Հուլիսի 15-ին՝ քառասուն տարի անց, Սիսիանի գեղատեսիլ բնության գրկում էին հավաքվել Գորիսի Գյուղտեխնիկումի ուսանողները, որոնցից մեկը իմ մայրիկն էր:
Ես նույնպես գնացել էի հավաքույթին, և հանցագործություն կլիներ նրանց չնկարելը: Երբ տեղ հասանք, շատերն արդեն տեղում էին, իսկ բացականերն էլ՝ ներելի: Տարիները շատ էին փոխել բոլորին, անգամ իրար ճանաչել դժվարանում էին, իսկ ճանաչելուն պես ողջագուրվում:
Սեղանի շուրջ նստեցին և սկսեցին հիշել ուսանողական տարիները. կատակում էին, ծիծաղում, պարում էին: Վաթսունն անց մարդիկ իրենց նորից երիտասարդ էին զգում: Իրար կենաց էին խմում, ասմունքում, շատ ուրախ էին իրար տեսնելու համար, անգամ ասում էին, որ հավաքույթի մասին լսելուն պես մի կողմ են թողել բոլոր գործերն ու սկսել են րոպեները հաշվել, թե երբ են հանդիպելու:
-Շատ եք փոխվել, ուրիշ տեղ տեսնեինք, չէինք ճանաչի:
Այս խոսքերը հաճախ էի լսում նրանց շուրթերից: Հոգով երիտասարդները նույնիսկ տանգո պարեցին մեկմեկու հետ: Ասես նույն քսան տարեկան տղաներն ու աղջիկները լինեին՝ անհոգ և ուրախ: Ուրախության արցունքներ էլ հայտնվեցին նրանց աչքերին, արտասվեցին, հետո իրար արցունք սրբեցին:
Հերթը հասավ տորթին, որի վրա գրություն կար. «Գորիսի Գյուղտեխնիկում, քառասնամյակ, բարով տեսանք»: Տորթն էլ համտեսեցին, եկավ բաժանման ժամանակը: Բայց այս անգամ նրանք իրար հրաժեշտ տվեցին նորից հանդիպելու ակնկալիքով…