Ես էլ եմ ուզում խոսել Նոր տարուց, բայց ոչ այն մասին, թե ինչպես են նշում այն մեզ մոտ: Ուզում եմ խոսել դրանից բխող հետևանքների մասին: Դե, ինչպես գիտեք, փոքր երեխաները սիրում են պայթուցիկներ պայթեցնել այս տոնի ժամանակ: Սակայն դրանից շատ մարդիկ վախենում են: Չէ, չէ, սխալ եք հասկանում. ոչ թե այդ փոքր բաներից, այլ կարծում են` թշնամին է կրակ բացել գյուղի վրա:
Երբ ես տանն եմ լինում, մեկ-մեկ նկատում եմ, թե ինչպես է մայրս ամեն պայթուցիկի ձայնից վեր թռչում: Դե, իհարկե, այս ամենը վերջին մի քանի տարիներին է առաջացել, որովհետև մի քանի տարի առաջ չկար և ոչ մի կրակոց մեր` Բաղանիս գյուղի վրա:
Մի անգամ հիշում եմ, ես էլ էի պայթուցիկ պայթեցրել, և հարևանը, կարծելով, թե կրակում են, անհանգստացած զանգահարել էր մայրիկին ճշտելու` կրակո՞ց էր, թե՞ ոչ: Մայրս հանգստացրեց, ասելով, որ Դավիթն է եղել:
Էս էլ մենք` մեր սահմանի հետ: