Համադասարանցիս էր։ Անունն այդքան էլ կարևոր չէ. ոչինչ չի փոխի։ Հարյուրավոր մարդկանց են կոչել այդ անունով՝ տարբեր աչքերի գույն ունեցող, տարբեր ճակատագիր, տարբեր ապրելու ժամանակ։
Աչքի չէր ընկնում։ Ժպիտն էր հետաքրքիր, չարաճճի։ Բարկանում էին՝ ժպտում էր, գովում էին՝ ժպտում էր, բայց մի տարբերությամբ՝ այտերը կարմրում էին։
Ականջները սովորականից մեծ էին. հաճախ էինք հումորներ անում։ Էլի ժպտում էր՝ աչքերի ջղային փայլով։
Ինչ-որ մի ժամանակ (չեմ հիշում՝ աշո՞ւն էր, թե՞ ոչ) կողքիս էր նստում։ Չէի թողնում, որ արտագրի։ Նյարդայնանում էի։ Անընդհատ շունչս կտրվում էր, երբ գլխավերևումս կանգնած փորձում էր ինչ-որ բան տեսնել։
Բավականին լուռ էր՝ համեմատած մնացած երեխաների, բայց շարժուն էր։
Մի անգամ վազում էր թղթե ինքնաթիռի հետևից ու ընկավ, ծիծաղեցինք ես ու ընկերուհիս, անցանք։ Երևի նեղվեց. ժպտաց՝ դեմքի ջղաձգումներով։
Համեստ էր հագնվում, բայց կոկիկ ու միշտ արդուկված։ Մի սովորական օր՝ ո՛չ ծնունդն էր, ո՛չ մայիսի մեկը, սպիտակ վերնաշապիկ էր հագին ու սև տաբատ։ Ուսուցչուհին դասարանից դուրս հանեց։ Ո՛չ, հագուստը չէր պատճառը. չափից շատ էր խոսում ու ծիծաղում։ Հազվադեպ էին նման դեպքերը։
Տարբեր ժամանակներից պատմեցի կարճ, բայց այս ընթացքում անցել էր ինը տարի։ Իմացանք, որ դպրոցից դուրս է գալու, գնա արտասահման՝ ծնողների մոտ։ Բան չկա, ոչ մի արտասովոր բան։ Առաջինը չէր դուրս եկողներից։
Հրաժեշտը սովորական էր։ Ի՞նչ կարիք կար երկար արտասվելու. չի մնա, կգա, մեզ էլ չի մոռանա։
Չէինք հասցրել տարվա չորս եղանակների միջով մի ամբողջական պտույտ կատարել, երբ եկավ։ Չէ, ինքը չէ, լուրը։ Սև…
Ընկե՛րս, ուզում եմ հիմա կողքիս լինես, նստես, բոլոր տետրերս բացեմ, թաքուն ձեռքով հրեմ քո կողմը, որ արտագրես։
Ուզում եմ նորից ընկնես, ու ես նորից ծիծաղեմ, բայց քեզ օգնելով ու հագուստդ թափ տալով։
Ուզում եմ նորից սպիտակ վերնաշապիկ հագնես, ու մայրդ էլ, ու հայրդ էլ…