Մեր աշխարհագրության ուսուցչուհին՝ ընկեր Երեմյանը, մի օր դասարան մտավ ու մեզ հարցրեց.
-Չե՞ք ուզում բաց դաս անել:
Բայց սա հարց չէր, այլ կայծ, որից բռնկվեց իմ ու ընկերներիս ստեղծագործական միտքը: Սկսեցինք պրպտել, հետազոտել, նորը գտնել: Պետք է համեմատելով ներկայացնեինք Ճապոնիան և Չինասատանը:
Աշխարհագրության դասագիրքը մնաց գրասեղանիս, երևի մի քիչ էլ «նեղացավ», քանի որ համակարգիչն էր հետազոտական աշխատանքիս գլխավոր աղբյուրը: Ընկերներիս հետ օրեցօր նոր նյութեր, հետաքրքիր փաստեր էինք գտնում: Եվ մաթեմատիկական բանաձևումով ստացվեց.
Ճապոնիա (Չինաստան)= աշխարհագրական դիրք+ լեզու+ կրոն (հավատալիքներ)+ մշակույթ+ խոհանոց
Ի՜նչ հետաքրքիր էր. նույնիսկ դասամիջոցներին բոլորիս խոսակցության թեման բաց դասն էր: Մեր՝ չափից դուրս աշխույժ տղաներն անգամ «հնազանդ» սովորեցին իրենց բաժին նյութը: Ավարտին էր մոտենում աշխատանքը:
Իմ սիրելի ընկեր Երեմյանին անակնկալ էի խոստացել: Որոշել էի չինարեն կամ ճապոներեն սովորել, գոնե՝ շատ քիչ, որ բացման խոսքս տպավորիչ լիներ: Դա էլ ստացվեց համակարգչի, բազում կայքերի ընձեռած անսահմանափակ հնարավորությունների շնորհիվ:
Դասն անցավ անչափ հետաքրքիր: Բոլոր ընկերներս այդ օրն աչքի ընկան: Երբ Լիլիթը, Անին, Սուսաննան ճապոնական և չինական խոհանոցի, թեյախմության մի փոքրիկ դրվագ ներկայացրին, բոլորը հիացել էին:
Պարտադրված ոչինչ չես անի: Ընկեր Երեմյանը չպարտադրեց մեզ անգիր սովորել դասագրքի զուտ գիտական տեղեկությունները, բայց մենք սովորեցինք ավելին:
Ժամանակ առ ժամանակ անհրաժեշտ է այսպիսի դասեր անցկացնել. դաս առանց դասագրքի: