում պարապող ուսուցիչդ է ապրում: Իսկ եթե ամեն օր ես գնում-գալիս, ուրեմն հաստատ մտածել ես ուսուցչիդ տան մոտիկ տուն գնելու և այնտեղ` մինչև քննությունները ապրելու մասին:
Դիմո՞րդ ես, ուրեմն հաստատ դժվար ես ժամանակ գտնում մասնակցելու վերջին զանգի փորձերին: Ժամացույցին հաճախ ես նայում, որ չուշանաս պարապմունքից: Ունես հաստատուն գրաֆիկ, ու այն փոխել դժվարությամբ է հաջողվում:
Դիմո՞րդ ես, ուրեմն անհամբեր սպասում ես քննությունների օրերին, որ քննություններից հետո վերցնես բոլոր շտեմարաններդ ու կա՛մ այրես, կա՛մ էլ հատ-հատ էջերը պատռես, որ երբեք, ոչ մի դեպքում էլ երեսը չտեսնես:
Դե, դիմո՛րդ ջան, ամենաշատը դու ունես համբերության կարիք, դու ամենաշատը ունես հավատի կարիք: Սպասելու ունակությունդ հաստատ չես կարողանում վերագտնել ու դարձել ես անհամբեր: Բայց քիչ մնաց` մի քանի շաբաթ ընդամենը…
Դիմորդ ենք, դե ինչ արած, ոչ առաջինն ենք, ոչ էլ վերջինը: Հաջողություն մեզ: