Խոսում են 6-8 տարեկան երեխաները.
-Դե, օգնե՛ք, երեկ միասնական ընթրիքի ժամանակ նայում էին ինձ և Սեդային՝ ասելով, որ երբ մեծանանք, պետք է իրար հետ ամուսնանանք, իսկ ես սիրում եմ մեր դասարանի Աննային։ Ի՞նչ անեմ, որ հիասթափվեն ինձանից և իրենց աղջկա համար ուրիշ փեսացու գտնեն։
Երթուղայինում հաճախ են պատահում դեպքեր, երբ ես, լսելով հետաքրքրաշարժ խոսակցություն, հանում եմ ականջակալներս:
-Ալե՛ն, լսի՛, ես գիտեմ, որ լինում են այնպիսի տիկիններ, որոնք տեսնում են՝ իրենց աղջկան սիրող տղան հարուստ է, թե աղքատ, և աղքատ լինելու դեպքում ասում են, իբր տղան լավ կրթված կամ լավ դաստիարակված չէ, այդ իսկ պատճառով համապատասխան չէ իրենց աղջկան։
Ակամա հիշեցի՝ ինչպես էր նույնը կատարվում ինձ հետ։
Ծնողներիս հետ հյուր էինք գնացել հայրիկիս ընկերոջը, որտեղ ինձանից 2 տարով մեծ տղա էր ապրում և մի տարով փոքր աղջիկ։ Անգամ չեմ հիշում՝ ես քանի տարեկան էի, կարծեմ՝ դպրոց էլ չէի գնում։ Սեղանի շուրջը նստած՝ մեծերը խոսում էին, որ համապատասխան զույգ ենք։ Ծիծաղելի է, չէ՞: Այդ ժամանակ ինձ համար շատ անհասկանալի էր, թե ինչու էդպես որոշեցին։ Հիմա հասկանում եմ, որ այդ պահին նրանց դեմքի ծիծաղը իրենց մտահղացման հոյակապության պատճառով չէր, այլ ուղղակի ասում, խոսում, ծիծաղում էին։
-Հասկացա՜, ուրեմն պետք է էնպես անեմ, որ մտածեն՝ անապահո՞վ ենք ապրում։
-Հա՛, ճիշտ հասկացար։
Ինձ հետաքրքրեց այդ երեխայի մտածելակերպը, որտեղի՞ց էր լսել այդպիսի բան։
-Տղա ջան,- դիմեցի ես,- որտե՞ղ ես լսել այդպիսի բան։
-Տանը, հեռուստացույցով էին ցույց տալիս, ողջ ընտանիքով նստած նայում էինք, ինչքան հիշում եմ՝ սերիալ էր։
Մեկ րոպե լռություն տիրեց։ Որոշեցի ասել, որ էլ չնայի էդ սերիալը ընտանիքի մյուս անդամների հետ, սակայն երբ գլուխս բարձրացրի, նրանց տեղն ազատ էր: