Այս նյութը նվիրվում է ատրագնա աշխատանքին, և ուզում եմ ասել, որ ես էլ այն երեխաների թվին եմ պատկանում, ով իր հորը Նոր տարուց Նոր տարի է տեսնում, իսկ տարվա մյուս մասը նա դառնում է համակարգչի էկրանին երևացող պատկեր կամ հեռախոսից լսվող ձայն, որին մյուս պատկերներից ու ձայներից ամենաշատն ես սպասում, ամեն օր դասից տուն գալուց հետո հարցնում .«Մամ, պապան զանգել ա՞…»։ Բայց նա ամեն օր, իհարկե զանգում է, ամեն օր, լինում են դեպքեր, երբ օրը մի քանի անգամ, չէ որ մանրամասն պիտի իմանա՝ տանը ինչ է կատարվել, ինչ գործեր են արվել, որոնք են կիսատ, և ինչ խնդիրներ կան, այս վերջինի պատասխանը միշտ ամենաերկարն է լինում, որովհետև տանը, որտեղ տղամարդ չկա, միշտ էլ խնդիրներ կան. մի անգամ այգու ցանկապատն է ընկել, մյուս անգամ անասնագոմի պատն է փլվել, և այլ այսպիսի գյուղական խնդիրներ, որոնց լուծումը տղամարդը կարող է տալ, բարեբախտաբար, լավ հարևաններ դեռ կան և օգնում են։ Իսկ երբ գալիս է դեկտեմբերը ու իր հետ բերում հորս, նա լուծում է բոլոր խնդիրները, որպեսզի գարնանը նորից հանգիստ խղճով մեկնի արտագնա աշխատանքի։ 

Ձմեռը, որպես եղանակ չեմ սիրում, դե, ցուրտ է, ձյուն, բայց այն որպես տարվա ժամանակահատված առանձնանում է, քանի որ այդ երեք ամիսը դու հնարավորություն ունես վայելելու հորդ ներկայությունը։ Նա տանն է, վառարանը ճըտճըտում է, կարտոֆիլի շերտերը խորովվում են, իսկ դուք հանգիստ ու ապահով նայում եք հեռուստացույց, զրուցում, և պակասեցնում այդ թանկ ժամանակը։ Ձմեռը նաև պարապ եղանակ է, բոլորը արձակուրդում են, և տանը հյուրեր, բնականաբար, շատ են լինում։ Ու նրանց զրույցները ծավալվելով հասնում են երկրի վիճակին ու նաև արտագաղթին, և բոլորը սկսում են խոսել այդ թեմայով, կանայք հիմնականում դեմ են արտահայտվում, իսկ տղամարդիկ արդարանում՝ ասելով. «Բա ըստի մնամ, ի՞նչ անեմ, էս անտեր երկրում մի գործ չկա, որ մարդ անի…»։ Դե սկզբում ես էլ էի կարծում, որ կարելի է մնալ, այստեղ ինչ-որ բան անել, բայց հիմա կարծում եմ, որ այստեղ աշխատելով լիարժեք ապրել, իսկապես, չի ստացվի։

Գուցե կասեք, որ թերահավատ եմ, որ աշխատող մարդը ամեն տեղ էլ կգտնի անելու գործ, չեմ վիճի, դա այդպես է, պարզապես այն աշխատավարձը, որը վաստակում ես այստեղ, բավական է միայն առօրյա ծախսերին ու պահանջներին։