Կամո պապը այցելության էր գնացել թոռներին, որոնք ապրում են քաղաքում, տարվել են այնտեղի սովորույթներով ու մոռացել տուն ու տեղը։
-Սեղան գցեք, մի կուշտ փորով հաց ուտենք, տնաշենի երեխեքը բուրգեր են ուտում, թե ասա՝ եգիպտական ա, ձեր հայկականը կերեք։ Աղջի Մարո՛, դրանք վերջը ինձ գերեզման կհասցնեն։
Կամո պապը շարունակում էր իր փնթփնթոցը, իսկ Մարո տատիկը գլուխը կախ, գոգնոցը կապած սեղան էր դնում, դե, տնական սեղան։
-Մարո՛, են իմ քաշած թթի օղուց էլ բեր, խմեմ, մոռանամ անարժան թոռներիս, դու բեր, ես գնամ Հրանտին կանչեմ, մի-մի բաժակ բան խմենք, նրա թոռներն էլ են ուրացող, ինձ կհասկանա։
Սեղանը պատրաստ էր։ Կամո պապը Հրանտ պապի հետ սեղանի մոտ նստած էին, չորրորդ բաժակից հետո սկսել էին թոռների համեմատությունը։
-Իմ թոռը բժշկականում ա սովորում, թե բա՝ պապ ջան, ավարտեմ, գալու եմ քեզ բուժեմ, թե ասա՝ ա՛յ բալա, մինչև դու ավարտես, պապին բուժելու կարիք չի լինի։ Չեն հասկանում, որ մեզ մենակ իրանց ներկայությունն ա բուժում, գոնե շաբաթը մեկ գան, տեսնեն մեզ։
Հրանտ պապի բողոքներին միացավ Կամո պապը․
-Իմ մեծ թոռն էլ պատմաբան ա, պատմությունից, ազգայինից հարց եմ տալիս՝ պատասխանում ա։ Էն օրը գնացի քաղաք, ասեցի՝ բալես, էդ քո պատմության գրքերի մեջ գրված չկա՞, որ ծննդավայրը, պապական տունը, հողը, ջուրը ուրանալ պետք չի։ Գիտե՞ս՝ ինչ պատասխան տվեց, ասում ա՝ մենք ազգային խնդիրներ ենք ուսումնասիրում, պապ ջան, վերջացնենք՝ տատի-պապին կանցնենք, մեր սովորելու ժամանակն ա։
Ու այսպես երկու ժամ օղու ընկերակցությամբ պապիկները հիշում էին իրենց թոռներին, որոնք առաջին հնարավորության դեպքում թողել էին գյուղը և գնացել։
Մարո տատը լուռ լսում էր տղամարդկանց խոսակցությունը, գյուղի հին կանայք այդպիսին են՝ լուռ ու խոնարհ լսում են տղամարդկանց՝ առանց մի բառ ասելու։
Օրվա անակնկալները դեռ առջևում էին։ Մինչ երկու ծերուկ բողոքում էին իրենց թոռներից, ներս եկավ հարևան Արտաշ պապը, որը մենակ չէր, իր մեծ թոռան հետ էր։ Կարճ ասած՝ հպարտությանն էր բերել, ընկերներին ցույց տար։
-Բարի օր ձեզ, ո՞նց եք, գործերը ո՞նց են։
-Բարև, եղբայր (կանայք այդպես են դիմում տղամարդկանց), առաջ եկեք, նստեք,- Արտաշ պապին տեսնելով՝ ոտքի ելավ Մարո տատը։
-Բարև, Արտաշ բիձա, արի նստի՝ մի-մի թաս բան խմենք։
-Լավ ա, լավ ա, հազար գործ ունեմ, ես որ խմեմ, տրակտորս դո՞ւ հո չես քշի։
-Բարև Ձեզ,- հազիվ լսելի ձայնով ասաց Արեգը՝ Արտաշ պապի թոռը, որը նոր էր ավարտել համալսարանը. մանկավարժ էր։
-Թոռս է, Կամո ջան, եկել է գյուղ՝ անվճար դպրոցում ուսուցիչ լինի, դե, գիտեք՝ մեր գյուղը հազար դաս կա՝ ոչ մի մասնագետ, ջահելությունը փախնում ա, էն մեծերն էլ անմահ չեն։ Լսել եմ՝ ձեր տանը գրադարան ունես, թոռս առաջարկ ունի։
-Ասա բալես, դու հարգանքի արժանի երիտասարդ ես, ասա՝ ինչո՞վ օգնեմ։
-Կամո պապ, գյուղի դպրոցը գրադարան չունի, երեխեքն էլ չեն կարդում, ուզում եմ լավ գրքերի մասին էնպես խոսել, որ բոլորը կարդան, իսկ քո գրքերը լավն են։ Ես ամպայման կվերադարձնեմ դրանք։
-Պատմաբան թոռս թող գա, ազգայինի պահպանումը էստեղ տեսնի։ Ես ու կնիկս մեծացել ենք, էդ գրքերն էլ անգիր գիտենք, վերցրու, թող էս սերունդն էլ կարդա։ Տար, բայց քեզ մի պատգամ, բալե՛ս․ էնպես կրթի երեխեքին, որ մեծանան՝ հողն ու ջուրը չուրանան, թող գրագետ լինեն, բայց ուրացող չլինեն։