Օգոստոսի 6-ին Եղեգնաձորի Երկրագիտական թանգարանում գրքի շնորհանդես էր: Գրքի հեղինակը Վանիկ Դանիելյանն է: Նա Վայոց Ձորի մարզի Շատին գյուղից է: Ավարտել է Երևանի Խ.Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտը կարմիր դիպլոմով: 1975 թվականին աշխատել է Շատինի միջնակարգ դպրոցում որպես ուսուցիչ, ապա նույն դպրոցի տնօրեն: 1981 թվականից աշխատել է Եղեգնաձորի ժողկրբաժնում որպես տեսուչ:

2006 թվականից մինչ օրս աշխատում է Կրթության ազգային ինստիտուտի Վայոց Ձորի մասնաճյուղում որպես փոխտնօրեն՝ գլխավոր մասնագետ:
Վանիկ Դանիելյանի ստեղծագործությունները տպագրվել են տարբեր թերթերում և գրական-գեղարվեստական հանդեսներում:
«Երկնագույն կածանների հևքը» պատմվածքների ժողովածուն Վանիկ Դանիելյանի առաջին գիրքն է, և նա որոշել էր իր գրքի շնորհանդեսը Եղեգնաձորում կազմակերպել: Գրքի շնորհանդեսին ներկա էին Վանիկ Դանիելյանի հարազատները, ընկերները, մարզպետարանի աշխատակիցները և ընթերցասեր երիտասարդներ:
Ներկաներից շատերը իրենց ստի խոսքն էին ասում ու շնորհավորում էին Վանիկ Դանիելյանին գրքի լույս տեսնման կապակցությամբ:
Ես էլ մոտեցա՝ բարևեցի, ներկայացա, շնորհավորեցի և ծանոթացա գրող Վանիկ Դանիելյանի հետ: Նաև նվեր ստացա գիրքը՝ հեղինակի մակագրությամբ:
«Երկնագույն կածանների հևքը» պատմվածքների ժողովածուում տեղ էին գտել պատմվածքներ, որոնք կարդալիս կամ տխրում ես, կամ ուրախանում, պատմվածքներ, որոնք պետք է կարդաս կամ ամռան տապին, կամ անձրևոտ օրերին, որ կարողանաս հասկանալ գրողի հույզերն ու ապրումները:
«Ասում են՝ արցունքները հոգու վիշտն են, իսկ ժպիտը՝ նրա բերկրանքը:
Քրտնեց սառույցը, հորանջեց ձմեռվա նիրհից, և քրտինքի առաջին կաթիլը, դանդաղ սահելով նրա սառը ճակատով, աստիճանաբար մեծացավ և հասնելով սառցի հոնքին՝ մի վերջին անգամ կառչեց նրանից և չկարողանալով կանգնել՝ երերաց ու հառաչելով գլորվեց, բախվեց ջրափոսի հատակին:
Կաթիլը ցավ զգաց»:
Իսկ սա հատված է Վանիկ Դանիելյանի «Երբ արցունքներն են հոսում» պատմվածքից: