Ասում են, թե անկեղծ եմ և չգիտեմ էլ անգամ` դա լա՞վ է, թե՞ վատ, բայց հոդվածս ամենևին սրա հետ կապ չունի: Ուղղակի անկեղծորեն ուզում եմ ձեզ պատմել մի հետաքրքիր պատմություն, թե ինչպես հայրիկս մայրիկի մոտ ամոթով չմնալու համար բորշչ պատրաստեց:

Հետաքրքրե՞ց գոնե մի քիչ:

Լավ, պատմում եմ:

Դե, մայրիկս էլ, հայրիկս էլ աշխատում են: Շաբաթ օրը հայրիկս տանն էր, իսկ մայրիկս աշխատանքի:

Նա զանգահարեց հայրիկին.

-Հայկ, մի բան պիտի խնդրեմ:

-Փորձիր:

-Սիրտս բորշչ ա ուզում, չե՞ս սարքի:

-Հա լա… Հա, չէ մի չէ…

-Լավ, դե Հայկ…

-Չէ, Նառ ջան, չէ:

Իմ սենյակից լսում եմ իրենց խոսակցությունը ու մտածում. «Չէ, էս պապայից չէր, ինքը մամային հաստատ չի մերժի»:

Ասելուս հետ միաժամանակ նա զանգահարեց մայրիկիս ու ասաց.

-Լավ, երեկոյան սպասիր բորշչի:

Ու հայրիկս բարձրաձայն մտածում էր.

-Ո՞նց բորշչ սարքեմ: Ի՞նչ անեմ… Նառայից հաստատ չեմ հարցնի, որովհետև պիտի չասես, թե մի բան անել չգիտես:

Ու զանգահարեց բորշչի «ամենայն վարպետ», վաստակավոր խոհարար պապիկին:

Չէ, իրականում պապին խոհարար չի, բայց շատ համով բորշչ է եփում:

Զանգեց պապիկիս, ու էլի ես լսում եմ իրենց խոսակցությունը:

-Պապ, բորշչ ո՞նց են սարքում:

-Վայ, տնաշեն, մարդ էլ չիմանա՞ ոնց են բորշչ սարքում: Ինչ գտնում ես, գցում ես մեջը:

-Է՜, պապ, տենց ո՞նց կլինի:

-Ձեռք չտաս, սպասի` գալիս եմ:

Դե պապիին էլ տենց բան էր պետք, չանցավ 20 րոպե, ու մեր տանն էր:

Հայր ու տղա անցան գործի, ու ես կողքից նայելով ուղղակի մտածում եմ. «Ախ՜, էս տղամարդիկ, ինչ է թե` կնոջը չխոստովանեն, որ չեն կարողանում մի բան անել, ինչի ասես, որ պատրաստ են»:

Ու ամեն անգամվա նման ո՞վ պիտի գնա խանութ: Իհարկե, ես:

Մեկ անգամ չէ, երկու անգամ չէ, երեք անգամ, ու ներքևի խանութը չէ, է… Բանջարեղենի խանութ, ու մոտիկ բանջարեղենի խանութ չէ, է… Սիլվայի բանջարեղենի խանութը:

Մի անգամ բազուկի, մի անգամ կարտոֆիլի, մի անգամ կաղամբի, ու ես բարկանում էի, որովհետև կարող էին միանգամից ուզել, բայց երբ մտնում էի տուն, լսում էի.

-Վայ, Միլիկ ջան, էս էլ չունենք: Մի հատ էլ գնա-արի…

Լավ, մի խոսքով, բորշչի պատրաստման ընթացքում էլ ինչ պատմություն ասես, որ չլսեցի պապիկից: Օրինակ, էս մեկը.

-Գիտես, չէ՞, Հայկ: Տատդ էր մեկ էլ սենց լավ բորշչ սարքում: Բայց միշտ, միշտ մեջը մազ կար:

Բայց անմահական բորշչ էր,-հետո կատակով ավելացնում էր,- կարող ա հենց էդ մազից էլ էր…

Մեկ էլ ճաշի պատրաստման ամենծիծաղելի պահերից էր, երբ պապիկը սկսեց «անունը դնել» մեր տան կաթսաներին:

Իրականում ես մեծ գերդաստան ունեմ. պապիկն ու տատիկը յոթ երեխա ունեն, և մենք 17 թոռնիկներով սպասում ենք 18-երորդին:

Ամեն կիրակի հավաքվում ենք գյուղում, և բնականաբար, նման մեծ ընտանիքին մեծ կաթսաներով պիտի կերակրեն: Ու պապիկը ամեն ինչից, ամեն ինչից շատ-շատ և գնում է, և պատրաստում, ու հիմա մեզ վրա ծիծաղում էր նման փոքր կաթսայով բորշչ պատրաստելու համար: Բայց կաթսան ամենևին փոքր չէր: Պարզապես պապիկը սովոր չէր դրան:

Մի խոսքով, բորշչը պատրաստ էր, պապիկը գնացել էր, մոտենում էր մայրիկի գալու ժամը:

Դեռ շքամուտքից նա զգացել էր ճաշի բույրն ու արագ-արագ բարձրանում էր վերև:

Արդեն ճաշասենյակում հայրիկս ամեն ինչ իր ձեռքով դրել, պատրաստել էր:

Երբ մայրիկը ուտում էր, առանց չափազանցնելու, հայրիկս 5-6 անգամ հարցրեց.

-Հը՞ն, Նառ, համո՞վ ա:

Ու մայրիկի` «շատ » պատասխանը լսելուց հետո, հասկացնում էր մայրիկին, որ գովի իրեն:

Բայց մաման էդքան էլ միամիտ չի ու գլխի ընկավ, որ սա հայրիկի ձեռագիրը չի: Հայրիկն իրականում յուղ շատ քիչ է օգտագործում, ի տարբերություն պապիկի:

Մայրիկս խորամանկորեն լռում էր, սպասելով հայրիկի խոստովանությանը:

Վերջապես հայրիկս ասաց.

-Ես չեմ սարքել, պապան ա սարքել:

Ու ինձ հիացրեց մամայի պատասխանը, որով էլ եզրափակեմ իրար շատ սիրող իմ ծնողների կյանքի այս մի դրվագը.

-Սկեսրայր ունեմ`աշխարհը չունի: