Ես էլ ավարտեցի դպրոցս, բայց դեռևս հավատս չի գալիս: Ինձ թվում է, որ շուտով գալու է օգոստոսի վերջին շաբաթը, ու ես գնալու եմ սեպտեմբերի 1-ի համար գնումներ կատարելու, որ սև ու սպիտակով ներկայանամ դպրոց: Մեր վերջին դասին վիդեոնկարահանողը հարցում կատարեց, թե ինչ է տվել մեզ դպրոցը այս 12 տարիների ընթացքում: Սեդային՝ շնորհք, դաստիարակություն, անբաժան ընկերներ, Ջեմմային՝ կատարյալ դասարան, հրաշալի ուսուցիչներ, որոնց միշտ կհիշենք: Ես ասացի, որ միայն դպրոցում կարող ենք գնալ ճաշարան, պարտքով սնունդ վերցնել ու, ինչպես միշտ, պարտքը գրել Մայիսի անվան դիմաց, ասացի՝ միայն դպրոցում կարող ենք մենք ծառատունկ անել, ու այդ ծառերը բերք այդպես էլ չտան, միայն դպրոցում կարող ենք մեր կազմակերպած միջոցառումներից հետո հպարտանալ ինքներս մեզնով: Գոհարի համար դպրոցը ընտանիք է, դասարանը՝ այդ ընտանիքի մի մասնիկը, իսկ դասարանական ընկերները միշտ մեր կողքին են: Սուրենը չէր հավատում կամ չէր ուզում հավատալ, որ ավարտում ենք, մտածում էր՝ վերջին զանգի հերթական փորձն ենք անում: Երբ կանգնած բեմի վրա դասվարիս ուղղված խոսքերն էի ասում՝ իրեն նայելով, հիշեցի 10 տարի առաջ տեղի ունեցած մի դեպք՝ իմ առաջին ապտակը դասվարիս կողմից. կիսաշրջազգեստ պիտի հագնեի, բայց ջինսե տաբատ էի հագել: Ու աչքերս լցվեցին: Ես գրեթե 7-րդ դասարանից երազում էի ավարտելու մասին, վերջին զանգի օրվա մասին: Բայց հենց այդ օրը հասկացա, որ դասարանիս, ուսուցիչներիս, դպրոցիս ոչ մի համալսարան չի փոխարինի: Հնարավոր է՝ ինձ հետ համաձայնվողները շատ չլինեն, բայց ինձ համար անփոխարինելի այդ 12 տարիները ամենագունավորն են եղել իմ կյանքում:
Հիշում եմ՝ մի օր ամբողջ դասարանով սոված էինք, ու ճաշարանում բացի հացից ոչինչ չկար: Ունեինք 750 դրամ հավաքած թեստի գումար ու դպրոցի բակի մոտ կանգնած առևտրականին նկատեցինք: Սամվելն ու Ֆուրմանը գնացին առևտրի.
-Երեխե՛ք, պոմիդոր չկա, լավ վարունգ կա, խնձոր,- դրսից գոռում էին, որ լսեինք:
Բերեցին, կիսեցինք, կշտացանք, հիմա էլ հիշում ու կարոտում ենք այդ օրերը:
Իսկ առջևում երկու քննություն կա…