Լուսանկարը՝ Վարսեր Զաքարյանի
Մեզ հյուրընկալած հյուրանոցում` «Ամբերդում», միգուցե աշխատավայրո՞ւմ… Չէ, չէ, արդեն մեր տանը, պատերազմական դրություն էր. բոլոր գրոհները ուղղված էին տիկին Ռուզանի դեմ: Չորս կողմից գտնվելով շրջափակման մեջ, տիկին Ռուզանը կարողացավ ճեղքել շրջափակումը՝ դուրս գալով այդ իրադրությունից: Ինչպես նշում էր նա, մեկը մյուսին հետևել էին Լենկթեմուրի արշավանքը, Ավարայրի և Սարդարապատի ճակատամարտերը և Մարկո Պոլոյի ճանապարհորդությունը:
Ի՞նչ էր պատահել. Մեր նկարահանող խմբերը միանգամից մեկնել էին տարբեր ուղղություններով և ամեն փոքր խոչընդոտի դեպքում զանգում էին` ի՞նչ անել, թանգարանում նկարահանում թույլ չեն տալիս, հուշարձանի տեղը չեն գտնում, Բյուրականի երիտասարդները չեն ուզում նկարահանվել, աստղադիտարանում ընդմիջման ժամ է, Ռադիոֆիզիկայում ոչ մեկը չկա, որտեղի՞ց վերցնել լրացուցիչ տեսախցիկ…
Պետք է արագ տեղում որոշումներ կայացնել, լինել ճկուն և հերթով լուծել խնդիրները:
Ինչպես «Մանանայում» սիրում են ասել` եթե կա խնդիր, ապա կա նաև լուծում: Ես այս ճշմարտությունը գործնականում հասկացա այս շաբաթվա ընթացքում:
Մինչ նկարահանող խմբերը դրսում էին, իսկ մեր խումբը մայրամուտին պետք է մեկներ, ազատ չէինք մնացել նաև մենք: Ոմանք հոդվածներ էին գրում, մյուսները արխիվացնում էին նյութերը, իսկ ես «վարպետության դաս» ստացա Սիրանից լուսանկարչության վերաբերյալ: Բացատրելով բոլոր ֆունկցիաները՝ Սիրանը ինձ մենակ թողեց ֆոտոապարատի հետ, և ես երկար ժամանակ փնտրում էի, թե ինչպես կարող եմ փոխել «ISO»-ն, սակայն չկարողացա գլուխ բերել, մինչև Սիրանը չվերադարձավ: Ոչ բոլոր փորձերը միանգամից ստացվեցին: Առաջին մի քանի լուսանկարները ֆոկուսից դուրս էին, հաջորդներում լուսավորությունը կամ շատ էր կամ էլ քիչ: Բայց նաև հաճելի էր տեսնել առաջին հաջող լուսանկարը:
Այս շաբաթվա ընթացքում հյուրանոցը վերածվել է իսկական մեծ ստեղծագործական արվեստանոցի, ուր ամեն վայրկյան մի նոր բան ես սովորում: Անգամ հյուրանոցի աշխատակազմը ամեն բան մոռացած լսում ու հետևում է մեզ, հարցեր տալիս, փորձում մի բան էլ ինքն առաջարկել:
Հավանաբար ամենաշատը այս մթնոլորտը կկարոտեմ: