Լուսանկարը` Լիլիթ Գրիգորյանի
Իսկ ես գյուղում եմ ծնվել: Լեռնանիստ գյուղում: Ինչո՞ւ էսպես սկսեցի: Դե, որովհետև գրեթե բոլորը գիտեն, թե բնիկ հրազդանցի եմ: Իսկ ես իմ հոգում հպարտ գյուղացի եմ: Դժվար թե լսած լինեք մեր գյուղի մասին: Չորս տարեկան էի, երբ տեղափոխվել ենք Հրազդան: Այսինքն՝ ես չորս տարվա կյանք եմ ապրել մեր գյուղում, շնչել գյուղիս մաքուր օդն ու խաղացել թփերի մեջ: Ծնողներս երկուսն էլ ծնվել են այս գյուղում, ու ինձ էլ է բախտ վիճակվել ծնվել այստեղ:
Լուսանկարը` Լիլիթ Գրիգորյանի
Մեր գյուղը գտնվում է Կոտայքի մարզում՝ Հրազդան քաղաքից ոչ հեռու: Լուսավոր գյուղ է, մեր բոլոր գյուղապետերը կարծես թե քաղաք են դարձրել գյուղը: Պապիկս էլ է որոշ ժամանակ գյուղապետ եղել: Ասում են՝ հրաշալի գյուղապետ էր, շատ-շատ էր մտածում գյուղացիների կյանքի մասին: Ես չեմ էլ կասկածում: Գյուղի փողոցների մեծ մասը ասֆալտապատ է, ցերեկային լույսեր կան: Ամեն բան այնքան գեղեցիկ է:
Լուսանկարը` Լիլիթ Գրիգորյանի
Սիրում եմ օրերս այստեղ անցկացնել, եթե ունենում եմ այդ օրերի մեջ ազատ ժամանակ: Մայրիկիս առաջարկում եմ, և հայրիկի հետ նրա ունեցած կարճ հեռախոսազրույցից հետո՝ ընտանիքով ուղևորվում ենք մեր սիրելի բնակավայրը: Հատկապես՝ ամռանը, մեր գյուղում կատարյալ հանգստություն է, երբ դուրս ես գալիս տան բակ, այգում՝ ծառերի վրա, տեսնում ես քաղցր, հասած պտուղներ, քաղում, նստում խոտերին, ու չես ցանկանում այլևս տուն բարձրանալ:
Լուսանկարը` Լիլիթ Գրիգորյանի
Մեր գյուղում ամեն քայլափոխի հանդիպած յուրաքանչյուր բան գեղեցիկ է, լուսանկարելու արժանի, աչք է շոյում, մաքուր է, մինչդեռ մեր քաղաքում քայլում ենք կեղտոտ փողոցներով: Մեր գյուղում կա անփոխարինելի երկինք, որը նույնը չէ Հրազդանում: Կա թթվածին, ոչ թե գործարանային թափոններով լի օդ: Կան անմեղ, բարի աչքեր: Կա կյանք, ոչ թե գոյատևում:
Ես սկսել եմ գյուղիս բացահայտումը: