Բողոք, բողոք, բողոք… Որտեղ նայում ես, ում տեսնում ես, բոլորը բողոքում են: Լուրեր ես նայում` նորությունների 10 %-ն անգամ լավ լուր չի պարունակում: Խոսում ես մարդկանց հետ կամ նույնիսկ չես էլ խոսում, ուղղակի լսում ես՝ բողոքում են: Չկա մեկը, որ գոհ լինի, և դա համատարած է: Ցավն այն է, որ այդ բողոքների կարիքը իսկապես կա: Բայց չէ՞ որ այդքան հոռետեսական մթնոլորտի մեջ դժվար է պահել լավատեսությունը:
Վառելիք չկա, ցուրտ է, երկիրը երկիր չի, և այսպես շարունակ: Ու մեկ էլ նկատում ես` դու էլ ես վարակվել ու բողոքում ես ամեն ինչից: Սկսում ես դժգոհել առօրյա սովորական բաներից՝ դասերից, օլիմպիադաներից, դասալսողներից…
Էս ցուրտն էլ մի կողմից չի թողնում հանգիստ ապրենք: Մենք՝ Արարատյան դաշտում ապրողներս, որ արևի պակաս չենք ունեցել, կարոտել ենք մեր հին բարեկամին:
Միայն մի բան եմ ցանկանում՝ վառարանի մոտ լավ տեղ զբաղեցնել ու հանգստանալ (չգիտես՝ ինչից): Միակ բանը, որի համար կարելի է ոգևորվել՝ շաբաթը մեկ հեռարձակվող սիրելի սերիալի նոր սերիան է: Էն հնդկական սերիալներն էլ` մյուս կողմից: Վախենում ես հեռուստացույց միացնես: Ու անընդհատ պայքար՝ պարտականությունների ու քո սիրելի զբաղմունքների միջև: Ուզում ես գիրք կարդալ՝ ստիպված ես դաս անել: Ուզում ես հոդված գրել՝ ստիպված ես տնայինները գրել:
Նկատեցի՞ք, որ իմ ամբողջ հողվածը մի հսկայական բողոք էր՝ շրջապատում տեղի ունեցող գրեթե ամեն ինչի դեմ, որը որոշ դեպքերում, գուցեև անհիմն էր: