Օրը զուրկ էր դիմափոշուց, նրա երակներում հոսում էին զննող հայացքներ դեպի այն ծեր ծառը, որի դեմքը կնճիռներով էր պատվել: Այդ ծառը հավանաբար շատ տարիներ առաջ է տնկվել, երբ ես փոքր եմ եղել կամ գուցե չեմ էլ եղել: Նրան բաժին է հասել միայն մի փոքր տարածություն, դպրոցը չորս կողմից շրջապատող սառը պատերը ու մեր հայացքները: Նրա շուրջն իրար վրա շարված փայտեր կան, որոնք, հավանաբար, շատ ցավ են պատճառում այդ ծեր ու միայնակ ծառին: Նա միայն ուրախանում է այն ժամանակ, երբ իր հյութեղ խնձորի համար աշակերտները բոլորից գաղտնի ցատկում են պատուհանից ու գրպանները խնձորով լցնում:
Հիշում եմ՝ ամիսներ առաջ, մի ֆիլմ դիտեցի, որն արմատներ ձգեց իմ հիշողության մեջ։ Այն պատմում էր մի ծառի մասին, որն անտառ էր երազում: Երկար ժամանակ դեռ կհիշեմ այդ ֆիլմը: Ծեր ծառը միայնակ է դիմակայել բնության ապտակներին ու արտասվալից աչքերով հասել հորիզոնի նոր այգաբացեր: Թեև տարիները հուսահատության շղարշ են ձգել ամենուրեք, բայց ես նրա հայացքի խորքում տեսնոմ եմ անտառի երազանքը։ Նա, իրեն հարազատ դարձած սղոցի ձայների մեջ, փորձում է գտնել անտառային մեղեդին, բայց նորից կախում է հայացքը ու սպասում, անվերջ սպասում… Երկնքով թռչուններ են անցնում ու, նկատելով մենակյաց ծառի տխրությունը, իջնում, նստում են ճյուղերին, երգում ու բերում են անտառի երազը: Նրան գոնե մի քիչ մխիթարելու համար կողքին երկու ծառ տնկեցին, բայց չէ՞ որ նրանք էլ են անվերջ երազելու անտառ ու վախենալու սղոցի ձայներից:
Իսկ ինչպե՞ս կարող եմ ասել նրանց, որ թեև շուրջս այսքան մարդիկ կան, բայց ես էլ եմ անտառ երազում…