(Վահե Ստեփանյանի համարյա համանուն նյութից)
Լինում են, չէ՞, մարդիկ, որ նեղ փողոցի կենտրոնով դանդաղ քայլում են: Իսկ դու ոչ մի կերպ չես կարողանում առաջ անցնել, որովհետև վերոնշյալ մարդը ուղիղ մեջտեղով է քայլում: Եթե քայլեր մի փոքր աջ կամ ձախ, ամեն ինչ այլ կլիներ: Բայց նա քայլում է ուղիղ մեջտեղով ու քեզ լիքը ժամանակ տալիս՝ նյարդայնանալու ու տեղում քայլելու, կամ մտածելու ու տեղում քայլելու: Ընտրում ես դրանցից մեկը՝ նայած, թե առաջին դասդ ինչ է: Եթե ուշանալը վրադ թանկ չի նստի, կընտրես մտածելը ու էդ մի քանի վայրկյանում, մինչև ճանապարհը կլայնանա, վերադառնում ես էն գիշերվան: Էն, որ քննության էիր պարապում կամ անկապ նստած էիր: Լավագույն մտքերը քննությանը պարապելիս են գալիս: Ոչ այն պատճառով, որ Լորենցի կորը կամ Մասլոուի աշխատանքային մոտիվացիայի տեսությունը առանձնահատուկ ոգեշնչում են, այլ որովհետև չես ուզում սովորել: Իսկ այդ դեպքում ինչ ասես մտքիդ չի գա: Կմտածես հենց առաջին կուրսում համալսարանից դուրս մնալու, քննությանը պատուհանից թռչելու մասին: Հետո կորոշես ինքնակամ համալսարանից դուրս գալ ու գնալ գյուղում ապրել: Հետո մի քիչ էլ կմտածես՝ արդեն քո մասին: Կհաշվես վերջերս կյանքումդ տեղի ունեցած փոփոխությունները, հաշիվդ կկորցնես, մտքումդ մի ամբողջ նյութ կգրես փոփոխություններիդ մասին, վերնագիրն էլ կդնես «Փոփոխություններիս 9-րդ ալիքը» ու կորոշես, որ կյանքում երբեք, երբեք չպիտի գրես էդ նյութը, որովհետև չես ուզում: Փոփոխությունները միշտ չի, որ դեպի լավն են տանում: Բայց արդեն ուղեղդ միացել ա էդ ուղղությամբ, էլ չես կարող չմտածել: Կհաշվես կորցրածդ ընկերներին, գտածներիդ՝ չես հիշի: Որոշներին էլ բարև էլ չես տալիս, որոշների հետ էլ խոսում ես, իբր ամեն ինչ լավ ա: Հետո ավելի վատ բաներ կհիշես, ու կհասկանաս, որ էս սաղ հեչ ա: Ամենադժվարը, էն 9-րդ ալիքը՝ սարդ տեսնելու դեպքում «պապա» գոռալու հնարավորությունը էլ չունենալն ա: Մնացածը՝ հեչ:
Կնկատես, որ կյանքում առաջին անգամ անկապ, առանց թեմա նյութ ես գրում, ու մի բան կփոխվի, էլ առաջվանը չի լինի: Ուղղակի անտաղանդ ես, ուղղակի ոչ մեկն էլ չի կարդա: Քննությունից էլ կկտրվես: Հետո ընդհանրապես ուրիշ տեղ կգնաս, քո համալսարանի չորս ֆակուլտետները կհամապատասխանեցնես Հոգվարթսի չորս ֆակուլտետներին, բուիդ անունը կորոշես, կմնաս սեղմված 9-րդ ու 10-րդ հարթակների միջև: Մտքումդ մի քիչ Գոժիրա կերգես, կփոշմանես, որ յոթ տարի առաջ թողել ես դաշնամուրը, կնայես դաշնամուրին, մթության մեջ չի երևա: Կհիշես բոլոր դեպքերը, որ սխալ բաներ ես արել, մեռնելդ կգա: Կգնաս ջուր խմելու ու ոտքդ էլի կխփես անտեր սեղանին: Կհիշես՝ ինչքան վատ ես կողմնորոշվում տարածության մեջ, երազանքներիդ չեղած ցուցակից կջնջես մոտոմրցարշավորդ (гонщик- եսիմ՝ ոնց թարգմանեմ) դառնալու երազանքդ ու գոյություն չունեցող կատվիդ հետ խոսելով՝ դեմքիդ վրա կընկնես ինֆլյացիայի բանաձևերի վրա:
Լուսնի լույսի տակ տնտեսիդ հարցաշարը փայլում ա, ու դու հասկանում ես, որ ոչ մեկին էլ պետք չես: Հետո մաթեմիդ դասախոսի ձայնն ա հնչում ականջներումդ. «Դու անալիտիկ մտածողություն ունես…»:
Քննությունը ժամը 10-ին է, դեռ ուղիղ 6 ժամ կա: Կարծես դեռ շանս կա չկտրվելու:
Ճանապարհը վաղուց լայնացել է, բայց դու առաջ չես անցնում. հավես չունես: Հա մի բան էլ. այստեղ մի բան էն չի: Երևի, որ երկրորդ դեմքը փոխես առաջինի, իր տեղը կընկնի: