Բարև: Այս նյութը գրում եմ առավոտյան շուտ, այնպես որ, բառերս, մտքերս, զգացմունքներս երևի թե թարմ կլինեն:
Լավ, ուզում եմ շարունակել մեր թղթակիցների հոդվածների շարքը զինվորներին, բանակին վերաբերող:
Ասեմ … Ես էլ եղբորս բանակ ճանապարհեցի: Ուզում եմ ձեզ պատմել մի քանի բան այդ օրերից:
Նախ, եղբորս զորակոչի օրը հուլիսի 30-նն էր, և դրան նախորդող 1-2 օրերին մենք շատ հյուրեր ունեցանք: Գիտեք, բոլորի մաղթանքները մեկ ենթավերնագրի տակ կարելի էր դնել`խաղաղություն աշխարհում ու թեթև ծառայություն բոլորին:
Ես միշտ լսել եմ կարոտ բառի մասին, ասել եմ, որ կարոտում եմ, բայց այդ բառը իր ամբողջ ծանրությամբ ինձ վրա եկավ, երբ տեսա եղբորս համարյա թե ճաղատ գլուխը: Ես արդեն կարոտեցի, չնայած նա կողքիս էր: Այդ օրը նրա՝ մեզնից երկու տարով հեռանալու բաղադրիչներից մեկը իրոք ինձ ուշքի բերեց: Ու հիմա էլ գիշերը սենյակ մտնելուց թաթերի վրա եմ քայլում, հետո հիշում եմ, մտածում, որ եղբայրս այնտեղ է, հանգիստ պառկած է ու ինքն էլ ինձ է հիշում, երևի:
Եղբայրս գնաց զինկոմիսարիատ, որտեղից նույն օրը զինվորներին տեղափոխեցին Երևան, իսկ այ, հաջորդ օրը շատ դանդաղ էր անցնում: Երևանում ենք, բոլորի ծնողները հավաքվել են վիճակահանությանը մասնակցելու: Մտնում ենք ներս, տեղավորվում ենք ու նայում մեր դիմացի հեռուստացույցներին, որտեղից պետք է երևային մեր զինվորները: Ահա սկսվում է: Բոլորն անհամբեր, դողալով, աղոթելով սպասում են: Բոլորը արկղիկից քաշում են իրենց առաջիկա 2 տարվա ծառայության վայրի անվանումը: Հետո դուրս ենք գալիս, տեսնում մեր զինվորներին`10-15 րոպե: Հետո լքում ենք ադ տեղը՝ զինվորներին տալով շատ խորհուրդներ ու բարեմաղթանքներ: Իսկ նրանք, կապված ծառայության վայրից, շարժվում են ավտոբուսներով տարբեր ժամերի:
Ահա և վերջ: Դանդաղ ընթացող օրը ավարտվեց, և հուսով եմ, որ այդ օրից էլ չեմ ունենա, ուղղակի չեմ ուզում: Իսկ հիմա ուզում եմ ասել, թե որտեղ էլ ծառայեն՝ սեր է պետք, իսկ սերը խաղաղություն է բերում, միասնականություն ու հարգանք: Այնպես որ, թող ամբողջ աշխարհը սիրի, որովհետև սերը չի չարանում ու պատերազմներ չի բերում: Աշխարհին, մեր Հայաստանին՝ խաղաղություն ու պարզ երկինք:
Սպասում ենք Ձեզ`մեր զինվորներ: