Սատանաների հետ կապված պատմությունների շարքի երկրորդ պատմությունը: Այն տեղի է ունեցել մոտավոր 1940-ական թվականներին, Որդնավում (Ջրաշեն):
Որդնավ (Ջրաշեն) գյուղից Ոսկերչոնց (Զարգարյաններից) լիազորը գիշերով սայլը բարձած ջրաղացից տուն էր դառնում, ճամփան էլ այդ գյուղի սար ու ձորով էր անցնում: Գնաց-գնաց, շատ գնաց թե քիչ, զառիվեր մի տեղի հասավ ու հանկարծ ականջին լացի, ավելի ճիշտ, կանացի ողբի ձայն հասավ: Սայլը կանգնեցրեց, ինքը ոտքով արագ իջավ զառիվերը ու տեսավ երկու կնոջ՝ իրար գրկած, ուժեղ ձայնով լաց լինելիս: Մոտենալով պարզեց, որ նրանցից մեկն իր սիրած աղջիկն է, որին երկար տարիներ սիրել էր, բայց հանգամանքների բերումով միասին չեղան, մյուսն էլ նրա մայրն էր:
-Վա՜յ, Լիազո՜ր ջան, հըբը իմա՞լ կեղնի, իմա՞լ չեղնի ,- լացելով խոսում էին կանայք՝ նկատելով իրենց մոտեցած տղամարդուն:
-Իյա՜, էդ ի՞նճ է էղի, հորի՞նե իդմա գիլաք:
Տեսնելով, որ ոչինչ չի օգնում, և կանայք լացը չեն դադարեցնում, ասաց.
-Հուդը մանծեկ, ես էրտամ սելի մեջնի տեղ դզիմ, հիկամ ձզի լը վերծիմ, էրտանկ գեղ,- կանայք համաձայնության նշան ցույց տվեցին, ու նա գնաց սայլում տեղ ազատելու, որպեսզի այդ կանայք տեղավորվեն:
Գնաց, պարկերն այս ու այն կողմ տվեց, տեղ ազատեց, նստեց սայլը և ուզում էր շարժվել, երբ նկատեց, որ լացի ձայները կտրվել են. «Յա, էդ իմա՞լ էղավ, որ ձեներ կդրին»,- մտքում զարմացավ նա ու սայլը քշեց այնտեղ, որտեղ կանայք էին: Հասավ այնտեղ ու տեսավ, որ այլևս ոչ ոք չկա: Իջավ, ձայնեց, այս ու այն կողմ նայեց, ոչ ոք ոչ երևում էր, ոչ էլ կանչին էր արձագանքում: Զարմացած նորից նստեց սայլն ու շարունակեց ճամփան՝ դեպի գյուղ: Ճանապարհին էլ՝ ոչ ոք չկար:
Հաջորդ օրը պատահաբար հանդիպեց իր անցյալի սիրուն, ու հիշելով նախորդ օրվա դեպքը, հարցրեց.
-Այ Վարդու՞շ, էն հերեգ հորի՞ն է ինմա գիլայկ՝ դու ու մերդի, էն դո՞ր գածիկ, հարի ես սելի մեջ տեղ դզի, էգա:
Կինը զարմանում է նրա խոսքերից.
- Մեղա՜, մեղա՜, էդ մենք հորի դո՞ր ինք էղի, որ մեգ մը լե գիլայնկ… Մենկ տեղ լը չենկ էղի:
Լիազորը այդ ժամ նոր մեծ զարմանք ու վախ ապրեց, մտածեց՝ ուրեմն սադանա՜ էին…