Նայիր շուրջդ: Վստահ եմ քո կողքին էլ կան շատ տաղանդավոր մարդիկ, բայց նրանց մասին քչերը գիտեն: Այդպիսի մի աղջնակի հետ եմ ուզում ձեզ ծանոթացնել:
Հարցազրույց վերցրեցի Էլլա Մնացականյանից, ով տասնվեց տարեկան է, ստեղծագործում է ու արդեն հրատարակված գիրք ունի:
-Բարև Էլլա, կպատմե՞ս քո մասին:
-Մի փոքր… Գուցե մի փոքր չստացվի, ոչի՞նչ… Առհասարակ այնքան բան եմ սիրում անել, որ ազատ ժամանակս էլ չի հերիքում: Սիրում եմ գեղարվեստական գրականություն ընթերցել, երաժշտություն լսել, թատրոնի հանդեպ հետաքրքրությունս փորձում եմ բավարարել` ներկայացումներում խաղալով, կամ ներկայացումներ դիտելով, ասմունքում եմ և, իհարկե, ստեղծագործում:
-Ասացիր, որ ստեղծագործում ես: Քանի՞ տարեկան էիր, երբ վերցրեցիր գրիչդ ու սկսեցիր մտքերդ հանձնել թղթին:
-Հիշում եմ, որ մինչև դպրոց գնալս արդեն կարողանում էի նախադասություններ գրել: Իսկ առաջին «լուրջ» գրական փորձերս երրորդ-չորրորդ դասարանում սկսեցի անել` գրելով փոքրիկ քառատողեր: Առաջին անգամ մանկապատանեկան թերթերից մեկում տպագրվեց գարնան մասին բանաստեղծություններից մեկը, այդ ժամանակ տասը տարեկան էի:
-Արդեն հրատարակված գիրք ունես: Ինչի՞ մասին է գիրքը , և ինչո՞ւ որոշեցիր հենց այդ ստեղծագործությունը տպագրել:
-Գրքի գաղափարը դեռ մի քանի տարի առաջ էր պտտվում գլխումս: Այն ժամանակ սկսեցի գրել, սակայն որոշ ժամանակ դադար տվեցի: Այս տարվա սկզբին նոր մեջս համարձակություն գտա վերսկսելու աշխատանքս: Կարելի է ասել, որ գլխիվայր շրջեցի առաջին տարբերակը: Գրքում ներկայացված է սիրային պատմվածք` հետաքրքրաշարժ ընթացքով և շրջադարձերով: Դեռ տարիներ առաջ այս պատմությունն էր պտտվում մտքումս` չափազանց հարազատ էր դարձել ինձ, դրա համար որոշեցի հենց սա տպագրել:
-Իսկ ինչպիսի՞ ն էր ծնողներիդ և հարազատներիդ արձագանքը, երբ նրանց ասացիր`պետք է գիրքս տպագրեմ:
-Անկեղծ ասած` ոչ ծնողներս, ոչ էլ ընկերներս չգիտեին պատմվածքիս մասին, գաղտնիք էր: Հետո, երբ տպագրեցի, էջերը բերեցի տուն: Տանից դուրս եկա, էջերը թողնելով սեղանին, երբ վերադարձա` պապիկս արդեն կարդացել, վերջացրել էր: Անկախ իմ կամքից պապիկս իմ առաջին ընթերցողը դարձավ: Երբ իր կարծիքը հարցրի, ասաց` լավն էր: Դա արդեն ոգևորիչ էր ինձ համար: Ծնողներս էլ հավանեցին և հենց նրանք էլ առաջարկեցին տպագրել` գրքի տեսքով: Դե~, ես ամաչում էի առաջարկել, որ տպագրենք, կամ էլ ով գիտի, վախենում էի քննադատություններից:
-Ովքե՞ր են Էլլայի ընթերցողները: Արդյո՞ք խորհուրդներ տալիս են:
-Էլլայի ընթերցողները… Հըմ, հիմնականում չեն կարդում, կարդում են ամենամտերիմ ընկերներն ու ընտանիքի անդամները: Պիտի նշեմ, որ հավանում են, իսկ խորհուրդներ չեն տալիս:
-Կհիշե՞ ս ինչ-որ հետաքրքիր դեպք` կապված քո ստեղծագործական աշխատանքի հետ:
-Հիշում եմ, երբ համակարգչով խմբագրում էի առաջին գիրքս` «Նամակ» պատմվածքը, հանկարծակի ներս մտավ ընտանիքիս անդամներից մեկը, և ես միանգամից փակեցի համակարգչի պատուհանը: Նրա հարցին, թե այդ ինչ էիր անում, որ խառնվեցիր իրար, այդպես էլ չպատասխանեցի: Դե~, հասկանում եք` իմ փոքրիկ գաղտնիքն էր…
-Ի՞նչ պլաններ ունես ապագայում: Արդյո՞ք մենք հետագայում լսելու ենք Էլլա Մնացականյանի մասին:
-Ինչպես ասում են` դժվարն առաջինն է: Աստծու կամոք, կարծում եմ, որ շուտով կլսեք իմ անունը: Առաջին իսկ հաջողության դեպքում անպայման կկիսվեմ ձեզ հետ: