Արդեն որքան ժամանակ է ՝ ուզում եմ գրել, բայց անընդհատ մայրիկիս պահանջն եմ լսում, միայն մայրիկիս (հետաքրքիր է ՝ բոլորի՞ մոտ է այդպես).
-Լու՛ս, դասերդ ավարտի՛ր նոր, կիսամյակային աշխատանքներին պատրաստվե՞լ ես, դստրի՛կս…
Մայրիկիս խստության չափը որոշում եմ նրա խիստ գրական խոսելու աստիճանով: Նորից բողոքել չեմ ուզում, թե` կարելի՞ է մեկ օրվա ընթացքում այդքան կիսամյակային ամփոփիչ աշխատանքներ գրել: Ինչքան էլ որ բոլոր դասերը սովորել ես ժամանակին, միևնույն է… Հաստատ պետք է վերանայել այս կարգը, մի նոր բան մտածել: Բայց այս մասին չէ, որ ուզում եմ այսօր գրել:
Երբ լարված պարապում էի, դասընկերներիս հետ հեռախոսով քննարկում էինք բոլոր անհասկանալի հարցերը, հայացքս սառեց դասագրքերիս վրա, զգացի, որ նրանց «կարոտելու եմ»: Հիմա կմտածեք, թե այդքա՜ն սիրում են սովորել, որ…
Դա չէ պատճառը: Դասագրքերիս էջերում են թաքնված դպրոցական կյանքիս այս տարվա հույզերն ու ապրումները, փոքրիկ աղոթքներս՝ չսովորած դասը չհարցնելու, իմ ու Անահիտի (Անահիտը դասընկերուհիս է)՝ ուսուցիչներից մի կերպ թաքցրած ժպիտները… Բա ինչպե՞ս չկարոտեմ: Հաշված օրեր են մնացել դասագրքերը հանձնելուն:
Եկող տարի դուք կհայտնվեք ինձ նման մեկ ուրիշ աշակերտի պայուսակում ու գրասեղանին, դասագրքե՛րս, բայց չխառնեք իմ ու նրա ապրումները: Ձեզ ինձ մոտ պահելու հնա՜ր լիներ, դասագրքե՜րս…
Ընդհանրապես բաժանման պահը չեմ սիրում: Տեսնես՝ մեր տղաներից ո՞վ իմ փոխարեն այդ օրը դպրոց կտանի իմ բոլոր տասնյոթ դասագրքերը…