Ընկեր Բեժանյանն ինձ ու Ստելլային առաջարկեց մեր դպրոցը ներկայացնել Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամի կողմից կազմակերպված «Մասնագիտական կողմնորոշման դասընթացի» ավարտական միջոցառմանը: Պետք է խոսեինք մասնագիտությունների մասին, բայց չգիտեինք, թե ինչպիսի ելույթ պատրաստենք: Վերջապես որոշեցինք խոսել այն մասին, թե ինչպես ընտրել մասնագիտություն: Սկսեցինք ելույթի վրա աշխատել ու անկեղծ ասած՝ մի քանի անգամ փոփոխեցինք:
Միջոցառումը Երևանում էր լինելու: Արդեն մի քանի օր էր մնում, բայց ես ու Ստելլան դեռ այդքան էլ լավ չէինք պատրաստվել մեր ելույթին: Ես առաջին անգամ չէի լինելու մեծ բեմի վրա, իսկ Ստելլայի համար դա առաջինն էր լինելու: Մի քիչ վախենում էր, բայց կարողացա օգնել խորհուրդներով: Ամեն օր փորձ էինք անում, կամաց-կամաց ստացվում էր:
Պետք է Երևան գնայինք մեկ օր առաջ, որպեսզի մասնակցեինք փորձին: Շատ էինք ուրախացել, որովհետև տեսնելու էինք մեր մյուս մարզերի ընկերներին, որովհետև հաճախ չենք կարողանում հանդիպել…
Արդեն միջոցառման օրն էր, խորագիրը շատ խոսուն էր` «Դարձիր այն, ինչ կաս»: Անհամբեր սպասում էինք մեր ելույթին: Եվ ահա լսվեց հաղորդավարի սպասված ձայնը․
-Բեմ ենք հրավիրում Հովիկ Վանյանին և Ստելլա Ավետիքյանին:
-Ստե’լ, մի լարվի, հաստատ լավ ենք ներկայանալու։
-Լա՛վ, գնացինք…
Արդեն բեմի վրա էինք ու նույնիսկ մոռացել էինք, որ լարված ենք: Ելույթի ընթացքում խոսեցինք մասնագիտությունների ընտրության մասին, իսկ վերջում մի բանաձև հորինեցինք.
«Արա այն, ինչն արժեք ունի հասարակության համար, ու երբ գիտակցես, թե որքան կարևոր է մասնագիտությունդ, կսկսես այն ավելի շատ սիրել, ու ինչքան շատ սիրես, այնքան ավելի շատ կսիրես»: Չզգացինք, թե ինչպես ավարտեցինք ելույթը, ու երբ իջանք բեմից, արդեն ամբողջովին հանգիստ էինք, ու այդպես էլ շարունակվեց ամբողջ օրը։ Բայց վերջում տխրեցինք, որովհետև եկել էր հրաժեշտի պահը: